Όργια στο soundsystem. Μπλουζ, σλάιντ, ντέφια, space echo και καψούρικο γκαράζ. Οι Mr. Airplane Man δεν είναι φρέσκα κορίτσια στην πιάτσα πια (ούτε ποτέ ήταν, με όλη τη νοσταλγία τους για το Boston garage και την ειδωλολατρεία του Howlin’ Wolf), όμως ξέρουν καλά τα τερτίπια της τραγουδοποιίας. Ο δε δίσκος τους, υπέροχος.
Είναι ωραίο να μεγαλώνει κανείς όταν ωριμάζει έτσι. Ποιο είναι το πρόβλημα των γηρατειών; Ότι το σώμα δεν ακολουθεί πια την καρδιά; Να κάτι που δεν μπορείς να προσάψεις στις Mr. Airplane Man, το υποδειγματικό ντουέτο του πρωτόγονου κιθαροτύμπανου, που μας ξεναγεί στον κόσμο της γκαραζόβιας γειτονιάς του από τα πρώιμα 00’s, με κυκλοφορίες που χοροπηδούν ανάμεσα στα επαναληπτικά κάντρι μπλουζ και μια ακόρεστη δίψα για τα sixties.
photo: Boris Schnöppner | Facebook
«Red Lite», «Moanin’», «C’mon DJ», οι Margaret Garrett και Tara McManus ξεπήδησαν από τη Βοστόνη και από τα σπλάχνα της αναβίωσης του πρωτόλειου ροκ εν ρολ που εκφράστηκε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας από μπάντες σαν τους White Stripes και τους Soledad Brothers, περιόδευσαν με τους Morphine του μέντορά τους, Mark Sandman, κυκλοφόρησαν τρία άλμπουμ τα οποία έγνεφαν ζωηρά στην παράδοση των Lyres, των Oblivians και των Blues Explosion, αποσύρθηκαν ακριβώς τη στιγμή που έμοιαζαν έτοιμες να βάλουν στο πιάτο μας τα καλύτερα ηχογραφήματά τους, αφέθηκαν στη μητρότητα και τη ρουτίνα έξω από το μαγγανοπήγαδο του αντεργκράουντ. Το τζαμάρισμα ωστόσο είναι μια σχεδόν μεταφυσική έξη που δεν μπορεί να λησμονηθεί, για αυτό και μια ολόκληρη εποχή αργότερα, η τραγουδιάρικη ψυχή τους εξακολουθεί να αναπνέει και να αλητεύει μέσα από τα tracks του «Jacaranda Blue».
Η τζακαράντα (ή γιακαράντα, ή ιακαράνθη η μιμηλήφυλλος), είναι το δέντρο της Αμερικής και των δυτικών Ινδιών που ευδοκιμεί σε περιοχές χαμηλού παγετού και απαντάται σε εικόνες καρτποσταλικής ομορφιάς. Είναι επίσης το δέντρο που ενέπνευσε τον τίτλο αυτού του νέου άλμπουμ που ηχογραφήθηκε σε αναλογικό δικάναλο στο στούντιο Panoramic House στην Καλιφόρνια, σε έναν τόπο «εκστατικής ζωτικότητας», σύμφωνα με την Margaret Garrett, γεγονός που αντανακλάται στη φωτεινή φύση ενός δίσκου που κοιτά ψηλά στον ουρανό. Νωχελικό, σέξι και ελαφρώς πιο ψυχεδελικό από τις προηγούμενες δουλειές τους, το «Jacaranda Blue» ξεδιπλώνει τον μπλουζ γαλαξία των Mr. Airplane Man μέσα από επαναλαμβανόμενα ριφ καμωμένα από ζεστασιά και reverb. Το «I’m In Love» έχει το μπούγκι του John Lee Hooker, διαθέτει παράλληλα και κάτι από την υπνωτική ερμηνεία του Alan Vega, για να δώσει ένα πιο μεταλλαγμένο twist στο τυπικό δωδεκάμετρο το οποίο αποτελεί την αφετηρία και το επίκεντρο του δίσκου. Η ευρεία χρήση του space echo στην ενορχήστρωση, περνά σε καινούργια όρια τη μπλουζιά που δείχνει τα κότσια της όταν φλερτάρει με το ρέιβ. Στην πραγματικότητα, ολόκληρο το LP είναι ένα βροντερό up yours προς όλους αυτούς που κατά καιρούς επιχειρούν tributes στο αρχετυπικό ροκ εν ρολ χωρίς διάθεση πειραματισμού. Εδώ το πνεύμα του μπλουζ και του γκαράζ είναι πανταχού παρόν, με τρόπους που ξαναπλάθουν δημιουργικά τις επιρροές. Ποιότητα και περιπέτεια σε τέλεια αρμονία, εκπληκτικό ροκ από ένα ντουέτο που σκίζει διαχρονικά. Οι Mr. Airplane Man ξαναζωντανεύουν και δεν κάνουν λάθος ούτε αυτή τη φορά. Αυτός ο δίσκος θα παίζεται για πολλά χρόνια.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
9°
