Firewind: Ο Gus G. είχε heavy metal τρέλα από μικρός

Ο Gus G. έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο όταν μια μέρα ανακοινώθηκε πως θα είναι ο νέος κιθαρίστας του Ozzy Osbourne. Το στόρι του, σαν σενάριο. Ένας έφηβος από τη Θεσσαλονίκη που πιάνει ηλεκτρική κιθάρα στα χέρια του, ξεχωρίζει σε όλη την πόλη για το παίξιμό του και μετά πηγαίνει στο καλύτερο μουσικό κολέγιο του κόσμου. Για να το παρατήσει. Και ξαφνικά o Ozzy, η φωνή των Black Sabbath, της μπάντας που έφτιαξε το heavy metal, να τον εμπιστεύεται σε ένα νέο κεφάλαιο της ζωής του και να του δίνει το ok να γράψει τις κιθάρες, να γίνει μέλος του προσωπικού του γκρουπ, να γυρνά μαζί του σε όλο τον κόσμο, μετά τη φυγή του Zakk Wylde. Και μετά από όλο αυτό το roller coaster που μοιάζει με ένα γνήσιο crazy train, έρχεται η heavy-power metal μπάντα που δημιουργεί ο Έλληνας κιθαρίστας με ένα κοσμοπολίτικο line up γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία που πολλοί κακομοίρηδες influencers δεν θα ζήσουν ποτέ στην αληθινή ζωή. Ο Gus G. μιλάει στην ATHENS VOICE για το νέο ομώνυμο άλμπουμ των Firewind και εξηγεί γιατί δεν την ψώνισε ποτέ.

To άλμπουμ «Firewind» μόλις κυκλοφόρησε. Αισθανόσουν πως είναι το πιο ολοκληρωμένο και αποφάσισες να του δώσεις το όνομα της μπάντας;
Από μια πλευρά, θεωρώ πως είναι το άλμπουμ που συνδυάζει όλα αυτά τα στοιχεία που έχουν κάνει τους Firewind αυτό που είναι. Από την άλλη είναι μια νέα αρχή για μας - με τη μεγάλη αλλαγή στο line up ήρθε και μια νέα προσέγγιση και φιλοσοφία. Οπότε θεώρησα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή για το ομότιτλό μας άλμπουμ.

Τι πιστεύεις πως καταφέρατε σε αυτό τον δίσκο;
Πάνω απ’ όλα να μην διαλυθούμε και να προχωρήσουμε μπροστά. Το τέλος του 2019 ήταν μια δύσκολη στιγμή για εμάς αφού συνειδητοποίησα ότι δεν είχαμε όλοι τις ίδιες βλέψεις στο γκρουπ κι αφού αποφάσισα να μην διαλύσω το σχήμα, προχώρησα παρακάτω. Είναι ένα πολύ σημαντικό άλμπουμ για έμενα και για την ιστορία των Firewind. Πέρα από αυτό φαίνεται ότι αυτός ο δίσκος πουλάει πολύ πιο γρήγορα από κάθε άλλο που έχουμε κάνει μέχρι στιγμής, οπότε είναι ενθαρρυντικό όλο αυτό.

Ξεκινήσατε σαν μια mp3 μπάντα και το «Firewind» είναι ήδη sold-out στην πρώτη του έκδοση. Πόσο δύσκολο ήταν να γίνει αυτή η μπάντα τόσο γνωστή στην power metal σκηνή με εκατομμύρια streams και πωλήσεις; Και τι πιστεύεις πώς έπαιξε ρόλο;
Σίγουρα δεν ήταν εύκολη η πορεία μας, όπως είπες ξεκινήσαμε σαν μια mp3 μπάντα χωρίς να γνωρίζονται τα μέλη και να δουλεύουμε εξ αποστάσεως. Καταφέραμε να γίνουμε μια «κανονική» μπάντα και να περιοδεύουμε στον τέταρτό μας δίσκο. Από εκεί και πέρα κτίσαμε το όνομα και το fan base μας στον δρόμο με απανωτές περιοδείες ανά τον κόσμο. Τα νούμερα καλυτέρευαν όσο είχαμε momentum και αυτό για εμάς ήρθε με τον πιο πατροπαράδοτο τρόπο – τα live shows.

Πώς μπήκε η μουσική στη ζωή σου;
Μέσω του πατέρα μου. Είχε αρκετά βινύλια στο σπίτι, κυρίως λαϊκής μουσικής που δεν με άγγιζε ιδιαίτερα, αλλά είχε και κάποια ροκ άλμπουμ και φρόντισε να μου δείξει κάποια όπως Beatles, Pink Floyd, Santana, κτλ. Όλα αυτά έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη μουσική μου μόρφωση.

