Οι Nightstalker μοιράζονται τις ιστορίες του «Superfreak»

Τα Χριστούγεννα του 2008 δεν υπήρχε πανδημία, αλλά υπήρχαν πράγματα που μπορούσαν να σε φρικάρουν. Φτερουγίζοντας στο γκρίζο της πόλης, γυρνώντας τον κόσμο, περνώντας ώρες σε ένα στούντιο, οι Nightstalker ετοίμαζαν το άλμπουμ «Superfreak». Ένας δίσκος που διαπέρασε σαν ηλεκτρικό ρεύμα πολλούς μουσικόφιλους με τον βαρύ ήχο του και χτύπησε καρδιά με τους ποιητικούς στίχους για την υπερκαταναλωτική κοινωνία, την απληστία και την παραφροσύνη στον πλανήτη, την εξάρτηση από ναρκωτικά και την απεξάρτηση από την ηρωίνη. Η μπάντα της Αθήνας που κάποτε ήταν πολύ rock για τους metalheads και πολύ metal για τους rockers, αφού κέρδισε την εμπιστοσύνη της αμερικανικής εταιρίας Meteor City, προκάλεσε το ενδιαφέρον με μερικές εκρηκτικές συναυλίες που όσοι τις έζησαν θα έχουν να τις θυμούνται. Τα μπλουζάκια με το κρανίο και τη στάμπα «Satanic Drugs From Outter Space» άρχισαν να πληθαίνουν στη χώρα, τα μέσα που έκαναν έντεχνες αβάντες ανακάλυπταν πως υπάρχει κι αυτό το rock στην Ελλάδα και η φράση «όποιος ξέρει, ξέρει, όποιος δεν ξέρει, δεν καταλαβαίνει» που ακουγόταν στα live των Nightstalker γινόταν ένα άτυπο συνθηματικό στις παρέες.

Τα Χριστούγεννα του 2021 βρίσκουν τους Nightstalker να τηρούν το συναυλιακό ραντεβού-ρεβεγιόν τους, παραμονή Χριστούγεννων, 24 Δεκεμβρίου, στο πάρτι του Metal Hammer στο Fuzz, μαζί με τους thrash metallers Suicidal Angels και τους ταλαντούχους Lazy Man’s Load, σε μια νύχτα γεμάτη ηλεκτρισμό. Και να γιορτάζουν την επανάκτηση των πνευματικών δικαιωμάτων της δισκογραφίας τους με ένα πάρτι στα Πετράλωνα, στο Dog Tooth, την Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου. Λίγο πριν το αντάμωμα στη σκηνή, βρεθήκαμε στο στούντιο-καταφύγιό τους στον Βύρωνα. Ο Αργύρης Γαλιατσάτος aka Argy και ο Ανδρέας Λάγιος μοιράζονται στην ATHENS VOICE τις συνθήκες δημιουργίας του άλμπουμ «Superfreak», θυμούνται μέρες και νύχτες από τα παλιά κι ετοιμάζουν πολλά νέα πράγματα...

Επανακτήσατε πρόσφατα τα πνευματικά δικαιώματα της δισκογραφίας σας…

Ανδρέας Λάγιος: Τόσα χρόνια, τόσα άλμπουμ, τόσα labels, είχαν παραμείνει κάποια άλμπουμ σε αυτά και κινήσαμε τη διαδικασία να τα πάρουμε όλα, για να κάνουμε και επανακυκλοφορίες. Το 2022 ξεκινάμε πολλές, σε συνεργασία με την The Lab/Labyrinth Of Thoughts. Έχουμε προγραμματίσει το «As Above, So Below» στις αρχές της νέας χρονιάς, μετά θα ακολουθήσει το «Superfreak» κι έχουμε και το «Dead Rock Commandos», που κλείνει 10 χρόνια. Είναι ευκαιρία να κάνουμε πάλι όλες τις επανακυκλοφορίες γιατί τις θέλει αρκετός κόσμος, και να πέσουν και οι τιμές των βινυλίων που έχουν φτάσει στα ύψη στο discogs. Η επόμενη χρονιά έχει αρκετά live, έχουμε κλείσει ήδη ένα ευρωπαϊκό κι ένα βρετανικό tour, ελπίζω να γίνουν, μόνο μη μας ξανακλείσουν, αυτό φοβάμαι. Θα έχουμε αρκετά πράγματα να κάνουμε.

