Ο ροκ κιθαρίστας Gus G, η Καμεράτα και ο μαέστρος Γιώργος Πέτρου συναντιούνται στις «Συμφωνικές Pοκ Mεταμορφώσεις» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Ο Gus G., κατά κόσμον Κώστας Καραμητρούδης, θα εμφανιστεί στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για να παίξει κιθάρα στις «Συμφωνικές Ροκ Μεταμορφώσεις», συμπράττοντας με την Καμεράτα - Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής, υπό τη μουσική διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου. Τον γνωρίζουμε από το heavy metal συγκρότημά του, τους Firewind, με πάνω από 25 χρόνια καριέρας και περιοδείες σε όλον τον κόσμο. Σίγουρα όμως το όνομά του έγινε ακόμη πιο γνωστό όταν επιλέχθηκε από τον Ozzy Osbourne ως κιθαρίστας του.
Αυτό που σου προαλεί εντύπωση καθώς του μιλάς είναι σίγουρα το πόσο προσιτός είναι αλλά και το πόσο βαθιά αγαπά αυτό που κάνει. Κατασταλαγμένος από μικρός για αυτό με το οποίο ήθελε να ασχοληθεί, με έναν χαρακτηριστικό μελωδικό ήχο στο παίξιμό του –τον οποίο θαυμάζουν σε πολλά μέρη του κόσμου–, μας μιλά τόσο για το πρότζεκτ στο Μέγαρο όσο και για τη σχέση του με τη μουσική, από το ξεκίνημά του μέχρι και σήμερα.
Συνέντευξη με τον Gus G., με αφορμή τις «Συμφωνικές Ροκ Μεταμορφώσεις» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεσαι στο Μέγαρο. Πώς προέκυψε αυτό το πρότζεκτ;
Η επαφή έγινε μέσω του Γιώργου Πέτρου, κάπου στα Χριστούγεννα. Με ενημέρωσε ότι έχουν προγραμματίσει αυτό το event, τις «Συμφωνικές ροκ μεταμορφώσεις». Παράλληλα, μου είπε ότι παρακολουθεί την καριέρα μου, από ό,τι κατάλαβα είναι φαν μου παρ’ όλο που είναι της κλασικής. Και δέχτηκα. Θα είναι η πρώτη φορά που θα παίξω με συμφωνική ορχήστρα, σ' ένα venue όπως το Μέγαρο. Η αλήθεια είναι ότι θα είμαι ο μόνος εκπρόσωπος της heavy-metal εκεί. Ο Γιώργος βέβαια, θεωρούσε ότι ήθελαν κάποιον κιθαρίστα που θα έχει κάποιο όνομα και παράλληλα θα ανήκει στον hard ροκ χώρο. Φαντάζομαι γι’ αυτό με προσέγγισε. Όσο για τα κομμάτια που θα παίξουμε, το «Sarabande» του John Lord είναι ένα άλμπουμ 70s, μια εποχής που κάνανε πολλούς πειραματισμούς και περιλαμβάνει μπαρόκ, κλασική, ροκ, τζαζ, μπλουζ μουσική. Αν και είμαι πολύ μεγάλος φαν του John Lord, το συγκεκριμένο κομμάτι δεν το γνώριζα. Το άκουσα και μου άρεσε πάρα πολύ. Στην αυθεντική ηχογράφηση παίζει κιθάρα ο Andy Summers των Police. Οπότε όταν το άκουσα, είπα «πώς μου ξέφυγε αυτό το άλμπουμ;»
Πέραν του ότι αποτελεί πρόκληση για σένα, σου δημιουργεί κάποιο άγχος;
Άγχος υπάρχει, αλλά όχι με την κακή έννοια. Είναι περισσότερο πρόκληση γιατί δεν έχω κάνει κάτι παρόμοιο, δεν έχω παίξει ποτέ με ορχήστρα. Για μένα θα είναι μια πολύ μεγάλη εμπειρία. Η αλήθεια είναι ότι μου είχαν γίνει και στο παρελθόν προάσεις να κάνω τέτοιες συνεργασίες, αλλά για κάποιον λόγο δεν ευδοκίμησαν. Και εγώ, όταν ήμουν νεώτερος, δεν το κυνηγούσα πολύ. Ήμουν κάπως κλεισμένος στη φούσκα μου και έκανα μόνο αυτά που ήθελα εγώ. Τώρα που έχω χορτάσει από αυτά που έχω κάνει, νιώθω πολύ ενθουσιασμένος γι' αυτό – ανυπομονώ γι' αυτήν την εμπειρία.
