Διαβάστε παλαιότερη συνέντευξη του Θάνου Μικρούτσικου στην ATHENS VOICE.
Από τη μία πολιτιστική διαχείριση, από την άλλη έντονη και διευρυμένη μουσική δραστηριότητα. 80 έργα σύγχρονης μουσικής κλασικού τύπου, όπερες, μουσική δωματίου, πολλά συμφωνικά και πειραματικά έργα, ηλεκτρονική μουσική, 4 μουσικές για το θέατρο, στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Από τη μία πολιτιστική διαχείριση, από την άλλη έντονη και διευρυμένη μουσική δραστηριότητα. 80 έργα σύγχρονης μουσικής κλασικού τύπου, όπερες, μουσική δωματίου, πολλά συμφωνικά και πειραματικά έργα, ηλεκτρονική μουσική, 4 μουσικές για το θέατρο, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Με τη δεύτερή του ιδιότητα παρουσιάζει τη μουσική παράσταση «Τους έχω βαρεθεί» μαζί με τον Γιάννη Κούτρα, ιδανικό ερμηνευτή του Σταυρού, και τα Υπόγεια Ρεύματα στο Κύτταρο. Λίγο πριν την έναρξη των παραστάσεών τους μιλάει στην ATHENS VOICE και έχει ωραίες ιστορίες να πει.
Σε ποιους θα λέγατε σήμερα «τους έχω βαρεθεί»; Το 1999 έτυχε να είμαι για μισό μήνα στο Παρίσι την εποχή που συνεχίζονταν οι βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία κι έβλεπα το μέσο Γάλλο να είναι υπέρ των βομβαρδισμών. Δέκα χρόνια πριν από εκείνη την περίοδο κάτι τέτοιο, για κάθε Ευρωπαίο, θα ήταν τρελό. Αυτή είναι η μια βαρβαρότητα που βιώνουμε, συνδυασμένη με απάθεια. Η άλλη, που θεωρώ ότι είναι και πιο επικίνδυνη, είναι μία καθημερινή βαρβαρότητα, η οποία εκπορεύεται σε μεγάλο βαθμό απ’ τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης και κυρίως την τηλεόραση. Άρα σ’ όλους αυτούς απευθύνεται το «Τους έχω βαρεθεί» αλλά, και γενικότερα, στο πολιτικό σύστημα με τον τρόπο του πλήρους αδιέξοδου στο οποίο έχουμε έρθει.
Γιατί η υστεροφημία δεν απασχολεί τους Έλληνες πολιτικούς; Υπάρχουν πολλών ειδών πολιτικοί. Mια κατηγορία είναι οι «αρπάχτε ό,τι μπορείτε». Η κατηγορία των οραματικών ανθρώπων τείνει να εξαλειφθεί. Φτάσαμε με ευθύνη των πολιτικών στο σημείο που βρισκόμαστε, οπότε είναι δύσκολο τώρα πια να μιλήσεις για πολιτικές και για οράματα, περισσότερο μιλάς για μια διαχείριση που θα μπορούσε να μας βγάλει μετά από 3-5 χρόνια ή και 7 από την κρίση. Δεν είμαι αισιόδοξος ότι το 2011 θα είναι καλύτερο από το 2010.
Η πρώτη σας μουσική ανάμνηση; Γεννήθηκα το 1947 στην Πάτρα, η οικογένειά μου ήταν μια από τις μεγάλες αστικές οικογένειες της πόλης, ο παππούς μου είχε εργοστάσιο ζυμαρικών. Στα 40 μέτρα από το σπίτι μου υπήρχε ένα τεράστιο νεοκλασικό, όπου έμενε η θεία μου η Ηλέκτρα. Σπουδαία πιανίστρια, καθηγήτρια, είχε στα σαλόνια της δύο πιάνα με ουρά κι ένα όρθιο, όμως τα είχε σκεπάσει με κρέπια. Δεν έχει ανοίξει το πιάνο για οχτώ χρόνια. Όταν το 1951, σε ηλικία τεσσάρων ετών, με έστειλε η γιαγιά μου να της πάω κάτι κι ανέβαινα τα σκαλιά, με περίμενε στο κεφαλόσκαλο και δεν ξέρω πώς της ήρθε και μου λέει «σήμερα θα ανοίξω το πιάνο για σένα». Με πιάνει από το χέρι, ανοίγει το πιάνο, παίρνει μια παρτιτούρα Σούμπερτ κι αρχίζει και παίζει – είχα μείνει αποσβολωμένος. Τότε, μου πήρε τα χέρια, τα έβαλε στο πιάνο και, μαζί οι δυο μας, παίξαμε τις νότες για το πρώτο μέτρο. Θεωρώ ότι αυτή ήταν η εκκίνηση, ο «χρόνος μηδέν» της μουσικής μου πορείας.
Τι κάνει το έργο του Καββαδία τόσο ανθεκτικό στο χρόνο; Ένα έργο δεν γίνεται ανθεκτικό με μια γενιά αλλά με τρεις, με 60άρηδες 40άρηδες και 20άρηδες. Είναι ίσως το μοναδικό έργο από τη μεταπολίτευση που εξελίσσεται συνεχώς.
Αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά η νέα γενιά το αποδέχεται σαν κάτι που γίνεται εκείνη τη στιγμή. Σαφώς, και από την άλλη κυριαρχεί η λάθος αίσθηση ότι το έργο του περιγράφει τη ζωή των ναυτικών και τη θάλασσα. Ο Καββαδίας απλώς έχει ως πεδίο τη θάλασσα και τους ναυτικούς αλλά στην ουσία θέλει να πει κάτι άλλο – γι’ αυτό οι νέοι τον ακούν και τρελαίνονται. Τους λέει φύγετε απ’ τη βαρβαρότητα, φύγετε από μια καθημερινότητα που σας κρατάει, όχι μόνο για λόγους περιπέτειας αλλά κυρίως γιατί πρέπει να κατακτήσετε το αδύνατο, να ξεπεράσετε τις καταγεγραμμένες δυνατότητες, να σπάσετε το τσόφλι. Πώς το λέει αυτό; «Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία». Σαν να τους λέει «ρε μάγκες, ο καρχαρίας ζει 400 εκατομμύρια χρόνια, είναι πιο παλιός κι από τους δεινόσαυρους, άντεξε γιατί είναι ο πιο ανθεκτικός, ο πιο άγριος, κι εσείς πρέπει να τον δαμάσετε, να χορέψετε στο φτερό του».
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
13°
