Αφιέρωμα στον Peter Green: Ο Αλέξανδρος Ριχάρδος γράφει για τη μουσική διαδρομή του κιθαρίστα και συνιδρυτή των Fleetwood Mac που πέθανε σε ηλικία 73 ετών.
Ο Peter Green (γεννημένος ως Peter Allen Greenbaum, 29 Οκτωβρίου 1946) ήταν ένας από τους κορυφαίους Βρετανούς κιθαρίστες του blues rock. Σε ηλικία δέκα ετών έλαβε δώρο από τον αδελφό του Mike μία κιθάρα. «Μου έμαθε μερικές συγχορδίες και έτσι ξεκίνησα. Πρώιμες επιρροές ήταν οι Hank Marvin (Shadows), Muddy Waters, B.B.King, Freddie King και η παραδοσιακή ιουδαϊκή μουσική».
Ως έφηβος έπαιξε μπάσο σε ερασιτεχνικές μπάντες, μέχρις ότου τον προσκάλεσε ο Peter Bardens (μετέπειτα Camel) να ηχογραφήσει με το συγκρότημά του, Peter B's Looners, ως πρώτος κιθαρίστας, στις αρχές του 1966. Εδώ συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Mick Fleetwood, ο οποίος έπαιζε τύμπανα. Με τον Bardens παρέμεινε και στην συνέχεια αφού οι Loοners, που έπαιζαν ορχηστρικές συνθέσεις, άλλαξαν όνομα (Shotgun Express) και προσέθεσαν τραγουδιστές με ένα από αυτούς να είναι ο Rod Stewart.
Το ταλέντο του έγινε αμέσως γνωστό και σύντομα τον κάλεσε ο John Mayall να παίξει σε τρεις συναυλίες με τους Bluesbrakers. Ο Green ήταν θαυμαστής του Clapton κι ο όταν ο τελευταίος έφυγε από τους Bluebrakers, και βρέθηκε στην Ελλάδα για κάποιο διάστημα, ο Mayall προσέλαβε κάποιον άλλο κιθαρίστα.
Η ιστορία, όπως την έχει αφηγηθεί ο Mayall, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. «Ο αντικαταστάτης του Eric δεν ήταν το ίδιο καλός. Αυτό το παιδί (ο Green, ‘this cockney kid’) εμφανιζόταν σε όλες τις συναυλίες και έλεγε: ‘Τι θα κάνετε με αυτόν; Εγώ είμαι πολύ καλύτερος από αυτόν διότι δεν είναι καθόλου καλός’.
Αποφάσισα να του δώσω την ευκαιρία και έπαιξε σε τρεις εμφανίσεις μαζί μας, ώσπου ο Clapton επέστρεψε. Όταν ο τελευταίος άφησε οριστικά τους Bluesbrakers μετά από έξι μήνες, ο Peter προσελήφθη άμεσα ως αντικαταστάτης. Γνώριζα ότι θα είχε να αντιμετωπίσει την δυσπιστία και την αντίδραση του κοινού, καθώς και το θέμα της σύγκρισης με τον Clapton. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, απεδείχθη ένα εξαιρετικό ταλέντο, και με την σύνθεσή του ‘The Supernatural’ εδραίωσε τη φήμη του τόσο στην Αγγλία όσο και στο εξωτερικό».
Η δυναμική του ήταν τέτοια, ώστε οι φίλου του τού απένειμαν τον τίτλο «The Green God» και έμεινε στην ιστορία το σλόγκαν που γράφτηκε σε τοίχο του Λονδίνου («Peter Green is God»).
Με το συγκρότημα του Mayall ηχογράφησε τον δίσκο «A Hard Road» (1967 σ.σ. εξαιρετικός δίσκος), πριν αποχωρήσει για να σχηματίσει το δικό του, τους «Peter Green’s Fleetwood Mac», τους οποίους αποκάλεσαν ως «οι νέοι σταυροφόροι του αγγλικού blues», τον δε Green, «ο βασιλεύων ήρωας της ανερχόμενης βρετανικής blues σκηνής».