Aς περάσουμε στα δικά σου. Το τελευταίο άλμπουμ των Firewind κλείνει περίπου έναν χρόνο και έχει τον τίτλο «Stand united». Ο τίτλος είναι ένα σχόλιο για τη σύγχρονη πραγματικότητα;
O τίτλος μπορεί να ερμηνευτεί με διάφορους τρόπους. Όταν είχα την ιδέα για το «Stand united», που από τη μία είναι ένας τίτλος αλλά από την άλλη είναι και μια δήλωση, όπως και να το κάνουμε, σκεφτόμουν τη φάση στην οποία βρισκόμαστε. Επικρατεί ένα πολύ καλό και δυναμικό κλίμα στο γκρουπ, γιατί είμαστε πολύ ενωμένοι αυτή τη στιγμή, σε ένα κλίμα αρμονίας, και γι' αυτό γίνονται και ωραία πράγματα τη μετά-covid εποχή. Ταυτόχρονα όμως, ίσως ήθελα να υπάρχει αυτό το μήνυμα. Θα ήθελα να είμαστε πιο ενωμένοι ως ανθρωπότητα, γιατί τη μετά-covid εποχή βλέπω ότι ο κόσμος έχει «τρελαθεί» λίγο. Υπάρχει πόλωση, υπάρχει πολύ αυτό το «αν δεν συμφωνείς με αυτά που λέω είσαι εχθρός μου», ο κόσμος είναι πολύ αναστατωμένος, αγριεμένος σε πολλά επίπεδα. Το βλέπω αυτό και δεν μου αρέσει. Δεν ήταν έτσι παλιότερα. Οπότε το μήνυμα «stand united» είναι ένα ωραίο μήνυμα. Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε στα πάντα. Όχι και να αλληλοσκοτωνόμαστε όμως.
Πάμε πιο παλιά. Δημιούργησες το συγκρότημα το 1998, είναι ελληνικό, και έχετε κάνει επιτυχίες. Έχεις ταξιδέψει σε πάρα πολλά μέρη του κόσμου. Πώς το έχεις καταφέρει αυτό; Και πώς νιώθεις γι' αυτό;
Όλα αυτά συνέβησαν σταδιακά. Πολλά χρόνια, πολλές περιοδείες. Δεν έγιναν όλα σε μια νύχτα. Άλλωστε, η μουσική που παίζουμε έχει τη δικιά της γωνιά και το δικό της κοινό σε ένα underground επίπεδο, το οποίο είναι σε παγκόσμια κλίμακα. Μπορείς να πας από την Αργεντινή μέχρι την Ασία, την Ωκεανία, την Αλάσκα και να βρεις κόσμο που ακούει και είναι ταγμένος σε αυτή τη μουσική. Αυτό είναι απίστευτο. Και δεν είναι κάτι mainstream, ούτε απασχολεί τα media ιδιαίτερα – αυτό ίσως είναι και καλύτερο. Αυτοί που έρχονται να μας ακούσουν, ξέρουν πού πάνε και τι θέλουν να ακούσουν, το κοινό αυτό είναι κατασταλαγμένο.
Για εμάς η αναγνώριση στην Ελλάδα ήρθε λίγο αργότερα. Η πρώτη χώρα που αγκάλιασε τους Firewind ήταν η Ιαπωνία. Αυτό ίσως έχει να κάνει με το παίξιμο, γιατί εκεί αγαπούν τους μελωδικούς ροκ και heavy metal κιθαρίστες. Μάλλον εκεί έγινε η πρώτη επαφή με ένα πιστό κοινό για εμάς και έπειτα επεκταθήκαμε, κάναμε ευρωπαϊκές περιοδείες και μεγάλωνε σιγά σιγά η φήμη του γκρουπ.
Το θέμα της αναγνώρισης πώς το διαχειρίζεσαι; Έχεις παίξει με τόσα μεγάλα ονόματα... Πώς το έχεις βιώσει όλο αυτό; Ότι στέκεσαι δίπλα στα ιερά τέρατα της ροκ ισότιμα;
Αυτό είναι τρελό όταν συμβαίνει. Δεν συμβαίνουν κάθε μέρα τέτοιες συνεργασίες. Όταν γίνονται τέτοια πράγματα, ο πιτσιρικάς που βρίσκεται πάντα μέσα μου λέει «ουαου». Αυτές οι συνεργασίες είναι μια προσωπική νίκη, λες «κάτι έκανα καλά όλα αυτά τα χρόνια». Είναι μια ανταμοιβή. Πιο πολύ αισθάνομαι κι εγώ να ξυπνά ο φαν μέσα μου, έτσι νιώθω.