To «Superfreak» είναι ένα από τα πιο σημαντικά άλμπουμ της ελληνικής σκηνής, αλλά και ένα άλμπουμ που ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας. Είναι ξανά διαθέσιμο με νέα μίξη και remaster στο Spotify. Τι έχει αλλάξει; Τι θέλατε να δώσετε;

Argy: Ο Τόλης, που το έχει πιο πολύ τεχνικά και γουστάρει τις μίξεις ήθελε να το κάνει. Το είδε και το «άνοιξε» πάλι στον υπολογιστή, γιατί το άλμπουμ είχε δυνατότητες που δεν τις είχαμε τότε.

Σε ποια πεδία;

Ανδρέας Λάγιος: Καθαρά στη μίξη. Τώρα έγιναν όλα πιο σωστά. Δεν ήμασταν ευχαριστημένοι με το mix και είχαμε πει από τότε, ότι στο μέλλον, όταν θα έχουμε ένα κενό, θα το ανοίξουμε ξανά. Για να καταλάβει το κοινό τι είναι η μίξη, στον κινηματογράφο αυτό είναι σαν το μοντάζ. Όπως με ένα διαφορετικό μοντάζ, θα δεις μία διαφορετική ταινία, έτσι και σε ένα ηχογράφημα.  

Το 2008 στα Reaction Studios, σε τι φάση βρισκόσασταν; Και πώς ξεκίνησε να δημιουργείται το «Superfreak»;

Ανδρέας Λάγιος: Με το που τελείωσε το «Just A Burn» ξεκινήσαμε να γράφουμε καινούργια τραγούδια. Το «Learn To Fly», μαζί με το «Line» κι άλλο ένα τραγούδι του «Just A Burn», το «Don’t Blow My High», υπήρχαν από πριν. Είχαν κάνει ένα project ο Αργύρης με τον Τόλη που το έλεγαν Superdose, περίπου στο 2001, και είχαν φτιάξει 5 τραγούδια από τα οποία τα 3 από αυτά, τα κάναμε και τραγούδια Nightstalker. Ξεκινήσαμε ηχογραφήσεις τον Νοέμβριο του 2008 και τράβηξε όλο τον χειμώνα μέχρι τον Μάρτιο του 2009. Ήταν λίγο τμηματικά. Να φανταστείς, παράλληλα με τις ηχογραφήσεις έκανα κι ένα tour με τους Rotting Christ στην Αμερική. Είχαμε κάνει ήδη προ-παραγωγή, οπότε ξέραμε πώς θα τα γράψουμε. Όλα έγιναν σωστά.

Argy: Ήρθε, έγραψε και μετά σηκώθηκε και έφυγε. Πήγε δύο μήνες Αμερική και μετά γύρισε και συνεχίσαμε. Εμείς γράφαμε κιθάρες, φωνές και όταν ήρθε πάλι κάναμε τα υπόλοιπα. Δεν ήταν «πάμε έτσι και ό,τι βγει». Είχαμε στο μυαλό μας συγκεκριμένα πράγματα για την ηχογράφηση.

Πώς στήσατε τη διαδικασία της ηχογράφησης; Είπατε «θα το κάνουμε και όσο βγει»;

Ανδρέας Λάγιος: Όπως το είπες. Όσο βγει, όσο πάει. Γιατί έτσι είχαμε συνηθίσει και από τα προηγούμενα. Μπαίναμε στο στούντιο και βγαίναμε όταν ήταν να βγούμε. Το κάναμε τμηματικά, δηλαδή σταματούσαμε και πηγαίναμε μετά ξανά πάλι, μετά από κάποιες εβδομάδες.

Τι σας φρίκαρε την περίοδο που γράφατε το άλμπουμ;

Ανδρέας Λάγιος: Αυτός! (σ.σ. και δείχνει τον Αργύρη)

Argy: Εμένα δεν με φρικάρει τίποτα.

