Αντιμετωπίζουν το hip-hop με καλλιτεχνική διάθεση και το κάνουν να ακούγεται σαν προέκταση του funk και της soul, δίνοντας έτσι μια αίσθηση συνέχειας στη μαύρη μουσική. Με στιλ και άποψη, με κόνσεπτ, αντίληψη και ενορχηστρώσεις που περιλαμβάνουν πιάνο, έγχορδα και pop φωνητικά, οι Roots δημιουργούν ένα κομψοτέχνημα urban ήχου που –έστω και με καθυστέρηση– παίρνει τη θέση του στη λίστα μου με τα καλύτερα του 2011.
Tom Waits - Bad As Me (*****)
Ένας από τους μεγαλύτερους –εν ζωή– μουσικούς, που συγκαταλέγεται σε αυτή την ελίτ των ελαχίστων που δεν γερνάνε και δεν παλιώνουν ποτέ, «πέφτει θύμα» εδώ, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, της μυθολογίας του rock’n’roll. Το νεύρο του Eddie Cohran, οι κραυγές του Screamin’ Jay Hawkins, τα μελοδράματα του Elvis, οι σερενάτες του Buddy Holly διαστρέφονται δημιουργικά από τη δική του μουσική διαδρομή για ένα μοναδικό μουσικό αποτέλεσμα. Κι όσοι λένε «μία απ’ τα ίδια», απλώς είναι κουφοί.
Μία ακόμη απόδειξη ότι τα καλά υλικά δεν αρκούν για ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Το ντεμπούτο της παρέας απ’ το Bristol που ευφορείται από τη μουσική των Talking Heads (της «βραζιλιάνικης» περιόδου), από την αφρικάνικη εκδοχή των Vampire Weekend και από το nu-funk των Red Hot Chili Peppers, αδυνατεί να δημιουργήσει ένα χαρμάνι της προκοπής ακριβώς επειδή δεν μπορούν να τα συναρμολογήσουν σωστά. Χάνονται στη φόρμα ενώ οι γοητευτικές μελωδίες απουσιάζουν επιδεικτικά.
Το σουηδικό ντουέτο εμπνεύστηκε το όνομά του από τραγούδι των Smog αλλά… ως εκεί φτάνει η σχέση τους. Δημιουργούν μεν ένα κοινώς αποδεκτό shoegaze λυρικό νέφος αλλά ούτε για μια στιγμή δεν πείθουν πως το κάνουν καλύτερα απ’ ό,τι ήδη έχει ειπωθεί.
Hurts - Happiness (Deluxe) (*)
Ο δίσκος του αγγλικού ντουέτου που γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία, σε ειδική έκδοση με επιπλέον cd με όσα γνωστά και πετυχημένα τραγούδια δεν υπήρχαν στην αρχική έκδοση. Ένα πολύ καλό δείγμα για το πώς οι mainstream «κατασκευαστές τραγουδιών» παίρνουν ενδιαφέρον υλικό από το παρελθόν (εν προκειμένω από την electropop των 80s) και το παρόν της ποπ και μέσα σε αποστειρωμένο περιβάλλον το απονευρώνουν, το πολτοποιούν, το λειαίνουν από αιχμές, το ζαχαρώνουν και το τυποποιούν για ευρεία κατανάλωση.
Laura Veirs - Tumble Bee (***)
Υποτίθεται πως πρόκειται για –homemade– παιδικό δίσκο, με παλιά χαμένα και ξεχασμένα παραδοσιακά τραγούδια και τη συμμετοχή του Colin Meloy (Decemberists) και του Jim James (My Morning Jacket), αλλά στην ουσία είναι ένα όμορφο, γλυκό, φιλικό κι ευαίσθητο folk άλμπουμ που μπορεί να ακούσει ο καθένας.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
15°
