Charlie Watts 1941 – 2021: Ο Χρήστος Κισατζεκιάν αποχαιρετά τον ντράμερ των Rolling Stones που πέθανε σε ηλικία 80 ετών.
«Όπως φαίνεται, κάθε που σταματάμε με τους Rolling Stones, αρρωσταίνω. Άρα ίσως πρέπει να συνεχίσω δια παντός!»
Έτσι αντιμετώπισε δημοσίως ο αείμνηστος Charlie Watts τον καρκίνο στο λαιμό που εμφανίστηκε το 2004, παρότι είχε κόψει το κάπνισμα από τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Και όλα αυτά παρόλο που είχε μια ιδιαίτατη σχέση αγάπης και μίσους με τις περιοδείες. Τόσο, που σκιτσάριζε κάθε κρεβάτι ξενοδοχείου που τον φιλοξένησε καθ’ οδόν, από το 1967 και μετά!
Ο ρυθμικός στυλοβάτης των γηραιών The Rolling Stones έφυγε ήσυχα σε νοσοκομείο του Λονδίνου το πρωί της Τρίτης 24 Αυγούστου του 2021, περιτριγυρισμένος από μέλη της οικογένειάς του, έχοντας κλείσει τα ογδόντα του χρόνια. Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 5 του μήνα που εκπνέει, είχε προηγηθεί δήλωσή του για την απόφασή του να απέχει από την επανάληψη της αμερικανικής περιοδείας της μπάντας “No Filter Tour” λόγω μιας ιατρικής διαδικασίας που δεν προσδιορίστηκε, επιλέγοντας προσωρινά και μέχρι μέχρι νεοτέρας τον τιτανομέγιστο Steve Jordan (μα ποιoν άλλον;) ως αντικαταστάτη του πίσω από τα τύμπανα.
Ως ιδρυτικό μέλος των βετεράνων πίσω στα 1963, ο Charles Robert Watts υπήρξε ο διακριτικός μα θεμελιώδης, και στωικός καρδιακός παλμός της παντοκρατορίας τους όπως εύστοχα έγραψε συνάδελφος του BBC. Συνειδητά και αμετάκλητα, απέφυγε τις φανφάρες και τους άκρατους εντυπωσιασμούς συνάδελφών του όπως ο Keith Moon (The Who) και Ginger Baker (Cream), υπηρετώντας ταπεινά μα εμβληματικά το ρόλο του ρυθμικού στυλοβάτη, του ζωντανού μετρονόμου, ως γνήσιος συνοδοιπόρος του Ringo Starr.
Κάπως έτσι όμως στάθηκε επίσης και ως διάσημο μέλος της πιο διάσημης γκρούπας του Rock’n’Roll. Παραμένοντας μια ολάκερη ζωή πιστός στην παντοτινή του σύζυγο Shirley, ο Watts αγνόησε μια λεγεώνα από groupies σε βαθμό εντυπωσιακό. Αρκεί να δείτε το ντοκιμαντέρ “A Journey Through America with The Rolling Stones” του Robert Greenfield, όπου όντας καλεσμένος και αυτός στην έπαυλη του Hugh Hefner (Play Boy) προτίμησε να καταλάβει το δωμάτιο τυχερών παιγνίων, αφήνοντας τις πρόθυμες νεαρές στους υπολοίπους.
Αντιστοίχως, δεν πρόδωσε ποτέ την αγάπη του απέναντι στην παραδοσιακή jazz. Έτσι με κάθε ευκαιρία, περιόδευε με τη δική του μπάντα, το κουιντέτο του, μα και ως Charlie Watts Tentet στο φημισμένο Ronnie Scott's Jazz Club του Λονδίνου.