Ανδρέας Λάγιος: Εμείς φρικάραμε επειδή εσένα δεν σε φρίκαρε!

Ποιο σκεπτικό υπήρχε πίσω από τον τίτλο «Superfreak»; Τι θέλατε να αποτυπώσετε;

Argy: Το πώς αισθανόμουν εκείνη τη στιγμή. Σαν σούπερ φρικιό. Σαν κατσαρίδα που δεν σε πιάνει το… Όλη η ζωή μου μέχρι τότε… Ήταν πολύ τρελές εποχές, τρελές.

Ανδρέας Λάγιος: Φαντάζομαι και όλη η κοινωνία τον έβλεπε σαν superfreak. Μέχρι και στον κύκλο μας…

Argy: Είναι θέμα προσωπικότητας από εκεί και πέρα. Ήμουν 3-4 εκατοστά πιο πάνω από το έδαφος. I was hovering…

Οι ιστορίες αυτού του άλμπουμ τι κρύβουν, τι αφηγούνται;

Argy: Βιωματικές είναι. Πώς έβλεπα τα πράγματα και πώς ζούσα. Κοίταζα χαμηλά τότε, χαχαχά. Ξέρεις τι; Συνήθως, άμα μου σκάσει κάτι να γράψω πρέπει να το γράψω εκείνη τη στιγμή, όπου και να είμαι. Γιατί αλλιώς, έφυγε. Το ξέχασα. Το θέμα είναι η έμπνευση. Μπορεί να γράψω τους στίχους και να πω «παίξτε έτσι», να μου πει ο Ανδρέας «έχω αυτό» και να κολλήσω εγώ στίχους επάνω, ο Τόλης να φέρει κάτι και να βγάλω εκείνη τη στιγμή. Δεν υπάρχει κάποια φόρμουλα συγκεκριμένη.

Ανδρέας Λάγιος: Θυμάμαι τότε πως ο Αργύρης μου έλεγε «τα έχω πει όλα σε αυτό το άλμπουμ», όσον αφορά του στίχους του.

Πώς ερμηνεύετε την ταύτιση του κόσμου με τους στίχους του άλμπουμ;

Ανδρέας Λάγιος: Είναι κάτι που κόσμος πρέπει να το πει.

Argy: Δεν μιλάμε σε εξωγήινους, ξέρεις. Μιλάμε με ανθρώπους που είναι από εδώ, σαν κι εμάς. Καθημερινοί άνθρωποι. Λογικό να ταυτίζεσαι. They got the blues.

Αποδείχτηκε ότι υπήρχαν πολλοί Superfreaks. Δεν ήσουν ο μόνος…

Argy: Στάνταρ.

Πάμε να τις δούμε τραγούδι-τραγούδι; «Intro (The Science Οf Magic)»…

Ανδρέας Λάγιος: Ο Αργύρης το έλεγε «The Science Οf Magic Οf Science Of Magic Of Science Of Magic…» δηλαδή πήγαινε όλο έτσι…

Argy: Γιατί η επιστήμη από πού έχει προέλθει; Από την αλχημεία. Η αλχημεία από πού έχει προέλθει; Από τη μαγεία. Έτσι απλά.

Ανδρέας Λάγιος: Στην ουσία η μαγεία είναι η επιστήμη της εποχής. Το είχε προτείνει ο Αργύρης να το κάναμε και σαν outro αυτό, που να λεγόταν «The Magic Of Science». Τώρα γιατί δεν το κάναμε, δεν θυμάμαι.

«Enough Is Not Enough»

Argy: Ό,τι λέει. «Enough Is Not Enough». Ποτέ. Ξέρεις, άμα πας εκεί δεν φτάνει ποτέ, τίποτα. Είμαστε άπληστοι.

Ανδρέας Λάγιος: Ήταν από τα πρώτα καινούργια τραγούδια που γράψαμε.

