Η πρώτη συναυλία των Duran Duran στην Ελλάδα, το καλοκαίρι του 2005, στη Μαλακάσα, μέσα από σπάνιες φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
Είναι γνωστό τοις πάσι. Όλοι όσοι έχαιραν ιδιαίτερης ομορφιάς στα νιάτα τους δυσκολεύονται -δικαίως- να διαχειριστούν την σταδιακή απώλειά της με το που περνούν τα χρόνια… Πόσο μάλλον όσοι υπήρξαν διάσημοι (και) για αυτό. Πόσο μάλλον ένας Simon Le Bon που γεννήθηκε με αυτό το επώνυμο για να βγει στο «γυαλί» από πιτσιρικάς (σε τηλεοπτική διαφήμιση του απορρυπαντικού Persil), για να σπουδάσει στη Δραματική Σχολή Καλών Τεχνών, για να γίνει η απαστράπτουσα βιτρίνα των πολυπλατινένιων Duran Duran που πρωτοστάτησαν στη γέννηση του κοσμογονικού MTV.
Κι όμως. Ο Simon παραμένει και γοητευτικότατος στα 63 του όπως αποκαλύπτουν οι πρόσφατες φωτογραφίες του βρετανικού κουαρτέτου, μα και ενεργός, με το ολόφρεσκο “Future Past” να επαναπροσδιορίζει το δημοφιλέστατο σχήμα έξι χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Paper Gods”. Την πολύ πρόσφατη διαδικτυακή συνέντευξη που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 22 Οκτωβρίου εκπροσώπησε ο Γιάννης Νένες και οι καταγεγραμμένες παραδοχές του αποτελούν ήδη αναμνήσεις και για αυτόν τον ίδιο.
Όμως εγώ θα βάλω για άλλη μια φορά πάνω στη φωτεινή μου τράπεζα εικόνες από το παρελθόν. Τούτη τη φορά λοιπόν έλα να πάμε πίσω στο 2005. Την πρώτη τους επίσκεψη στη χώρα μας.
Φωτορεπορτάζ DuranDuran – TerraVibe, Μαλακάσα, Πέμπτη 23 Ιουνίου 2005
Το χαρμόσυνο γεγονός της τότε πρόσφατης επανένωσης της «αυθεντικής», δηλαδή «πιο διάσημης» σύνθεσης του γκρουπ, ήθελε την καταπράσινη Μαλακάσα να φιλοξενεί πάνω από δεκαπέντε χιλιάδες οπαδούς, όσο τσουχτερό κι αν έμοιαζε το εισιτήριο. Το “Astronaut” του 2004 είχε κάνει το θαύμα του. Σε τέτοιο βαθμό, που ένα ενάμιση χρόνο μετά τους απόλαυσες ξανά και στο Κέντρο Ξιφασκίας του Ελληνικού, 22 Οκτώβρίου 2006, κι ας έλειπε έντονα ο Andy Taylor για λόγους υγείας. Γράφω απόλαυσες, δεύτερο ενικό, αφού σύσσωμη η Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδος έφαγε «πόρτα» από τη διοργανώτρια που ήθελε μόνον τη δική του ερασιτέχνη φωτογράφο να απαθανατίζει αυτό το δημόσιο θέαμα. Ευτυχώς ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά στα χρονικά.
Με ελάχιστη καθυστέρηση και χωρίς supporting act, το κουιντέτο κατέλαβε την Terra Stage στις δέκα παρά είκοσι με τσαμπουκά περίσσιο. Οι δυο τεράστιες γιγαντοοθόνες που αγκάλιαζαν τους πέντε πρωταγωνιστές από την αρχή έως το τέλος της δίωρης φαντασμαγορικής παράστασης με πλάνα ζωντανά, μα και λογής-λογής εφέ, video clips και κινούμενα σχέδια, προσέδωσε στο όλο θέαμα έναν αέρα «διεθνή».
Με αιχμές δόρατος τον (προ ημερών εορταζόμενο) Le Bon και τον Andy Taylor να οργώνουν ασταμάτητα τα σανίδια, το κοινό δε σταμάτησε να τραγουδά και να χορεύει. Εγώ πάλι κοίταξα να «γαζώσω» τον δεύτερο αφού του χρωστώ πολλά, του φιλώ τα χέρια. Υπήρξε βλέπεις μεταξύ άλλων η κινητήριος δύναμη των λατρεμένων Thunder, ως παραγωγός και «έκτο μέλος» στο μνημειώδες ντεμπούτο τους “Back Street Symphony” το 1990.
Πέρα από τα απαραίτητα “What Happens Tomorrow”, “Sunrise” και άλλα τρία tracks που επέβαλε το σχετικά πρόσφατο “Astronaut” για το οποίο περιόδευαν, το πρόγραμμα υπήρξε αντάξιο των προσδοκιών του εκστασιασμένου πλήθους με κομμάτια από το ομώνυμο ντεμπούτο τους και το “Rio” να γεμίζουν σοφά το set list. Και από πλευράς τραγουδιών, μα και ως διάρκεια. Έτσι ακούσαμε μεταξύ άλλων τα “Planet Earth”, “The Union Of The Snake”, “Rio”, το καταιγιστικό “Notorious” σε μείξη/medley με το “I Wanna Take You Higher” των Sly & The Family Stone, το “Come Undone”, το χορευτικότατο “The Reflex”, “Ordinary World”, το “A View To A Kill” που παραπέμπει βίαια στην ομώνυμη ταινία του James Bond και φυσικά τα δυο τους mega-hits, “The Wild Boys” και “Save A Prayer”.
Από τον Ιούλιο του 2012 που έπαιξαν τελευταία φορά στα μέρη μας για την προώθηση του δίσκου “All You Need Is Now”, στο Θέατρο Γης της Θεσσαλονίκης, «χάσαμε» μόνο μια περιοδεία τους. Αυτή που αφορούσε το “Paper Gods” του 2015. Δεδομένου του ότι στις 14 και 15 του πρόσφατου Σεπτεμβρίου κατάφεραν δυο απανωτές sold-out βραδιές στο O2 του Μπέρμιγχαμ, αφήνει μια «παχιά χαραμάδα» στα όνειρα των αμετανόητων οπαδών για μια επανάληψη το καλοκαίρι του 2022. Σωστά;
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
14°
