Ο Αυρήλιος Κουκούτσης είναι ο Πάπας του θεσσαλονικιώτικου indie

Μια Δευτέρα του 1983 που δεν ήταν του Αγίου Πνεύματος, αλλά ούτε και Blue Monday (η πιο καταθλιπτική Δευτέρα του χρόνου, όπως καλείται η τελευταία Δευτέρα του Ιανουαρίου), ο νεαρός μαθητής Αυρήλιος Κουκούτσης διαβάζει Θρησκευτικά και ακούει τον Πετρίδη στο ραδιόφωνο να μεταδίδει το ομώνυμο τραγούδι των New Order. Μέγας είσαι, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου! Παρόλο που δεν συγκράτησε τον τίτλο του τραγουδιού, το «τουκ, τουκ, τούκου, τούκου, τουκ» του ρυθμού «της νέας μπάντας που έφτιαξαν οι Joy Division – 1», τον βοηθά ώστε την επόμενη μέρα να συνεννοηθεί με συμμαθητή του, που επίσης άκουσε την εκπομπή. Κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ο ρυθμός του Blue Monday, μίξη Kraftwerk, Ντόνα Σάμερ και Τζόρτζιο Μορόντερ παιγμένος πιο γρήγορα, είναι ντίσκο διονυσιακός αλλά και βαθιά σκοτεινός ταυτόχρονα. Καρμικό! Λίγες μέρες αγότερα σε μια παραπηγματική «καφτερία» του Χαριλάου, που το βράδυ το αφεντικό τη δούλευε κλαμπ, ο Κουκούτσης άκουσε το μάξι σίνγλ «τουκ, τουκ, τούκου, τούκου, τουκ» από τους Joy Division – 1», έδωσε στο καφετεριάρχη 500 δραχμές και το απέκτησε. 

15.000 δίσκους μετά (9 χιλιάδες LPs, 3 χιλιάδες 7ιντσα και 3.000 cd), στο δισκοπωλείο Noise της Μαργαρίτη Δημητρίου που τον συναντώ, τεκμηριώνει σε άψογη «Αυρηλική» γιατί, ενώ κατά παγκόσμια ομολογία και παραδοχή η Banana των Velvet συνιστά τη γενεσιουργό αιτία του θορυβώδους και σκοτεινού ροκενρόλ, εντούτοις στο δισκοπωλείο του, Velvet Underground δεν έβαλε ποτέ. Ούτε έπαιξε ούτε πούλησε ποτέ. Εξαιτίας των New Order. Και του Blue Monday. Του κομματιού που του έδειξε το μονοπάτι. Γιατί μετά από αυτό το τραγούδι, ο Αυρήλιος Κουκούτσης ασπάστηκε με την ίδια αγάπη και τις new wave κιθάρες και τα σύνθια, και όλα όσα στη συνέχεια γέννησαν το ίντι, τη βρετανίλα, την πείτε την όπως θέλετε μουσική, που από τα κλαμπ των Βαλεαρίδων μέχρι τη μαντσεστεριανή Hacienda και από τα δισκάδικα του Λονδίνου μέχρι το δικό του δισκοπωλείο, παραμένει ως σήμερα ήχος, σφραγίδα, καψούρα, αναφορά, ταυτότητα και… Noise records, ζήτω η Μικρά (εν Θεσσαλονίκη!) Αγγλία. 

Ο Αυρήλιος Κουκούτσης, με το που ανοίγει το Noise στις αρχές της δεκαετίας του ’90, συσπειρώνει την αλτέρντιβ Θεσσαλονίκη (djs, party animals, δημοσιογράφοι, γραφίστες). Εξού και Πάπα Αυρήλιο τον αποκαλούν σήμερα οι ιστοριοδίφες της λόκαλ ποπ κουλτούρας. Μαζί με τον Προκόπη (Πάκη) Τζιλή του Lotos, τον Γιώργο (Rolas) Ροϊλίδη της Music Kitchen, τον Σάββα Γεωργιάδη της Kinetic Records, τον Απόστολο Ρίζο (σύμβουλο οπτικής επικοινωνίας και συντονιστή της συζήτησης) και συνεπικουρούμενοι από τους Χρίστο Μάη (ιστορικό) και Γιώργο Παντολέων (καθηγητή οπτικής επικοινωνίας), αυτή την Πέμπτη στις 7:30 στον κήπο του Ινστιτούτου Γκαίτε οι εξπέρ θα παρουσιάσουν το πρότζεκτ «Οπτικοποιώντας τις μουσικές κοινότητες της Θεσσαλονίκης, 1980 - 2000». Η ενότητα με τίτλο «Ο ρόλος της underground κουλτούρας στη διαμόρφωση του μέλλοντος» αναφέρεται σε εκείνη τη φοβερή εικοσαετία όπου άνθρωποι και παρέες άφησαν ένα διαχρονικό αποτύπωμα στη μουσική, την τυπογραφία και το ντιζάιν στην πόλη και τη χώρα. 

«Πέρα από τη δημιουργική παραγωγή, η underground αυτή σκηνή λειτούργησε ως εκκολαπτήριο κοινότητας και αλληλεγγύης, παρέχοντας γόνιμο έδαφος όπου άνθρωποι με διαφορετικό υπόβαθρο μπόρεσαν να συναντηθούν, να συνδιαλλαγούν, να γιορτάσουν και να δημιουργήσουν μαζί», γράφει το δελτίο τύπου. Those were the days, αλλά και συνεχίζουν, γιατί τα σετ του Αυρήλιου Κουκούτση τα απογευματινά της Κυριακής στο Γιαπί (Καθολικών 1) και μόνο με βινύλια παραμένουν σημείο αναφοράς για τη Θεσσαλονίκη που ακόμα επιμένει ίντι. Θα σε δω στους Jesus and Mary Chain στις 25 του μήνα.