Τον έβλεπα σαν τον Ντάνο να αλωνίζει τη σκηνή και να κερδίζει την ψήφο του κοινού από κάτω, που τον αποθέωνε. Λες και το stage του Καλλιμάρμαρου ήταν ένας από τους στίβους μάχης των αθλημάτων του Survivor. Στο κάτω κάτω έχει και κάτι άλλο κοινό με τον Σκιαθίτη Ντάνο ο Σαββό: είναι η γλώσσα του Παπαδιαμάντη - ο πλούτος των περιγραφών του κυρίου Αλέξανδρου γνωστό είναι πως ενυπάρχει σε πολλές από τις «διηγήσεις» του Νιόνιου, ασχέτως αν τα κοριτσόπουλα που παραληρούν με τον Ντάνο κι εξαιτίας του φέτος το καλοκαίρι πάνε διακοπές στη Σκιάθο, δεν θα καταδεχθούν μια βόλτα από το σπίτι-μουσείο του Παπαδιαμάντη.
Δεν φταίω εγώ, που έβλεπα την συναυλία με όρους Survivor! Στο κάτω - κάτω στην ίδια συχνότητα που μετέδιδε τη χθεσινή του γιορτή, λίγες μέρες πριν, την ίδια μάλιστα ώρα, έβγαινε ο «Μισθοφόρος» κι έστηνε ίντριγκες για τους συμπαίκτες του. Ειρήσθω εν παρόδω, κάτι σαν τον Γιάννη Ζουγανέλη, που πήγε πονηρά-πονηρά να το ρίξει το αντιμνημονιακό του μελάνι και να διχάσει πάλι - μα τι σουπιά. Σαν τον «Μισθοφόρο» δηλαδή ένα πράγμα. Όμως ο Νιόνιος τον χειρίστηκε καλά. Κομψά και με τακτ, όχι τακτική.
Ναι, είχε κάψα στην Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης, τη γενέθλια πόλη του ποιητή Σαββόπουλου, ζέστη τροπική, υγρή, σαν παράκρουση, έλιωνε το σώμα μου από τον Κέλσιο κι η ψυχή μου από τη συγκίνηση, καθώς έβλεπα τον Διονυσάκη να γελά, να παίζει και να τραγουδά και να προλογίζει τον επόμενο καλεσμένο. Να κάνει δηλαδή και λίγο τον Τανιμανίδη-παρουσιαστή του παιχνιδιού, έτσι ένιωθα: πως το Καλλιμάρμαρο ήταν ένα νησί στην Καραϊβική, πως το πλήθος των θεατών με την ψήφο-παρουσία του καθόριζε το παιχνίδι, μόνο που εδώ δεν είχε ούτε επιλεκτικά στημένα «χάπενινγκ» από την παραγωγή για να πάρει φωτιά η τηλεθέαση, ούτε ο Γιάννης Χαρούλης έχει καμιά σχέση με τον ράπερ Μπο: ο άτιμος τραγούδαγε το «Έλα στο χορό» τόσο παθιασμένα, που σαν τα φωτάκια από τα χωριά του Πηλίου να έφεξαν τόσο δυνατά και να φώτισαν το άγαλμα του Τσιτσάνη, στην ομώνυμη πλατεία λόγω της προτομής του που δεσπόζει απέναντι από το σπιτικό μου.
Έτσι ένιωθα καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Πως επιτέλους έπαιξε κάτι και για μας ο Σκάι που μας συνεπήρε, η εκτέλεση δηλαδή των δυο Κρητικών Στρατάκηδων -λυράρης, λαουτιέρης- στη «Θητεία» του Μενιδιάτη από το «Happy Day» του Βούλγαρη, ήταν μαγική. Ασχέτως αν σήμερα η Μελέτη πάλι με τον Σπαλιάρα του ορίτζιναλ Survivor θα συνομιλεί, αναλύοντας τα μυστικά νοήματα του σουξέ του Σπαλ, «Ο σφάχτης της καρύδας», νομίζω πως ο Σαββόπουλος έκανε άλλο ένα θαύμα, κοντά στα τόσα τα πολλά τα χθεσινά: έδειξε πως ένα γλέντι, μια συνεύρεση, μια γιορτή γνήσια κι ανοιχτή και προσβάσιμη για όλους, διανοούμενους που ρίγησαν με τα δεύτερα νοήματα της «Ωδής στον Γεώργιο Καραϊσκάκη» μα και τσιφτετελιάρες τσούπρες που τσάλκισαν μέση με το «Καραπιπερίμ» της Ελευθερίας, δεν είναι δύσκολο να στηθεί. Και να ενωθούν τα Βαλκάνια του Μπάλου με τα «ελαφρά» τύπου «Μοναχά για ένα βράδυ, να ποτίσεις με φως το φρικτό μου σκοτάδι». Αρκεί να ξέρει ο σκηνοθέτης, πάλι ο Νιόνιος - να τα λέμε κι αυτά- ή ο «ντιτζέι», που ήταν πάλι ο Νιόνιος, να μπερδεύουν εντέχνως Αγγελάκα, Κηλαηδόνη, χορωδίες Αρσακείου, μπάντες φιλαρμονικές του Ναυτικού με σόλα ροκ γιε γιε.
Είναι Θεσσαλονικιός ο Σαββόπουλος. Όπως ήταν, είναι και θα είναι για πάντα Αθηναίος ο μακαρίτης Χρήστος Βακαλόπουλος. Μόνο αυτός έλειπε χθες από το Καλλιμάρμαρο. Μη σου πω πως μετά τέτοια ήταν η συγκίνηση από αυτή τη χρονοκάψουλα χαράς που με ταξίδεψε ο Νιόνιος, που ασυναίσθητα σηκώθηκα για να βάλω στο ραδιόφωνο Δεύτερο Πρόγραμμα, «Καλησπέρα. Δωδεκάτη ώρα, με τον Χρήστο Βακαλόπουλο, που διαλέγει δίσκους και φλυαρεί ασταμάτητα. Και μην ξεχνάτε, είμαστε παιδιά του Άκη Πάνου και των Rolling Stones, μωρά μου». Αυτό είμαστε και αυτό θέλω να κρατήσω από τη χθεσινή μαγική νύχτα. Δεν είμαι σίγουρος ότι επετεύχθη η εθνική ενότητα, αλλά μουσικώς ευτύχησε το έθνος έστω και για μια βραδιά να τα ζήσει, να τα ακούσει και να τα χορέψει όλα.
10°
