Ό,τι και αν σχεδιάζεις για το weekend, ένα είναι το μήνυμα: στη σκηνή του ΑΝ την Παρασκευή παίζεται το πιο οργασμικό ροκ εν ρολ έργο. Ξύπνα και shake your tail feather, baby! Με τέσσερα άλμπουμ στη δισκογραφία τους και με το τελευταίο «Vibe Killer» ακόμη φρέσκο, το νεοϋορκέζικο κουαρτέτο καταφθάνει στην Αθήνα για ένα live στο οποίο όλοι έχουμε θέση. Μπλουζιάρηδες, ροκάδες, στονεράδες, χαρντροκάδες, γκαραζάδες, κραουτάδες, ψυχεδελάδες, κάθε φυλή μπορεί να στήσει το πάρτι της στο αγρίως αυτοσχεδιαστικό σύμπαν των Εndless Boogie.
Το υποψιασμένο ακροατήριο συσπειρώνεται, τα έγχορδα κουρδίζονται στις κλίμακες της εξηλεκτρισμένης ευτυχίας και ο Paul Major, κυβερνήτης των Εndless Boogie, αρχηγός του γκρουπ, ψυχή του υπνωτικού ήχου τους, θυμάται ότι όλα ξεκίνησαν από το μικρόβιο του κιθαριστικού ριφ, που κόλλησε στα παιδικάτα του. Σήμερα, 64 ετών πια, παραμένει στην κυριολεξία ένα μεγάλο τρελό νιάτο, που γουστάρει τις Gibson Les Paul, τις παρέες, τις μπίρες, τους δίσκους και το coolness μιας μπάντας που προτιμά το ροκ της δυνατό και σφριγηλό και ξέρει πώς να απελευθερώνει στον καθένα μας το groove που κρύβει μέσα του. Να τι μας είπε ο ίδιος για τη συναυλία που πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Athens Voice Radio 102.5
Ήσουν 12 ετών το 1966 και ουσιαστικά ανατράφηκες με όλη την έκρηξη του γκαραζόβιου, ψυχεδελικού ήχου. Αισθάνεσαι τυχερός;
Εύχομαι να ήμουν λίγο μεγαλύτερος ώστε να γινόμουν κιθαρίστας σε ψυχεδελικό γκρουπ και να ζούσα σε κοινόβιο με ξυπόλυτες χίπισσες, αλλά πλέον συνειδητοποιώ ότι ήμουν ευτυχής να ακούω όλα αυτά τα πράγματα τον καιρό που κυκλοφορούσαν.
Ποια είναι τα στοιχεία που σε διαμόρφωσαν;
Οι φαζαριστές κιθάρες και οι ιπτάμενοι δίσκοι.
Τι σήμαινε να είσαι ροκάς στο Λούισβιλ του Κεντάκι; Στις μέρες μας ξεχνάμε ότι μια τέτοια κλίση μπορούσε κάποτε να σε οδηγήσει στο περιθώριο της κοινωνίας. Από την άλλη, η μισή γοητεία του πράγματος είναι να εξαγριώνεις τον περίγυρο!
Ήμουν απομονωμένος αρχικά, αλλά δεν άργησα να βρω τη δική μου κλίκα τριπάκηδων. Υπήρξα περήφανος περιθωριακός και η ροκ μουσική ήταν το βασικό όχημα για να εξαγριώνω τον «νορμάλ» κόσμο. Ήταν απλά πολύ εύκολο να ανάψεις ένα τσιγαριλίκι και να τη βρεις με λίγο Χέντριξ.
Είναι αυτοβιογραφικοί οι στίχοι του «Backin ’74» από τον τελευταίο σας δίσκο, «VibeKiller»; Πρόκειται για πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, η ατμόσφαιρα είναι ολοζώντανη και βάζεις για πρώτη φορά λόγια στο χαρτί με τέτοια διεξοδικότητα στη δισκογραφία των EndlessBoogie.
Είναι όλα αλήθεια, ήμουν εκεί. Η μόνη λεπτομέρεια που άλλαξε ήταν το παγωτό στην τρομπέτα του John Zorn. Στην πραγματικότητα ήταν φρούτα και λαχανικά.
Πότε ξεκίνησε η εμμονή σου με τη συλλογή δίσκων; Ήταν πάντοτε ευχάριστη ενασχόληση; Ή μήπως είναι η μόνιμη κατάσταση του συλλέκτη αυτή του μόνιμου άγχους, πάντοτε στην αναζήτηση του επόμενου σπάνιου βινυλίου;
Ξεκίνησα στα 12 και ήταν ωραίο τριπ, αντιμετώπισα την όλη διαδικασία σαν μια δίοδο προς περισσότερη καλή μουσική αντί να συσσωρεύω δίσκους μηχανικά, κάτι που με απελευθέρωσε από οποιεσδήποτε εμμονοληψίες.