Ο πατέρας σου τραγουδούσε σε λαϊκά στέκια της Θεσσαλονίκης. Πόσο σε επηρέασε αυτό σαν παιδί και σαν μουσικό;
Σίγουρα πήρα το «μικρόβιο» της μουσικής και του να παίζω live από αυτόν. Ο πατέρας μου ήταν ανοιχτόμυαλος στη μουσική, σεβόταν όλα τα στιλ και πάντα μου έλεγε «κάνε ό,τι θέλεις στη ζωή σου, άπλα φρόντισε να το κάνεις καλά».   

Τι ήταν αυτό που σε κέρδισε στο heavy metal;  
Το καθαριστικό παίξιμο κατ’ αρχήν. Ο ήχος του distortion, το πόσο heavy αλλά και μελωδική μπορεί να είναι η τεχνική κατάρτιση. Και βέβαια όλες οι περσόνες που έβλεπα on stage όταν ήμουν πιτσιρικάς στα βίντεο. Ozzy, Alice Cooper, Guns ‘n’ Roses και άλλοι.

Πώς αποφάσισες να παρατήσεις το Berklee College of Music, που είναι όνειρο για πολλούς μουσικούς;
Όταν είσαι 18 χρονών κάνεις διάφορες τρέλες. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε και το έκανα, αλλά ήταν η σωστή απόφαση. Κατάλαβα γρήγορα ότι δεν ήθελα το κολέγιο στη ζωή μου, κι απλά ρίσκαρα. Χωρίς plan b που λέμε. Ίσως το Berklee να ήταν απλά μια δικαιολογία για να βρεθώ στην Αμερική τότε για να βρω άλλες διεξόδους στη μουσική; Δεν ξέρω, πολύ πιθανο. Λειτουργούσα πολύ αυθόρμητα τότε.

Όνειρο επίσης είναι να βρεθεί κάποιος στην μπάντα του Ozzy Osbourne. Θυμάσαι πώς συνέβη;
Βέβαια. Ήρθε ένα e-mail από κάποιο στέλεχος του μάνατζμεντ του Ozzy και μου ζήτησαν αν θα με ενδιέφερε να περάσω από οντισιόν. Εννοείται ότι συμφώνησα και λίγες εβδομάδες αργότερα βρέθηκα στο Λος Άντζελες για την ακρόαση. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Έχοντας ηχογραφήσει, περιοδεύσει και ζήσει μαζί του, ποιο ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που πήρες;
Έμαθα πολλά δίπλα του. Έγινα καλύτερος performer, πιο επαγγελματίας, η όλη εμπειρία με ώθησε να μελετήσω πιο σκληρά και να γίνω καλύτερος κιθαρίστας. Επίσης μεγάλη εμπειρία είναι να δεις πώς δουλεύει ένα road crew σε τέτοιο επίπεδο, πάντα θέλω να βλέπω πώς στήνεται ένα μεγάλο show, μια παραγωγή τέτοιου επιπέδου.

Θεωρείσαι ένας από τους πιο καταρτισμένους κιθαρίστες αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Πιστεύεις στη δουλειά ή στο ταλέντο;
Πολλοί μου είχαν πει όταν μπήκα στην μπάντα του Ozzy «α ρε τυχερέ»… για έμενα όμως η τύχη είναι όταν η προετοιμασία συναντάει την ευκαιρία. Κι όλοι μας έχουμε ευκαιρίες στη ζωή κάποια στιγμή, όποιος και να είναι ο κλάδος μας, αρκεί να μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποιες είναι και να είμαστε προετοιμασμένοι για αυτό. Η προετοιμασία λοιπόν, χρειάζεται σκληρή δουλειά η οποία δεν σταματά ποτέ. Το ταλέντο και η κλίση είναι κάτι έμφυτο. Άλλοι έχουν πιο πολύ, άλλοι λιγότερο. Θα έλεγα ότι χρειάζονται και τα δυο οπωσδήποτε. Όμως υπάρχουν άνθρωποι που είναι πετυχημένοι κι όχι ιδιαίτερα ταλαντούχοι. Δούλεψαν σκληρά όμως και είχαν όραμα. Όπως καταλαβαίνεις το ταλέντο είναι μέρος της εξίσωσης, αλλά αρκετά μικρό.