Ξαφνικά μπαίνει ένα άλλο ταμπελάκι πάνω σου. Έπρεπε να δω πώς θα το διαχειριστώ. Όλο αυτό το fame ξεκινά και τελειώνει πάνω στο stage.
Ήσουν 7 ή 8 χρόνια με τον Όζι Όζμπορν. Ποιες είναι οι στιγμές που κρατάς;
Ήταν μια πολύ μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Έκανα μια ακρόαση και απλώς με επέλεξαν. Μου το ανακοίνωσαν εκείνη την ώρα. Ήταν απίστευτο για μένα. Ήταν σοκαριστικό το πώς με βρήκαν και με επέλεξαν για να κάνω την ακρόαση. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να έχω μια θέση σε ένα τέτοιο γκρουπ. Όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα, συνήθως συμβαίνουν πολύ γρήγορα όλα μετά. Δεν έχεις χρόνο να σταματήσεις και να αναλογιστείς τι γίνεται. Θυμάμαι εκείνη την εποχή, ήταν πολύ δύσκολο το γεγονός ότι είχα πάρει τη θέση και δεν μπορούσα να πω τίποτα για τους επόμενους τρεις μήνες. Μέχρι που κάποια στιγμή, ο Όζι Όζμπορνείπε ότι «δουλεύω με έναν κιθαρίστα από την Ελλάδα, τη χώρα, όχι το μιούζικαλ» (έκανε λογοπαίγνιο Greece-Grease). Όταν το είπε αυτό, είχαν σπάσει τα τηλέφωνα... με έπαιρναν από όλα τα περιοδικά και με ρωτούσαν, οι φίλοι μου, οι μουσικοί, «Δεν μπορεί, εσύ θα είσαι». Και έπρεπε να το αρνηθώ μέχρι να γίνει η επίσημη ανακοίνωση. Όσο για το ζήτημα της φήμης, είχα φήμη πριν πάω στον Όζι. Στην Ιαπωνία ήμουν ήδη μεγάλο όνομα. Στην Ευρώπη ήμουν ανερχόμενος. Ξαφνικά μπαίνει ένα άλλο ταμπελάκι πάνω σου. Έπρεπε να δω πώς θα το διαχειριστώ. Όλο αυτό το fame ξεκινά και τελειώνει πάνω στο stage. Είμαι αυτής της άποψης, πιστεύω στην απλοϊκή ζωή, στο να κάνεις το lifestyle που θες να κάνεις, αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο. Δεν κάθομαι να λέω «είμαι ο τάδε». Δεν είναι καλό να έχεις έπαρση.
Τότε συνέχιζες και με το δικό σου συγκρότημα. Πώς πήγε αυτό;
Ήταν δύσκολο και ίσως να πήρα και κάποιες λανθασμένες αποφάσεις. Γιατί στα διαλείμματα μιας παγκόσμιας περιοδείας με τον Όζμπουρν, αντί να πηγαίνω σπίτι μου και να ξεκουράζομαι έκανα περιοδείες με τους Firewind. Το οποίο είχε κάποια επίπτωση ψυχολογική και σωματική. Αλλά τότε ήταν μια φάση που είχαν πέσει πολλοί άνθρωποι πάνω μου και μου έλεγαν πως έπρεπε να εκμεταλλευτώ πως είμαι στο προσκήνιο και σε όλα τα εξώφυλλα. Το πρόγραμμά μου ήταν συνέχεια κλεισμένο. Κοιτώντας τώρα πίσω, θεωρώ ότι θα έπρεπε να είχε γίνει κάποιο διάλειμμα με το γκρουπ, έστω για έναν χρόνο. Ήταν πολύ κουραστικό, με πολύ στρες. Δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσω ή να λήξω το γκρουπ. Στον Όζι έπαιζα κιθάρα, ήξερα ότι κάποια στιγμή θα τελείωνε όλο αυτό.
Στην καθημερινότητά σου ποια είναι η βάση σου; Πώς μοιράζεις τον χρόνο σου σε περιοδείες και συναυλίες;
Η Θεσσαλονίκη είναι η βάση μου. Για μένα είναι το ησυχαστήριό μου. Εδώ δεν έχω δουλειά. Το πρόγραμμά μου εξαρτάται από το αν υπάρχει κάποιος δίσκος ή αν έχει προγραμματιστεί κάποια μεγάλη περιοδεία. Πέρυσι, για παράδειγμα, είχα αρκετά μεγάλη περιοδεία, έλειπα πέντε μήνες. Οπότε υπάρχουν κάποιες χρονιές που είμαι 6 μήνες εδώ, 6 μήνες εκτός. Φέτος θα είναι πιο χαλαρή χρονιά, αν εξαιρέσεις τον Φεβρουάριο που θα είναι λίγο γεμάτος. Μετά θα ξεκινήσω πάλι περιοδείες από τον Οκτώβριο. Γιατί θα γίνω και μπαμπάς. Οπότε φέτος το πρότζεκτ είναι άλλο. Βέβαια, η μουσική δεν σταματά ποτέ. Σκοπός μου είναι φέτος να γράψω άλμπουμ, οπότε το 2026 θα είναι πιο απαιτητική χρονιά. Φέτος θα βρίσκομαι στο κομμάτι της σύνθεσης.