«Baby, God is Dead»

Ανδρέας Λάγιος: Το κομμάτι το είχαμε instrumental, προϋπήρχε, και τότε έβαλε ο Αργύρης τους στίχους…

Argy: Περνάγαμε από Χανιά, τέρμα καλοκαίρι απ’ ό,τι θυμάμαι, μέσα Αυγούστου, τέτοια φάση. Πηγαίναμε Παλαιόχωρα και με το αυτοκίνητο περνώντας το βουνό αντικρίσαμε ένα ζευγάρι γυπαετούς που πετάγανε πιο χαμηλά από εμάς. Και μετά έγραψα τους στίχους εκεί. Καραφλό βουνό, έρημος, Κρήτη, μεσημέρι, τα πουλιά πιο κάτω από εμάς, μας «κόζαραν», κυκλοφορούσαν και μας παρατηρούσαν, με τον τρόπο τους σαν να έλεγαν «τους τρώω αυτούς, με παίρνει; Θα βγει κανένας από το αυτοκίνητο;» Θυμάμαι που το έβαζα συνέχεια αυτό το τραγούδι στο αυτοκίνητο. Μόλις μου το είχε στείλει ο Τόλης και πάνω στη μουσική, μου έσκασαν τα λόγια…

«Heavy Mental»

Ανδρέας Λάγιος: Αγαπημένο σημείο η παύση στη μέση. Όταν μπήκα στους Nightstalker το 1992, ο Αργύρης έλεγε ότι εμείς παίζουμε heavy mental, όχι heavy metal. Και είχαμε βγάλει και μπλουζάκι κιόλας, το «n» σε παρένθεση. Οπότε προϋπήρχε η ατάκα. Τώρα, γιατί το βγάλαμε «Heavy Mental»; Νομίζω μας πήγαινε προς τα εκεί το κομμάτι. Kαι λέει o Αργύρης «πώς να το βγάλουμε αυτό», γιατί δεν είχαμε τίτλο, και λέει «Heavy Mental». Τώρα οι στίχοι δεν έχουν και μεγάλη σχέση με heavy metal, έτσι;

Argy: Mental έχουνε μόνο. Γι’ αυτό είναι heavy. Βαριά τα φάρμακα.

Ανδρέας Λάγιος: Heavy φάρμακα, ε;

Argy: Ε, βέβαια. Τα καλύτερα φάρμακα. Όταν πας για αποτοξίνωση τι θα σου δώσουν, τίποτα μπουρούχες; Αποτοξίνωση κυριλέ. Έχω κάνει πέντε αποτοξινώσεις στη ζωή μου σε κλινικές. Η τελευταία ήταν πριν από αυτό το άλμπουμ, το 2006. Έκλεινε ένας κύκλος και άρχιζε καινούργιος. Μου πήρε μερικά χρόνια για να κλείσει τελείως ο κύκλος. Από το 2006 άρχισα να σκέφτομαι… «λες, να μην είναι καλά από κει»;

«Superfreak»

Argy: Έτσι αισθανόμουν, όχι μόνο εκείνη την περίοδο. Γενικά. Γιατί στην τελική όλα τσάμπα είναι, γεννιόμαστε τσάμπα, πεθαίνουμε τσάμπα, τσάμπα μας δίνουν τα λεφτά, τσάμπα τα δίνουμε…

«The Pain Goes On»

Argy: Κι αυτό σχετίζεται με εκείνη την εποχή. Όταν κάνεις χρήση ναρκωτικών, στην αρχή οι ντρόγκες τι είναι; Pleasure and pain, ευχαρίστηση και πόνος. Όταν αρχίζει και γέρνει η ζυγαριά προς τον πόνο και μετά είναι μόνο πόνος, κάποια στιγμή έρχεσαι σε ένα σταυροδρόμι και λες «τι κάνω τώρα, εδώ μόνο πονάω, δεν κάνω τίποτε άλλο». Άμα είσαι τυχερός κι άμα μπορείς κι άμα δεν ξέρω τι, κάνεις ένα έτσι και τελείωσε η φάση. Γυρίζεις σελίδα.

