Τα «νέα» μού επιτίθενται από παντού: Η Χρυσή Αυγή επιτέλους βρήκε σάουντρακ για τις συγκεντρώσεις της και ονομάζεται: Notis. Τα κανάλια κάθε βράδυ αφιερώνουν ένα 5άλεπτο στην «τέχνη», δείχνουν δηλαδή εικόνες από την πορνογραφία της ποπ. Πρωταγωνίστριες οι νέες ντίβες της ποπ τσόντας: η Miley Cyrus, η Rihanna, οι φιλενάδες των ποδοσφαιριστών, η Beyonce, η Britney Spears. Η τηλεόραση φροντίζει για το «μάτι» του μικρομεσαίου οικογενειάρχη με «νόμιμη» τσόντα στα πλαίσια της «ενημέρωσης».
Ο Μελισσανίδης αθωώνεται από την κατηγορία της λαθρεμπορίας καυσίμων, καθώς μετά από 9 (!) αναβολές το αδίκημα παραγράφεται. Το πρόστιμο των 2,5 εκ. δεν θα πληρωθεί, το Δημόσιο δεν παρευρέθη. Μπορεί τώρα ανενόχλητος να χτίσει την Αγιά Σοφιά και να «αναστήσει» την ΑΕΚ. Το live των ελληνοποιημένων «ροκάδων» Scorpions στον Λυκαβηττό διανέμεται με τη «ροκ» εφημερίδα «Real News» λίγο μετά τον Άρη Βελουχιώτη. Οι θεατές κρατάνε ελληνικές σημαίες…
Ο Πελεγρίνης, on the road again, βγαίνει περιοδεία με το θεατρικό του έργο. Οι τροϊκανοί σπάνε με καλέμι και σφυρί όλα τα στεγανά του «τρίτου δρόμου» που χτίστηκαν με μπετόν-αρμέ σαν οχυρωματικά έργα για να δώσουν, όταν χρειαστεί, τον υπέρ πάντων αγώνα. Και να που χρειάστηκε, αφού έχουμε πόλεμο… Το swing είναι το νέο tango. Βαρεθήκαμε το πάθος και πιάσαμε την ανεμελιά, γιατί τέτοιος λαός είμαστε… απρόβλεπτος. Οι δικοί μας «Αγώνες πείνας» δεν θα γίνουν ποτέ ταινία γιατί είναι πραγματικοί και δεν πουλάνε. Οι επενδύσεις βαριούνται να περιμένουν και φεύγουν. Ο υπουργός των Οικονομικών το βράδυ ντύνεται Ζορό και επιτίθεται στους πλούσιους της Εκάλης. Τους έχει κατακλέψει.
Όλα αυτά συνεχίζουν να με τρομάζουν. Πατάω το off της «πραγματικότητας» και επιστρέφω εκεί που δεν έχει φόβο. Στο δικό μου κόσμο κρατάω στα χέρια μου 5 δισκάκια από ελληνικά συγκροτήματα που μόλις κυκλοφόρησαν κι όλα είναι καλά. Κι αυτό συμβαίνει κάθε τόσο. Από την αρχή του χρόνου έχουν κυκλοφορήσει περί τα 50-60 άλμπουμ που έχουν πραγματικό ενδιαφέρον. Ποτέ άλλοτε δεν συνέβαινε αυτό στην Ελλάδα. Πολλά γκρουπ, πολύ καλό επίπεδο, μια δημιουργική ένταση, ένα σωρό live, το «εναλλακτικό» κοινό –για πρώτη φορά– είναι στραμμένο τόσο έντονα προς την ελληνική μουσική πραγματικότητα γιατί ικανοποιείται και χορταίνει από την εγχώρια παραγωγή και σε ποσότητα και σε ποικιλία και σε ποιότητα.
Στη χώρα της δυστυχίας, της ανοησίας, της έλλειψης πολιτισμού, της λεκτικής και αισθητικής βίας που απορρέει και από τη Βουλή, της κατάθλιψης, που παραβλέπει τα ουσιώδη και μεγαλοποιεί τα ασήμαντα, εδώ συντελείται ένα μικρό θαύμα στο χώρο του αοράτου. Μπορεί να μας σώσει; Όχι βέβαια, αλλά μπορεί να μας επιβεβαιώσει πως υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα όπου κυριαρχεί το γούστο, η ηθική, η δημιουργικότητα, η αισθητική αξιοπρέπεια.
Αυτά είναι τα 5 ολόφρεσκα άλμπουμ που κρατάω τώρα στα χέρια μου και μου δίνουν κουράγιο, πίστη και αισιοδοξία.