Σύντομα έγιναν ένα από τα πιο δημοφιλή σύνολα της εποχής, εξελίσσοντας τις blues αναφορές τους σε μια νέα μουσική πρόταση, με πειραματική διάθεση και πλούσια μουσικότητα. Το πρώτο Νο 1 στους μικρούς δίσκους ήταν το «Albatross», ενώ το «Black Magic Woman» έγινε μεγάλη επιτυχία για τους Santana λίγα χρόνια μετά.
Με κυκλοφορίες όπως, «Mr. Wonderful», «English Rose», και «Then Play On» και με τον Green στο αποκορύφωμα των δυνατοτήτων του, ο δρόμος προς την καταξίωση ήταν ανοιχτός.
Ο Peter Green είναι ένας κορυφαίος κιθαρίστας και άφησε πίσω του πολύ δυνατό σημάδι, τόσο συνθετικό όσο και εκτελεστικό. Το κομμάτι όμως που τον άφησε στην ιστορία είναι το «Black Magic Woman» που για να είμαστε ειλικρινείς στη χώρα μας έγινε πρώτα γνωστό από την εκτέλεση των Santana και πολύ αργότερα από τους Fleetwood Mac! Στην πρώτη του εκτέλεση τα των Fleetwood Mac το τραγούδι κυκλοφόρησε σαν σινγκλ τον Μάρτιο του 1968 και συμπεριλήφθηκε σχεδόν σε όλες στις συλλογές του συγκροτήματος.
Ωστόσο, καθώς η μπάντα είχε επιτυχημένη και ανοδική πορεία, o Peter Green παρουσίαζε μια ολοένα και αυξανόμενη διανοητική διαταραχή, λόγω εκτεταμένης χρήσης παραισθησιογόνων ουσιών (LSD) που προκάλεσαν μόνιμες αλλοιώσεις στην αντίληψη και συμπεριφορά του. Αφού ανακοίνωσε ότι σκόπευε να δωρίσει όλη του την περιουσία, αποχώρησε ξαφνικά από το συγκρότημα τον Μάιο του 1970. Το κύκνειο άσμα του για το συγκρότημα ήταν το φοβερό σινγκλ «The Green Manalishi» γέννημα μιας εφιαλτικής παραίσθησης, στην οποίο ο Peter Green οραματίστηκε το χρήμα να παίρνει την τερατώδη μορφή του διαβόλου.
Μετά την αποχώρησή του από τους Fleetwood Mac:
Εμφανίστηκε στο Bath Festival of Blues and Progressive Music, τον Ιούνιο του 1970, δίπλα στους John & Rod Mayall, Rick Grech & Aynsley Dunbar.
Έπαιξε πρώτη κιθάρα στον προσωπικό δίσκο του Peter Bardens, «The Answer» (1970).
Κυκλοφόρησε o πρώτος προσωπικός του δίσκος, «The End of the Game» (1970), με περιεχόμενο «τζαμαρίσματα» στο στούντιο χωρίς φωνητικά. Οι «συνθέσεις» είναι πειραματικές και απέχουν από το ύφος των Fleetwood Mac.
Συμμετείχε στον πρώτο δίσκο «Juju» των «Gass» του σπουδαίου μουσικού Bobby Tench.
Κυκλοφόρησε δύο μικρούς δίσκους σε συνεργασία με τον κιθαρίστα Nigel Watson (κουνιάδος του μάνατζερ των Fleetwood Mac).
Τον Φεβρουάριο του 1971 τού ζητήθηκε να βοηθήσει τους πρώην συνοδοιπόρους του να ολοκληρώσουν την περιοδεία τους στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν αποχώρησε αιφνιδιαστικά ο κιθαρίστας Jeremy Spencer. Αρνήθηκε να παίξει τα τραγούδια που έκαναν τον ίδιο και το συγκρότημα διάσημους και έτσι οι ζωντανές εμφανίσεις κατέληγαν σε εκτεταμένα «τζαμαρίσματα».