«Learn To Fly»

Argy: Μεταφορικά, ότι μάθαινα τη ζωή πάλι. Οι στίχοι, που έχουν γραφτεί παλαιότερα, περιστρέφονται γύρω από τη συνειδητοποίηση. Αυτό το συναίσθημα, ότι ξαναγεννήθηκα, ότι μαθαίνω πάλι τη ζωή. Σαν την άλφα βήτα, όπως μαθαίνεις από την αρχή να περπατάς, σαν να ανοίγεις ξανά τα φτερά σου. Ξέρεις τι γίνεται; Είναι σαν να αρχίζεις πάλι από την αρχή. Και όσο πιο νωρίτερα αρχίσεις πάλι από την αρχή, τόσο το καλύτερο. Για σένα. Γιατί κοιμάσαι μια μέρα και ξυπνάς 10, 20, 30, 40 χρόνια μετά και λες «ωπ, τι έγινε»; «Πού είναι αυτά»; Αφού κοιμόσουν, αγόρι μου…

«The Light»

Argy: Το φως, που με κοροϊδεύει.

«The End Of War»

Argy: Το «Τέλος του Πολέμου» που έχει να κάνει πάλι με μένα. Συμφιλιώθηκα με τον εαυτό μου. «Φιλαράκο, αυτό είναι, εσύ είσαι αυτός, τελείωσε, γεια, τα λέγαμε, κάνε τι πρέπει να κάνεις». Κοίτα, ξέρεις τώρα, νιάτα και όλα αυτά, όταν είσαι πιτσιρικάς, έχεις συγκρούσεις με τον εαυτό σου. Δεν ξέρω πόσοι είστε εσείς μέσα, εμείς είμαστε πολλοί. Οπότε κάποια στιγμή συμφιλιώνεσαι. Δεν πας κόντρα σε σένα πια. Πήγαινα κόντρα κάποτε σε όλα. Γιατί δεν μπορούσε να μου πάει κανένας άλλος. Σαν μικρό παιδί. «Μην κάνεις αυτό» σου λένε, κι εσύ το κάνεις.

«Stain»

Ανδρέας Λάγιος: Το έγραψα σε ένα ταξίδι. Είμασταν σε περιοδεία με τους Rotting Christ στο Μεξικό και μας είχαν αφήσει όλες τις καθημερινές μέρες της εβδομάδας χωρίς live σε ένα ξενοδοχείο. Στο δωμάτιο του ξενοδοχείου έπαιζα μπάσο κι έγραψα αυτό το σχήμα και μου άρεσε πάρα πολύ. Όσον αφορά στους στίχους, εμένα μου φαίνονται ερωτικοί. Έτσι είναι ή όχι;

Argy: Πάλι σαν να μιλάς στον εαυτό σου είναι.

«Zero Hero»

Argy: Αυτό που αισθάνεσαι κι αυτό που νομίζεις. Δεν υπάρχουν ήρωες. Γιατί είναι πεθαμένοι όλοι, γι’ αυτό. Για να γίνεις ήρωας, πρέπει να πεθάνεις. Στην καθημερινότητα είμαστε όλοι μαλάκες μέχρι να πεθάνουμε. Μετά όλοι λένε «ήταν καλός άνθρωπος»…

Ανδρέας Λάγιος: Αν με ρωτήσεις τι είναι οι Nightstalker, ποιο τραγούδι είναι οι Nightstalker για σένα, είναι το «Zero Hero». Εκφράζει πιο πολύ αυτό που νιώθω εγώ στην μπάντα. Έχει αυτό το βαρύ…

Argy: Αυτό το βρώμικο …

Ανδρέας Λάγιος: Ναι, βρώμικο, αυτό το συναίσθημα που ένιωσα όταν πήγα στην μπάντα στην αρχή. Μου θυμίζει πάρα πολύ Nightstalker, δηλαδή στο τι είναι σαν χαρακτήρες αυτή η μπάντα.

«Gun»

Ανδρέας Λάγιος: Είναι το πρώτο τραγούδι που έπαιξα με τα παιδιά το 1992, όταν μπήκα στο συγκρότημα. Ένα τραγούδι του Αργύρη που προϋπήρχε και δεν το είχαμε χρησιμοποιήσει ποτέ. Η αρχική σκέψη ήταν να το έχουμε σαν bonus track μόνο για το cd ή μόνο για το βινύλιο. Δεν θυμάμαι για ποιο λόγο τελικά, το συμπεριλάβαμε σε όλες τις εκδόσεις.