Πόσες κιθάρες έχεις; Ποια είναι η αγαπημένη σου και γιατί;
Έχω αρκετές, αλλά όχι πάρα πολλές. Πρέπει να είναι κάπου στις 40. Η συλλογή μου είναι κυρίως τα διάφορα μοντέλα που σχεδίασα εγώ και φέρουν το όνομά μου, τα λεγόμενα signature models που μου φτιάχνει η Jackson. Οπότε κατά καιρούς έχω άλλες αγαπημένες, και κύριες κιθάρες που χρησιμοποιώ στο στούντιο και στα live, ανάλογα. Είμαι γνωστός για το star σχήμα κιθάρας που παίζω οπότε αυτές είναι και οι αγαπημένες μου.

Η ζωή σου μοιάζει με rock ταινία. Την ψώνισες ποτέ με τη διασημότητα που απέκτησες;
Θεωρώ πως είμαι από τους πιο «προσγειωμένους» και προσεγγίσιμους rock stars που θα συναντήσεις, έτσι μου λένε τουλάχιστον. Πάντα έχω χρόνο για τον κόσμο που με στηρίζει και γενικά είμαι απλοϊκός άνθρωπος.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο άγχος σου;
Να ήταν μόνο ένα! Κάθε φορά που κυκλοφορώ νέα μουσική έχω άγχος, βασικά έχω άγχος από τη στιγμή που τελειώνουν οι μίξεις και τα μάστερ, θέλω όλα να πηγαίνουν ρολόι. Πέρα από μουσικός, μανατζάρω και την μπάντα μου οπότε τα άγχη για την δουλειά είναι πολλά. Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι control freak κι αυτό έχει το τίμημά του.

Το πιο όμορφο μέρος που έχουν δει τα μάτια σου είναι;
Έχω γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο κι έχω δει καταπληκτικά μέρη, από την Αυστραλία, την Ασία, τη Σκανδιναβία, την Αμερική. Όμως θεωρώ πως η Ελλάδα έχει κάτι μοναδικό που δεν θα βρεις πουθενά αλλού.

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις όταν επιστρέφεις στη Θεσσαλονίκη από μια περιοδεία;
Ξεκουράζομαι λίγες μέρες και περνώ τον χρόνο μου με την Αναστασία, την γυναίκα μου και τα γατιά μας.

Αλήθεια, σε ποια γειτονιά της πόλης ζεις; Και τι σου αρέσει περισσότερο στην Θεσσαλονίκη;
Αλλάζω σπίτια αρκετά συχνά. Έχω λίγο θέμα με αυτό. Οπότε δεν νιώθω ότι έχω κάποια συγκεκριμένη γειτονιά. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχω ζήσει στην Καλαμαριά, στη Θέρμη και στο Πανόραμα. Αυτή τη στιγμή είμαι πάλι πίσω στην πόλη όμως σχεδιάζω να μετακομίσω πάλι στην εξοχή σύντομα. Η Θεσσαλονίκη είναι όμορφη πόλη, αλλά πλέον η κίνηση και ο θόρυβος είναι αφόρητοι. Αυτό που μου αρέσει την πόλη είναι ότι περπατείται εύκολα στο κέντρο που είναι σχετικά μικρό, και γενικά έχει κάτι το αιώνια ρομαντικό αυτή η πόλη.

Η καλύτερη συναυλία που έχεις δώσει και η καλύτερη συναυλία που έχεις δει είναι…
Κάθε φορά που παίζω στην Ελλάδα είναι πολύ ιδιαίτερα. Έχω ωραίες αναμνήσεις από πολλές μου συναυλίες εδώ. Από το live premonition στο Principal το 2008 μέχρι και την τελευταία solo εμφάνισή μου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, το Rockwave 2012 με Ozzy & Friends, επίσης το 2018 στην Αργεντινή με τους Firewind. Όπως βλέπεις δεν είναι μόνο μια συναυλία, είναι αναμνήσεις μιας ζωής και σε διαφορετικές φάσεις. Όσο για συναυλίες που είδα – σίγουρα Black Sabbath, το 2005 στο Ozzfest.

Πού και πώς σε βρήκε η περίοδος του lockdown;
Με βρήκε στο σπίτι στην Θεσσαλονίκη ακριβώς πριν ξεκινήσουμε το promo για την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ. Έμεινα μέσα για περίπου έξι εβδομάδες κι έκανα αρκετές συνεντεύξεις οπότε είχα αρκετή δουλειά να κάνω.

Φαντάζομαι, το συναυλιακό πλάνο είναι ανοιχτό με την κατάσταση που επικρατεί διεθνώς… Ακριβώς. Όλα έχουν αναβληθεί για το 2021, οπότε αναμένουμε να δούμε ποτέ θα μπορέσουμε να ξαναβγούμε να παίξουμε.

Το φετινό καλοκαίρι σχεδιάζεις να…
Πάω στην Χαλκιδική, γιατί ως γνωστόν – σαν τη Χαλκιδική, δεν έχει! Χαχά!