Το διάστημα ανάμεσα στα έτη 1973-1978 ήταν πραγματική οδύσσεια για τον Green. Μουσικά είχε πέσει σε αφάνεια, άλλαξε πολλές δουλειές, μεταξύ άλλων και νεκροθάφτης. Η πνευματική του κατάσταση δεν ήταν καθόλου καλή. Διεγνώσθη με σχιζοφρένεια και υποβλήθηκε σε θεραπεία με ηλεκτροσόκ, η οποία τον τρόμαξε παρά πολύ. Το 1977 συνελήφθη για εκφοβισμό του λογιστή του Clifford Adams κι αργότερα υποβλήθηκε σε νέες θεραπείες, μετά το πέρας των οποίων επανήλθε σε καλύτερη κατάσταση.
Το 1977 κυκλοφόρησε με τη συνεργασία της Gibson ένα διπλό tribute με τίτλο Rattlesnake Guitar, όπου οι Ken Hensley, Ian Anderson, Dave Peverette/Rod Price (Foghat), Snowy White, Billy Sheehan, Harvey Mandel, Arthur Brown, Savoy Brown, Rory Gallagher (όλοι πρωτοκλασάτα ονόματα) διασκευάζουν κλασικές συνθέσεις του.
Νυμφεύτηκε τον Ιανουάριο του 1978 στο σπίτι του επιστήθιου φίλου του Mick Fleetwood• απέκτησε κόρη αλλά ο γάμος του δεν κράτησε πολύ (χώρισε το 1979).
O Mick Fleetwood εξασφάλισε για τον Green δισκογραφικό συμβόλαιο με την εταιρεία Warner Bros, με συνολική αμοιβή ένα εκατομμύριο δολάρια για τρεις δίσκους και προκαταβολή τετρακόσιες χιλιάδες. Όταν έφθασε η στιγμή να υπογράψει μπροστά στα στελέχη της εταιρείας, ο Green «φρικάρισε» λέγοντας ότι τα χρήματα προέρχονταν από τον διάβολο και αποχώρησε. Ο ενοχλημένος Fleetwood δεν είχε παρά να επιστρέψει την προκαταβολή.
Η καριέρα του ανέκαμψε το 1979 όταν με τη βοήθεια του αδελφού του Mike, υπέγραψε συμβόλαιο στην εταιρεία του Peter Vernon-Kell. Εξασφαλίζοντας στον Green ένα περιβάλλον στο στούντιο ιδανικό, χωρίς πίεση, με τη σύμπραξη του Peter Bardens και αρκετών φίλων του μουσικών, ηχογραφήθηκαν τα τραγούδια του δίσκου «In the Skies» που έτυχε της αποδοχής των οπαδών του, όπως και οι συναυλίες που ακολούθησαν.
Ακολούθησαν τέσσερεις ακόμη δίσκοι με την πλειονότητα των συνθέσεων να προέρχεται από τον αδελφό του. Αναζητώντας κάτι καινούργιο, συνέπραξε με τους Vincent Crane (Atomic Rooster), & Ray Dorset (Mungo Jerry). O Green ευχαριστήθηκε ιδιαίτερα τις ηχογραφήσεις για τον δίσκο «A Case for the Blues» αλλά απογοητεύθηκε από τη διαχείριση των οικονομικών του Dorset και την προσπάθεια του να ηγηθεί κι αποφάσισε να μην εργασθεί μαζί του ξανά.
Όταν ο δίσκος κυκλοφόρησε κάτω από το όνομα «Katmandu» το 1985, η μπάντα είχε διαλυθεί.
Ακολούθησε άλλη μία περίοδος δύσκολη για μερικά χρόνια. Τελικά ο αδελφός του Len και η σύζυγός του, τον πήραν μαζί τους ώστε να επιμεληθούν τη θεραπεία του για να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση.