Παρόλα αυτά, υπήρξε περίοδος που ακόμη και τούτος βρέθηκε αντιμέτωπος με τους δαίμονες της αβάστακτης διασημότητας του. «Ήταν ο τρόπος μου ώστε να αντιμετωπίσω τα οικογενειακά μου προβλήματα» δήλωσε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1980 για τον εθισμό του στα «ξύδια» και τα ναρκωτικά. «...Νομίζω πως ήταν και κάτι σαν μια κρίση της μέσης ηλικίας για μένα. Και ξέρω πως το 1983 κατάντησα ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος από αυτό που ήμουν πραγματικά, έως το 1986 που τα κατάφερα να επανέλθω. Ευτυχώς, διότι παραλίγο να χάσω τη γυναίκα μου και ότι άλλο πολύτιμο είχα με αυτή μου την συμπεριφορά…».
Ήταν κατά τα λεγόμενά του ο αισθησιακός ήχος από τα «σκουπάκια» του Chico Hamilton στο “Walking Shoes” που τον μετέτρεψε σε παντοτινό λάτρη της cool jazz και των τυμπάνων. Ως που συναντήθηκε με το δίδυμο των Mick Jagger και Keith Richards στις απαρχές των 60s. Έχοντας απορρίψει αμέτρητους συναδέλφους του, οι δυο αλητάμπουρες βρήκαν τον άνθρωπό τους στα μετόπισθεν. Δηλαδή αυτόν που με τη λιτή μα καίρια στάση του απέναντι στο ρόλο του, χάρισε φτερά στον Keith και τα καμώματά του, έλυσε μια για πάντα τους θελκτικούς γοφούς του Mick. Και μόνο τα τύμπανα στα “Honky Tonk Women” ή το “Gimme Shelter” να είχε σκαρφιστεί, καθάρισε για μια ολάκερη καριέρα!
Κι όμως. Ο Charlie Watts ξεκίνησε αρχικά την επαγγελματική του πορεία ως γραφίστας. Διόλου περίεργο λοιπόν που καθ’ όλη τη διάρκεια της 58χρονης πορείας του με το θρυλικό σχήμα υπήρξε συχνά-πυκνά υπεύθυνος για αρκετά από τα εξώφυλλα των δίσκων τους, τις αφίσες τους, ακόμη και τη σκηνική τους παρουσία σχεδιάζοντας τα εκάστοτε μεγαλόπνοα σκηνικά στις αρένες της Υφηλίου.
Σαν κι αυτό που απαθανάτισα το καλοκαίρι του 1999 στο Στάδιο του Γουέμπλεϊ. Οι μόνιμοι επισκέπτες άλλωστε ίσως θυμούνται στην ανάλογη ανταπόκρισή μου το Φεβρουάριο του 2020. Και ήταν τότε λοιπόν που τέντωσα οριακά τα πόδια μου ώστε να «καβαλήσει» ο τηλεφακός μου το χείλος της πανύψηλης σκηνής, γιατί δεν άντεχα στη ιδέα να μην έχω στα αρνητικά μου (ήμασταν στα φιλμ ακόμη να θυμίσω) τούτο τον Ατσαλάκωτο Γόη! Τόσο, που έως και σήμερα που σκανάρισα τις ιστορικές εικόνες που παραθέτω εδώ, πίστευα πως δε θα τον έχω «αιχμαλωτίσει»… Μόνο του, μα και με τον Keith πλάτη να τον τσιγκλάει. Όμως για δες εν τέλει τι κάνει ο πόθος.
Ο Charlie εισήχθη το 2006 στο “Modern Drummer Hall of Fame” και την ίδια χρονιά ψηφίστηκε από τους αναγνώστες του “Vanity Fair” ανάμεσα στις πιο καλοντυμένες περσόνες του κόσμου. Δέκα χρόνια αργότερα σκαρφάλωσε στην δωδέκατη θέση σε αντίστοιχο ψήφισμα του περιοδικού Rolling Stone στους εκατό κορυφαίους τυμπανιστές όλων των εποχών. Έχει και άλλα πολλά ο μπαχτσές για δαύτον. Όμως για μένα να σου πω, τα είπε όλα με το όνομά τους ο Glen Matlock των Sex Pistols: «Ο Charlie Watts κράτησε τον ρυθμό στο soundtrack της ζωής μας».
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
13°