Argy: Στο στιχουργικό κομμάτι… έξω φρενών πιτσιρικάς!

Ανδρέας Λάγιος: Όταν πρωτοπήγα στην μπάντα, έτσι τον γνώρισα τον Αργύρη. Αυτό που λέει, «I wanna go out, I wanna smoke and drink enough for two», τον περιγράφει 101%. Ήταν δυνατός και άγριος. Πάμε στα μπαρ να πιούμε ξύδια και να γίνουμε κομμάτια.

Argy: Αλλιώς δεν υπάρχει νόημα να πας στο μπαρ.

Νομίζω πως το άλμπουμ αυτό είχε μεγάλη αποδοχή και συμπαρέσυρε τα πράγματα για τους Nightstalker…

Ανδρέας Λάγιος: Είχε ήδη λίγο hype και το προηγούμενο άλμπουμ, το «Just A Burn». Φαντάζομαι έπαιξε ρόλο και η αμερικανική εταιρία Meteor City, καθώς αυτός είχε ένα πάρα πολύ καλό δίκτυο ιντερνετικών πωλήσεων και διανομής, κάτι που βοήθησε την προώθηση του άλμπουμ. Όταν έγινε το live της παρουσίασης του «Superfreak» στο «ΑΝ Club», ήταν η πρώτη φορά που το είδα τόσο γεμάτο, είχε μεγάλη διαφορά! Ήταν μια εποχή που δεν κυριαρχούσαν τα social media, σκέψου πως εμείς μπήκαμε στον κόσμο του facebook το 2010…

Ποιο τραγούδι σας δυσκόλεψε περισσότερο;

Argy: To «Heavy Mental»…

Ανδρέας Λάγιος: Ναι, γιατί είχε αυτό το σημείο στη μέση του τραγουδιού που έγιναν διάφορα στο στούντιο, έβαλαν διάφορα εφέ, έψαξαν πολλά πράγματα. Στο στούντιο δεν ήμασταν παραγωγικά τελείως μόνοι μας, ήταν και ο Τζίμης Spliff εκεί, που είχαμε συνεργαστεί και στα προηγούμενα άλμπουμ μαζί του κι έγινε ένα ψιλοπαιχνίδι με τα πάρα πολλά πετάλια με εφέ, που είχε. Αυτό ήταν το παραπάνω που δόθηκε στην ηχογράφηση σε σχέση με την προ-παραγωγή που είχαμε εμείς ετοιμάσει.

Argy: Έχει πάρα πολύ μεγάλη συλλογή από παλιά, αναλογικά πετάλια, και χρησιμοποιήσαμε πάρα πολλά. Είναι πιο μεγάλος από εμάς και ήξερε περισσότερα. Δοκιμάζαμε διάφορα.

Ανδρέας Λάγιος: Πήρε μια πιο ψυχεδελική προσέγγιση το άλμπουμ απ’ ό,τι το είχαμε εμείς σαν προ-παραγωγή.

Πόση Αθήνα έχει αυτό το άλμπουμ μέσα;

Argy: Πίσω από τον Άγιο Παντελεήμονα το γράψαμε!

Ανδρέας Λάγιος: Urban τοπίο, κέντρο Αθήνας. Γενικά οι Nightstalker, παρόλο που έχουν αυτή τη μουσική την ταξιδιάρικη, εγώ προσωπικά τη θεωρώ πολύ urban μπάντα. Γιατί εδώ πέρα έχει γίνει όλο αυτό το πράγμα, στα τσιμέντα.