Το 1995 κυκλοφόρησε η βιογραφία του. Μουσικά επανήλθε το 1997 με τη βοήθεια του φίλου του κιθαρίστα, Nigel Watson και του Cozy Powell και τον σχηματισμό των Splinter Group.
Η δυναμική επιστροφή του Peter Green στην ενεργό δράση, έπειτα από δύο δεκαετίες καλλιτεχνικής απομόνωσης, αποτέλεσε μία ευχάριστη έκπληξη. Έχοντας ξεπεράσει τα προβλήματα του παρελθόντος, περιόδευσε εκτεταμένα στην Ευρώπη, κάνοντας στάση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Έκτοτε διατήρησε μια σταθερή δισκογραφική παρουσία μέχρι το 2003.
Το Σάββατο 1 Νοεμβρίου εμφανίστηκε μαζί με τους Splinter Group στο Ρόδον Club μπροστά σε λίγες εκαντοντάδες θεατές. Για την ιστορία, οι Spinter Group απαρτίζονταν από τους Neil Murray στο μπάσο, Cozy Powell στα ντραμς, Spike Edney στα πλήκτρα και Nigel Watson στην κιθάρα/τραγούδι και μάλλον έκανε όλα τα σόλο!
Το 2009 ξεκίνησε να παίζει και να περιοδεύει και πάλι με το σχήμα «Peter Green & Friends». Οι εμφανίσεις τους συνεχίστηκαν και την επόμενη χρονιά.
Μουσικός αδιαμφισβήτητου ταλέντου και ένας από τους θρύλους των βρετανικών blues, είναι ο άνθρωπος για τον οποίο ο B.B. King είχε πει ότι «είναι ο μοναδικός λευκός των blues που στέλνει ρίγη στη ραχοκοκαλιά μου».
Ο PeterGreen και η «μαγική» του κιθάρα
Μετά την αποχώρησή του από τους Fleetwood Mac (1970) ηχογράφησε σε δύο δίσκους με τους πρώην συνοδοιπόρους του, χωρίς όμως να αναφερθεί τ’ όνομά του στους συντελεστές. Ο πρώτος ήταν το «Penguin» (1973) όπου παίζει κιθάρα στο «Night Watch» και ο δεύτερος το «Tusk» (1979) όπου παίζει κιθάρα στο «Brown Eyes». Επίσης, είχε συμμετοχή στον προσωπικό δίσκο του Mick Fleetwood, «The Visitor» (1981), όπου διασκεύασαν τη σύνθεση του Green «Rattlesnake Shake».
Το 1998 εντάχθηκε με τους Fleetwood Mac στο Rock and Roll Hall of Fame αλλά έπαιξε στη σκηνή με τους Santana, που εντάχθηκαν το ίδιο βράδυ, το «Black Magic Woman».
Την αγαπημένη του κιθάρα («magic guitar», 1959 Les Paul) επώλησε στον Gary Moore για 300 δολάρια το 1973. Με το ίδιο ποσό την είχε αγοράσει μεταχειρισμένη. Με τη συγκεκριμένη κιθάρα ηχογράφησε ο Ιρλανδός τον δίσκο -φόρο τιμής στον Green – «Blues for Greeny». Τελευταίος κάτοχός της ο Kirk Hammett των Metallica με ποσό δύο εκατομμυρίων δολαρίων, σύμφωνα με πληροφορίες. Ο ίδιος ο Hammett απάντησε σε ερώτηση για το ποσό αγοράς της κιθάρας ως εξής: «Αυτό το μυστικό θα πεθάνει μαζί μου. Για να την αποκτήσω, αναγκάστηκα να πουλήσω πράγματα μοναδικά από τις συλλογές μου. Η αρχική τιμή ήταν πολύ υψηλή αλλά ο ιδιοκτήτης περιήλθε σε ανάγκη για χρήματα και εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία».
Το 2009 αποτέλεσε το θέμα του ντοκιμαντέρ «Peter Green: Man Οf Τhe World», το οποίο προβλήθηκε από το BBC Four.
17°