Το τελευταίο διάστημα πολλά ελληνικά συγκροτήματα και μουσικοί έστρεψαν το βλέμμα τους στην ποίηση και μια νέα φουρνιά μελοποιήσεων κυκλοφόρησε. Από Καβάφη μέχρι Καρυωτάκη και από beatniks μέχρι Χριστιανόπουλο και Λάσκαρη, η νεότερη γενιά δοκιμάζει και δοκιμάζεται στο επικίνδυνο εγχείρημα να βάλει μουσική υπόκρουση στην μουσικότητα της ποίησης και να δημιουργήσει ηχητική ατμόσφαιρα εκεί που υπάρχει ήδη. Οι αδελφοί Κατσιμίχα, οι Neon, η Λένα Πλάτωνος, η May Roosevelt, ο Γιάννης Μουρτζόπουλος δοκίμασαν ήδη με επιτυχία κι αυτές τις μέρες ο Γιώργος Χριστιανάκης κυκλοφορεί τη δουλειά του πάνω στον Ρεμπό. Σε αυτό το δημιουργικό πλαίσιο και οι Χείλια Λουλούδια κυκλοφορούν το 2ο άλμπουμ τους βασισμένο σε ποίηση του Μίλτου Σαχτούρη. Όπως και στον πρώτο τους πολύ καλό δίσκο, επικρατεί κι εδώ λυρισμός, ευαισθησία, διακριτικότητα, μελαγχολία και κυρίως σεβασμός προς τον σπουδαίο ποιητή. Αν και η ερμηνεία δεν είχε τόσο μελοδραματική και εκφραστική διάθεση και ακολουθούσε μια πιο αποστασιοποιημένη προσέγγιση τότε το σύνολο θα ήταν ακόμη πιο εύστοχο.
Μια εύστοχη, καλοδουλεμένη, δημιουργική και σεβαστή (προς τις πηγές έμπνευσης) πρώτη απόπειρα ενός γκρουπ που αγαπάει την μυθολογία του rock 'n roll, την αισθητική της americana, το garage, τους Gun Club και τον Steve Wynn (σε όλες τις εκδοχές του), τον ήχο της ερήμου αλλά μπορεί όλα αυτά να τα κάνει δικά του.
Playground Theory - Speaking of Secrets
Μπορεί όροι όπως: trip hop και cinematic να έχουν χάσει πια τη δύναμη τους, όμως «ιερά τέρατα» έχουν πατήσει πάνω σ' αυτούς τους μουσικούς δρόμους κι έχουν δημιουργήσει αριστουργήματα που θα μας θυμίζουν πάντα το τέλος του 20ου αιώνα και τις αρχές του 21ου. Όποιος δοκιμάζει λοιπόν να πατήσει πάνω σ' αυτά τα χνάρια ξέρει ότι η αναμέτρηση είναι δύσκολη. Οι Playground Theory το αποτολμούν χωρίς να δείχνουν πως αγνοούν τον κίνδυνο και κατορθώνουν με το ντεμπούτο τους να μην «φαγωθούν απ' τα θηρία».
The Noise Figures - The Noise Figures
Το φάντασμα των Velvets (και όλων των απογόνων τους) πλανιέται πάνω απ' τον δίσκο αλλά αυτό δεν με χαλάει καθόλου. Άλλωστε όπως πολλάκις αναφέρθηκε προσφάτως, με αφορμή τον θάνατο του Lou Reed: «Μπορεί τον πρώτο τους δίσκο να τον αγόρασαν μόνο μερικές χιλιάδες άτομα όταν πρωτοκυκλοφόρησε αλλά όλοι τους έκαναν γκρουπ στη συνέχεια». Τώρα αυτός ο δίσκος κι ότι άλλο έκαναν οι Velvet Underground είναι ένα ευαγγέλιο κι όποιος προσεύχεται σ' αυτό και πιστεύει, δείχνει την πίστη του στην ροκ μυθολογία, στις θορυβώδεις κιθάρες, στην λιτότητα του rock 'n roll, στην ουσία της ποπ κουλτούρας και κερδίζει μια θέση στον (επίγειο) παράδεισο.
Με την ουσιαστική παρέμβαση του Jim Sclavunos στην παραγωγή και τα τύμπανα, ως κουαρτέτο πλέον και με ένα σωρό θηλυκά να κάνουν φωνητικά, ο Λάκης και ο Άρης Ιωνάς μετατρέπουν το DIY post punk τους σε ζόρικο rock 'n roll, παρουσιάζουν ένα πιο σύνθετο μουσικό πλαίσιο και τραγούδια μεγαλύτερης διάρκειας απ' ότι μας συνήθιζαν, χωρίς όμως να εγκαταλείπουν την απλότητα των συνθέσεων μένοντας πιστοί στην σπουδαία ρήση του Lou Reed για το ροκ: «Ένα ακόρντο είναι αρκετό, με δύο αρχίζει και ξεφεύγει, με τρία...ε! τότε περνάμε στη τζαζ». Δεν είναι τυχαίο που αυτό που κάνουν βρίσκει ευήκοα ώτα και στο εξωτερικό.
12°