Θυμάστε τι ακούγατε όταν γράφατε το άλμπουμ;

Argy: Το άλμπουμ. Και Hawkwind, Amy Winehouse…

Ανδρέας Λάγιος: Θυμάμαι που είχαν βγάλει οι Monster Magnet, το «4-Way Diablo», ήμουν στην Αμερική τότε, το είχα πάρει και το έβαζα στα ακουστικά. Εκείνη την περίοδο πήγαινα σε συναυλίες, συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια. Έμενα στα Εξάρχεια τότε, δίπλα στο «ΑΝ Club» και συνέχεια live…

Σήμερα που έχετε βγάλει κι άλλα άλμπουμ κι έχετε περισσότερη εμπειρία κι έχετε δοκιμάσει διάφορα πράγματα, τι βλέπετε ότι έχει αλλάξει;

Ανδρέας Λάγιος: Στα πρώτα άλμπουμ πηγαίναμε σε μεγάλα στούντιο και κάναμε αναλογικές ηχογραφήσεις, δεν υπήρχε καν ο ψηφιακός κόσμος τότε. Τώρα έχουν φτιαχτεί πάρα πολλά στούντιο, ενώ τότε ήταν λιγότερα, εκ των οποίων κάποια σου παρέχουν αναλογική ηχογράφηση, αν θέλεις. Για παράδειγμα, το «As Above, So Below» το κάναμε αναλογικά πάλι σε ταινία, για να θυμηθούμε πάλι τα παλιά. Αυτή είναι η διαφορά σήμερα, ότι υπάρχουν πια πολλά στούντιο, και μάλιστα πολύ καλά στούντιο, να πας να κάνεις καλές δουλειές.

Τι έχει αλλάξει, τι έχει μείνει σταθερό από εκείνες τις ημέρες και τις νύχτες του «Superfreak»;

Argy: Είμαστε 13 χρόνια μεγαλύτεροι. Μεγαλύτερα προβλήματα. Για μένα σημαίνει ένα κλείσιμο ενός κύκλου. Εντάξει, μου πήρε δυο-τρία χρόνια ακόμα αυτός ο κύκλος, άλλα έκλεισε εκεί. Άρχισα να σέβομαι τη ζωή μου, τον εαυτό μου, άρχισα να κάνω διαφορετικά πράγματα απ’ ό,τι έκανα πριν.

Ανδρέας Λάγιος: Θυμάμαι ότι υπήρχε ένας ενθουσιασμός τότε που το γράφαμε. Είχαμε ήδη ένα μικρό κοινό και αυτό βοήθησε σε αυτόν τον ενθουσιασμό, ότι θα παρουσιάσουμε κάτι το οποίο θα το ακούσουν άνθρωποι. Και αυτό είναι ωραίο για μία μπάντα. Τώρα πια είναι δεδομένο ότι θα το ακούσουν, γιατί το κοινό μας έχει μεγαλώσει. Επίσης το άλμπουμ αυτό, ήταν το πρώτο που έβαλε πάρα πολλά πράγματα ο Τόλης, σαν συνθέτης.

Θα παίξετε ζωντανά το «Superfreak», θα κάνετε κάποιο gig γι’ αυτό το άλμπουμ; 

Ανδρέας Λάγιος: Δεν είχαμε κάτι τέτοιο στο μυαλό μας, γιατί μάλλον θα μας πάρει τον χρόνο η επετειακή κυκλοφορία του «Dead Rock Commandos»… τώρα που το λες, μπορεί να βρούμε καμία ιδέα να το κάνουμε.

Η live μουσική επέστρεψε, έχετε επανέλθει ήδη, επανέρχεστε στο ετήσιο χριστουγεννιάτικο ραντεβού σας, στο μεγάλο πάρτι που κάνει το Metal Hammer στις 24 Δεκεμβρίου. Τι περιμένετε από αυτή τη νύχτα και τι περιμένετε από το 2022;

Ανδρέας Λάγιος: Τώρα μας επιτρέπουν να παίξουμε live κανονικά, δηλαδή να είναι από κάτω όρθιος ο κόσμος και να μπορεί να γίνει η συναυλία όπως πρέπει. Είναι το πρώτο live στην Αθήνα μετά από 2-3 που κάναμε με καθήμενους, οπότε αυτό περιμένουμε. Να επανέλθουν πάλι τα πράγματα σε φυσιολογική ροή και να παίξουμε ένα κανονικό live. Κι όχι μόνο για εμάς αλλά και για τον κόσμο. Και ο κόσμος το θέλει αυτό το πράγμα.

Argy: Τι να περιμένουμε; Να μας ξανακλείσουν.