Ποια είναι τα πρώτα σου ακούσματα; Πώς ξεκίνησες την ενασχολησή σου με τη μουσική;
Ξεκίνησα να παίζω κιθάρα από πολύ μικρός, περίπου 10 χρόνων. Στην αρχή πήγαινα σε ένα τοπικό ωδείο της γειτονιάς στη Θεσσαλονίκη. Αργότερα, όταν ήμουν 13-14, πήγα στο Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης. Είχα μεγαλώσει και καταλάβαινα περισσότερα πράγματα. Ξεκίνησα με κλασική κιθάρα, αλλά όχι με κλασικές σπουδές. Στο ωδείο της γειτονιάς η δασκάλα μου, η κυρία Μαρία, ήταν πολύ καλή, αλλά μας δίδασκε τα πολύ βασικά – λίγο αρμονία, λιγο θεωρία. Στο Σύγχρονο Ωδείο όμως, υπήρχαν και ροκ τμήματα. Εκεί διδάχτηκα λίγο τζαζ αρμονία, είχα δασκάλους με έναν πιο ακαδημαϊκό τρόπο. Ήμουν καλός στα μαθήματα του ωδείου και πολύ συνεπής, αλλά έκανα πάντα και προσωπικό ψάξιμο. Ανακάλυπτα δίσκους, μπάντες...
Ο πατέρας σου έπαιζε μουσική, άλλου είδους. Πώς επηρέασε αυτό τη δική σου πορεία;
Ο πατέρας μου ήταν εκπαιδευτικός, αλλα τραγουδούσε παράλληλα στην ελληνική λαϊκή μουσική. Ήταν ανοιχτό μυαλό, δεκτικός. Αυτά που ήξερε μου τα μετέδωσε. Μου έμαθε τους Beattles, τους Pink Floyd. Μου έμαθε ελληνική μουσική, αλλά μου είπε «είναι και αυτό». Εμένα από μικρή ηλικία με κέρδιζε πολύ περισσότερο η ροκ, αυτή η αποκάλυψη όταν άκουσα ηλεκτρική κιθάρα, είπα αυτό είναι. Αντιθέτως, τα πιο λαϊκά ακούσματα δεν μου έκαναν κλικ. Όταν άρχισα να μπαίνω στον χώρο της ροκ και της heavy, μάθαινα πράγματα στον πατέρα μου και τον έβαζα να ακούει.
Πώς κατέληξες στο heavy metal;
Η αποκάλυψη ήρθε όταν άκουσα τους Black Sabbath. Όταν ακούς Black Sabbath είναι πολύ δύσκολο να μη σε τραβήξει. Ήξερα ότι αυτός ο ήχος με εκφράζει απόλυτα και έτσι μπήκα σε πιο heavy μονοπάτια. Όταν ήρθε η ώρα να δημιουργήσω δικές μου μουσικές, ήμουν κατασταλαγμένος για το προς τα πού θα προσανατόλιζα τις δικές μου συνθέσεις.
Πώς προέκυψε η υποτροφία για το Berkeley College of Music;
Αυτοί από το κολέγιο ήταν συμβεβλημένοι με κάποια ωδεία, κάνανε οντισιόν και παίρνανε τους καλύτερους, δίνανε κάποιες υποτροφίες για να φοιτήσουν παιδιά εκεί. Οι οντισιόν γίνονταν μέσω του Ωδείου του Νάκα. Εγώ δεν πήγαινα στον Νάκα βέβαια, αλλά το έμαθα, πήγα στην Αθήνα για την οντισιόν και μετά από κάποιες εβδομάδες έλαβα ένα χαρτί για ένα καλοκαιρινό semester που είχαν οργανώσει. Φοίτησα σε αυτό και όσο ήμουν εκεί μου έδωσαν την ευκαιρία να κάνω κάποια οντίσιον για να φοιτήσω full time, το έκανα και αυτό, με επέλεξαν αλλά τελικά δεν συνέχισα. Eίχα άλλα πράγματα στο μυαλό μου. Έμεινα για λίγο στην Αμερική, μετά ταξίδεψα στη Σουηδία. Ήθελα να γίνω ροκ σταρ.
