Οι Κόρε. Ύδρο. είναι ένα ιδιοσυγκρασιακό συγκρότημα, ένα εκφραστικό όχημα που απελευθερώνει και ανακουφίζει τον Δημητριάδη και τον Μακρή.
Οι Κόρε. Ύδρο. είναι ένα ιδιοσυγκρασιακό συγκρότημα, ένα λεύκωμα σαν αυτά που γράφαμε στο δημοτικό με σκέψεις, απόψεις, εξυπνάδες, ποίηση, φιλοσοφίες, έρωτες, συναισθήματα, μεγάλες ιδέες (κι έτσι ακριβώς είναι δομημένο και το βιβλιαράκι που συνοδεύει το cd), είναι μια «στρέβλωση» στην κανονικότητα, ένα εκφραστικό όχημα τόσο προσωπικό και ιδιαίτερο που μπορεί να απελευθερώνει και να ανακουφίζει τον Δημητριάδη και τον Μακρή, αλλά εμάς μας μετατρέπει σε λαθραίους ηδονοβλεψίες ωτακουστές.
Εκεί που ακούς νομίζεις ότι θα ανοίξει ξαφνικά η πόρτα, θα μπουκάρει ο Δημητριάδης, θα αρπάξει το cd και θα εξαφανιστεί, βρίζοντάς σε κιόλας που μπήκες στο μυαλό του. Και στον καινούργιο τους δίσκο οι κώδικες δεν αλλάζουν, απλώς βαθαίνουν και –για πρώτη φορά τόσο πολύ– δέχονται επιδράσεις από την τρέχουσα πραγματικότητα, όλα όμως παραμένουν γεμάτα «ανάστροφα μηνύματα» που μόνο αυτή η παρέα ξέρει κι εμείς καλούμαστε να υποθέσουμε: τραγούδια αφιερωμένα σε πρόσωπα που εμφανίζονται με αρχικά, αποσπάσματα από στίχους ξένων τραγουδιών, αποκόμματα εφημερίδων, φράσεις ποιητών και πολιτικών, και «δάνεια» από στίχους άλλων («θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες», «θα πλανηθούμε μοναχοί»), όλα ευτυχώς χωρίς «ανούσια ένταση» και σε ένα cd που απεικονίζει τη δραχμή.
Κι ενώ το στοχαστικό επίπεδο διευρύνεται και βαθαίνει, η μουσική τους δεν δείχνει την ίδια κινητικότητα κι επιθυμία (παρά το μικρό της φλερτ με την τζαζ προς το τέλος) να διευρυνθεί και να δοκιμάσει, παραμένοντας εν πολλοίς με τα γνώριμα υλικά, αν και η διάθεση αυτοσαρκασμού και υπονόμευσης είναι πιο εμφανής, χαρακτηριστικό άλλωστε ολόκληρου του δίσκου. Θαρρείς και αυτή η παρέα δεν μπορεί να κρατηθεί και να μην κάνει και πλάκα, να μην ειρωνευτεί τα πάντα και –κυρίως– τον ίδιο της τον εαυτό.
Υπάρχει όμως ένα φάουλ (από άποψη; από αβλεψία;) που κάνει μερικά τραγούδια «δυσλειτουργικά» στερώντας τους δύναμη και αποτρέποντάς μας από το να «χαθούμε» μέσα στη ροή του άλμπουμ: η φωνή είναι τόσο χαμηλά ηχογραφημένη σε σχέση με την ένταση του ήχου, που είσαι υποχρεωμένος να διαβάζεις τους στίχους από το βιβλιαράκι για να μπορείς να παρακολουθείς την εξέλιξη του τραγουδιού. Είναι γοητευτικό και απαραίτητο να χαζεύεις το φυλλάδιο με τις πληροφορίες του (κάθε) δίσκου, είναι μέρος της ιεροτελεστίας ακρόασης, όμως τα τραγούδια πρέπει να λειτουργούν αυτόνομα αλλιώς αίρεται ο χαρακτήρας τους.
Αν όλα τελείωναν εδώ (ή έστω 7 μήνες μετά) η φτηνή ποπ για την ελίτ θα περιείχε όλη την αλήθεια για τα παιδιά του ’78 ή θα χρειάζονταν απλές ασκήσεις στον υπαρξισμό για να καταλάβουμε;
Οι εποχές άλλαξαν κι έγιναν πιο σκληρές, πιο σκοτεινές, πιο πολύπλοκες και τρομακτικές και οι Joalz εμπεριέχουν στο νέο τους EP τον απόηχο της πραγματικότητας. Έτσι μου ακούγεται ευχάριστη και δημιουργική η ηχητική τους μετακίνηση σε έναν ασπρόμαυρο, εφιαλτικό και απόκοσμο σύμπαν που πατάει στο rock attitude, στις krautrock αναμνήσεις, στην ψυχεδελική αισθητική και στην σκοτεινή ερμηνεία της Μαίρης Τσώνη που εκτείνεται από την Diamanda Galas ως τα blues. Από τις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες του 2013.
No Clear Mind – Mets (****)
Με 10 συνθέσεις διάρκειας (περίπου) 50 λεπτών το αθηναϊκό ντουέτο κάνει ένα πλήρες μουσικό ταξίδι, χωρίς εμπόδια, αναταράξεις, άσκοπες στάσεις, φλύαρες ξεναγήσεις, ειδικές διαδρομές, εξυπνάδες. Με αφετηρία το Μετς (που είναι και το μουσικό τους εργαστήρι) σε ανεβάζουν σε ένα μουσικό (ή μαγικό) χαλί και κυλάς πάνω απ’ την Ακρόπολη, από τις πόλεις, από την καθημερινότητα, χάνεσαι σε μια πανδαισία αισθήσεων, εικόνων, συναισθημάτων και επιστρέφεις χαλαρός, πλήρης και με μια αίσθηση: «Αχ! Τι ωραία. Μπορώ να το ξανακάνω;»
Playground Noise – 8 Songs (****)
Είναι τόσο απλό που είναι υγιές, είναι τόσο πιστικό που είναι πρωτογενές, είναι τόσο εύστοχο που είναι διεθνές, είναι αυτό που λέει με τόση ευφράδεια ο τίτλος: «8 τραγούδια». Η πατρινή παράδοση στην καλόγουστη, στιλάτη, μελαγχολική και ελαφρώς επιτηδευμένη ποπ συνεχίζεται εδώ με τον καλύτερο τρόπο και οι ακομπλεξάριστοι Playground Noise επιβεβαιώνουν πως: «σοφών το σαφές».
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
13°