Έστησες μια μπάντα για κάποιο διάστημα τη δεκαετία του εβδομήντα, μα έπειτα τα παράτησες μέχρι τη σύσταση των EndlessBoogie το 1999. Γιατί περίμενες τόσο πολύ;
Απλά συνέβη. Δεν είχα ιδέα γύρω από το πώς να επιβιώνω παίζοντας ροκ εν ρολ, επομένως το έκανα πουλώντας σπάνιους δίσκους. Οι Endless Boogie φτιάχτηκαν εν μέρει για να αρχίσω να βγαίνω από το σπίτι, καθώς είχα καταλήξει λίγο ερημίτης. Ακόμη και έτσι, δεν υπήρχε καμία σκέψη να βγάλουμε το γκρουπ στη σκηνή, παρά μονάχα πολύ αργότερα.
Είχες ενδοιασμούς σε σχέση με την ηλικία σου; Δεν είναι το ροκ εν ρολ μια τρέλα της νιότης;
Οπωσδήποτε είναι αργά να ξεκινάς στα σαράντα και ο χρόνος πάντα νικά στο τέλος, αλλά δεν είσαι ποτέ υπερβολικά γέρος για να ροκάρεις, εκτός εάν ανοήτως το πιστεύεις.
Γιατί αργήσατε τόσο πολύ να παίξετε ζωντανά και να ηχογραφήσετε; Θέλατε να ραφινάρετε τον ήχο σας; Ή μήπως αφήσατε απλά το χόμπι να εξελιχθεί σε επάγγελμα;
Δεν είχαμε καμία πρόθεση να αποκτήσουμε επαγγελματική υπόσταση. Το γκρουπ στήθηκε σαν εβδομαδιαίο τζαμάρισμα της Πέμπτης που όσο νύχτωνε γύριζε σε πάρτι. Όσο για το «ραφινάρισμα», είναι μια λέξη από την οποία τρέχουμε να ξεφύγουμε.
Νοσταλγείς τις μέρες της ανωνυμίας; Το στάδιο του «το κάνουμε για την πάρτη μας» έχει χαθεί πλέον για εσάς, κάθε σας εκδήλωση φτάνει στους δέκτες του κοινού. Δεν είναι εντελώς διαφορετική η δυναμική;
Το παν είναι να αξίζουν τα τζαμαρίσματα. Αν δεν το διασκεδάζεις, αποκλείεται να περάσει καλά και το κοινό. Το να παίζουμε για τους εαυτούς μας είναι ο καλύτερος τρόπος για να αγγίζουμε το ακροατήριο, επομένως δεν αλλάξαμε ποτέ πρακτική. Απλά τζαμάρουμε μπροστά σε κόσμο.
Είναι ο πειραματισμός και η αυτοσχεδιαστικότητα η πεμπτουσία του ήχου σας; Ασφαλώς δεν είναι εύκολο να δημιουργείς τόσο σχοινοτενείς συνθέσεις, και πιθανότατα ακόμη δυσκολότερο να τις ερμηνεύεις ζωντανά.
Στην πραγματικότητα είναι ευκολότερο να αυτοσχεδιάζεις επί σκηνής, παρά να ερμηνεύεις προμελετημένα. Οι δομές προκύπτουν με φυσικότητα και η περιπέτεια του τζαμαρίσματος συνιστά τον πυρήνα: το να μην ξέρεις τι ακολουθεί, προχωρώντας βασισμένος στη στιγμή.
Τι ακολουθεί για τους ΕndlessBoogie; Ηχογραφείτε καινούργιο υλικό; Δοκιμάζετεκάποιανέακατεύθυνση;
Ολοκληρώνουμε ηχογραφήσεις τους προσεχείς μήνες. Υπάρχουν καινούργιες διαδρομές, αλλά περισσότερο σαν διαφορετικοί χάρτες για τον ίδιο προορισμό.
Κάποιο γκρουπ το οποίο θα ήθελες να μας προτείνεις;
Αν αρχίσω να κατονομάζω σχήματα, θα πέσουμε στη λαγουδότρυπα. Επομένως αυτό που θέλω να πω είναι, ακούστε τα πάντα, μην κολλάτε σε ένα στιλ.
Σε ενθουσιάζει η αναβίωση του βινυλίου; Θαδιαρκέσει;
Πάντοτε υποστήριζα το βινύλιο, άρα είναι κουλ που το ανακαλύπτουν και τα νέα παιδιά. Δεν είμαι τόσο επιλεκτικός ως προς το μέσον, αλλά θα προτιμήσω έναν απτό δίσκο αντί για ένα αόρατο αρχείο ήχου, αν είμαι σε θέση να το κάνω.
Το χιπ χοπ ξεπερνά πλέον το ροκ σε πωλήσεις, πιθανότατα και σε πολιτιστικό αντίκτυπο. Μήπως έχει καταντήσει ακαδημαϊκό σαν είδος; Πώς θα μπορούσε να ξαναγίνει επικίνδυνο;
Δεν ήταν τόσο η ίδια η μουσική επικίνδυνη, όσο η αντίδραση που προκαλούσε στους νέους, και αυτό μετρούσε περισσότερο. Είμαι βέβαιος ότι άφθονοι κίνδυνοι προκύπτουν ακόμη και σήμερα σε άγρια πάρτι με δυνατές εντάσεις. Η διατάραξη κοινής ησυχίας δεν θα πεθάνει ποτέ.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
15°