Μίλησέ μου για το ντοκιμαντέρ του Θανάση Τσαουσόπουλου «Life through fire», στην ΕΡΤ. Πώς προέκυψε;
Είχε έρθει μια πρόταση στη δισκογραφική μου, ήθελαν από την ΕΡΤ να με ακολουθήσουν και να κάνουν ένα ντοκιμαντέρ. Έτσι γνώρισα τον Θανάση -που είναι μεταλλάς- και είδα ότι καταλάβαινε τη μουσική μου, το ποιος είμαι. Μου άρεσε εξ αρχής η πιο κοινωνική προσέγγισή του. Στο ντοκιμαντέρ έδειξε την οικογένειά μου, την άποψη των γονιών μου γι' αυτό πο έκανα. Ήθελε να απομυθοποιήσει αυτό το στερεότυπο για τους μεταλλάδες που επικρατεί στο κεφάλι του μέσου Έλληνα. Εγώ είχα πολύ μεγάλη στήριξη από την οικογένειά μου, αυτοί με ώθησαν και με βοήθησαν όσο γινόταν. Μου άρεσε που στο ντοκιμαντέρ φάνηκε αυτό. Δεν σου κρύβω ότι μετά την προβολή του στην Ελλάδα, στα live μου ήρθε κι ένα κοινό νεαρότερης ηλικίας, με τους γονείς του μάλιστα. Λέγανε πάμε να δούμε αυτόν τον κιθαρίστα. Αυτό έδωσε δύναμη και κουράγιο σε κάποια παιδιά, ενδεχομένως έγινε και παράδειγμα για να μπορούν να το δείξουν και στους γονείς και να πουν «κοίτα, υπάρχει αυτός ο τύπος που δεν είναι ούτε ναρκομανής ούτε αλκοολικός. Είναι απλά ένας τύπος που γουστάρει να παίζει κιθάρα. Και κοίτα τι έγινε με αυτόν. Όλα είναι πιθανά». Αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε στο ντοκιμαντέρ.
Πόσες κιθάρες έχεις και ποια είναι η αγαπημένη σου; Ποια είναι η σχέση σου με την κιθάρα σου;
Η κιθάρα είναι κόλλημα. Τα πρώτα χρόνια, όταν ήμουν πιτσιρικάς, έτρωγα με την κιθάρα, κοιμόμουν με την κιθάρα, στην τουαλέτα με την κιθάρα. Την πρώτη κιθάρα μού την έφερε ο πατέρας μου, τη βρήκα μια μέρα στο σπίτι. Για την ηλεκτρική μού είχε πει ότι θέλει να μαζέψει χρήματα ώστε να μου πάρει μια καλή. Θυμάμαι μάζευε χρήματα δύο χρόνια και μου πήρε μια όντως πολύ καλή κιθάρα. Είναι μια ακριβή κιθάρα για εκείνα τα χρόνια, για σήμερα είναι μια μεσαίας σειράς. Για αρχάριος που ήμουν παραήταν καλή. Με αυτή την κιθάρα έχω γράψει τα πρώτα μου άλμπουμ και την έχω ακόμα. Την κοιτάω αυτή τη στιγμή που σου μιλάω. Τώρα το πόσες έχω ακριβώς, δεν ξέρω, περίπου 40-50. Δεν είναι πολλές, δεν είναι και λίγες. Οι περισσότερες είναι μοντέλα δικά μου, τις έχω σχεδιάσει με τις εταιρείες που συνεργάζομαι. Η ιδέα του να έχεις ένα signature μοντέλο είναι και να σε εκφράζει και να σε βολεύει στο παίξιμο.
Στην αρχή της πορείας σου δυσκολεύτηκες;
Προέρχομαι από οικογένεια εργατικής τάξης, τα χρήματα ήταν τόσα όσα. Πέρασα δυσκολίες και φτώχιες. Το πρώτο διάστημα έπρεπε να επενδύσεις.
Στην Ελλάδα, πέρα από αυτή τη συνεργασία, έχεις σκεφτεί άλλες συνεργασίες με άλλα είδη μουσικής ή μουσικούς;
Πέρυσι έκανα μια σύμπραξη με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ο οποίος είναι και ροκ. Παίξαμε στο Release και το επαναλάβαμε και στη Θεσσαλονίκη. Γενικά, είμαι ανοιχτός σε συνεργασίες, αρκεί να μου αρέσουν τα κομμάτια και να ταιριάζει ο ήχος μου με τον δικό τους.
14°
