Κριτική για τις νέες ταινίες της εβδομάδας (16 - 22 Ιανουαρίου): Η Αλήθεια, Μια λευκή, λευκή μέρα, Η Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ, Ντούλιτλ κι ακόμη 3 ταινίες
Η Αλήθεια (La Vérité) (**1/2) Σκηνοθεσία: Χιροκάζου Κόρε-εντα
Πρωταγωνιστούν: Κατρίν Ντενέβ, Ζιλιέτ Μπινός, Ίθαν Χοκ
Όταν η φτασμένη γαλλίδα σταρ Φαμπιάν αποφασίζει να εκδώσει τα απομνημονεύματά της, η είδηση γίνεται πρώτο θέμα στα μέσα ενημέρωσης όλου του πλανήτη. Μάλιστα το περιεχόμενο του βιβλίου ετοιμάζεται να γυριστεί σε ταινία, με την κόρη-σεναριογράφο της σταρ να αναλαμβάνει τη μεταφορά του στο πανί. Όμως οι σχέσεις των δύο γυναικών δεν είναι και πολύ θερμές.
Ο ιάπωνας σκηνοθέτης Χιροκάζου Κόρε-εντα, που άφησε πέρυσι ανεξίτηλο το στίγμα του χάρη στους αριστουργηματικούς «Κλέφτες καταστημάτων», υπογράφει το πρώτο μη ιαπωνικό φιλμ του. Η επιλογή του όμως δεν δικαιώνεται απόλυτα. Αν και η ιστορία είναι σαφέστατα ταγμένη στο αυστηρό προκαθορισμένο σύμπαν του Ιάπωνα, που είναι χτισμένο γύρω από κάποιες εύθραυστες οικογενειακές σχέσεις –από τη δραματική «Ψευδαίσθηση» του 1995 έως τα κορυφαία «Κανείς δεν ξέρει», «Πατέρας και γιος» και φυσικά τους «Κλέφτες καταστημάτων»– η ματιά του Κόρε-εντα δυστυχώς εδώ μοιάζει να είναι πιο θαμπή από ποτέ. Ίσως φταίει η λάμψη της Κατρίν Ντενέβ που δεν του επιτρέπει να μπει βαθιά στο μυαλό και την ψυχοσύνθεση της ηρωίδας του. Ίσως ακόμη ο σκηνοθετικός δισταγμός του να οφείλεται στο ολοφάνερο δέος του απέναντι στο γαλλικό σινεμά. Όπως και να ’χει η αλήθεια είναι πως το φιλμ –το οποίο αποτελεί έναn συμπαθητικό αλλά ανώδυνο σαρκασμό για το σταρ σίστεμ και τους εκκεντρικούς ηθοποιούς– δεν καταφέρνει ποτέ να βρει απόλυτα το στόχο του. Έχει κάποια διασκεδαστικά ιλαροτραγικά επεισόδια, πετυχαίνει σε αρκετά σημεία να είναι εκφραστικό ή συναισθηματικό, δίνει εύστοχα την ανταγωνιστική σχέση των δύο γυναικών με τη χημεία των Ντενέβ- Μπινός να λειτουργεί απρόσμενα ρεαλιστικά. Αλλά ως εκεί. Με την «Αλήθεια» αποδεικνύεται ότι ο Κόρε-εντα δεν μπορεί να μπορεί να ενσωματώσει σε μια ξένη (στα γυρίσματα στη Γαλλία είχε διερμηνέα που τον βοηθούσε στη διεύθυνση των ηθοποιών) παραγωγή τις βασικές του ιδέες πάνω στην έννοια της οικογένειας. Η προβληματική του ξεφεύγει από τα γνωστά ουμανιστικά επίπεδά της και μεταλλάσσεται σε ένα πικρό σχόλιο για το τίμημα της επιτυχίας ή την αβάσταχτη μοναξιά των διασημοτήτων. Πάλι καλά που ο Κόρε-εντα φρόντισε να ελαφρύνει κάπως το δράμα των δύο γυναικών, επιστρατεύοντας μερικές αιχμηρές και άκρως σινεφιλικές –όπως στη σκηνή που η Ντενέβ «αδειάζει» τον ηθοποιό γαμπρό της που υποδύεται ο ΊθανΧοκ– σεναριακές σφήνες, όπου εκτονώνεται η ένταση με απαράμιλλη δεξιοτεχνία και γαλλική…φινέτσα.
Σε μια απομονωμένη πόλη της Ισλανδίας, ένας αστυνομικός πενθεί για την απώλεια της γυναίκας του. Όταν όμως υποψιάζεται πως η μακαρίτισσα είχε εραστή, αποφασίζει να μάθει την αλήθεια με κάθε κόστος.
Η δεύτερη ταινία του Ισλανδού Χλίνουρ Πάλμασον («Winter Brothers») μοιάζει με ένα σιωπηλό ψίθυρο που σταδιακά μεταβάλλεται σε κραυγή απόγνωσης. Η οδυνηρή ιστορία εκδίκησης που «πνίγει» τον ήρωα, τον οδηγεί σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Η πάλη μεταξύ έρωτα και θανάτου διαμορφώνει πλέον το τοπίο στο οποίο ζει κι αναπνέει ο χήρος αστυνομικός που προσπαθεί μάταια να ελέγξει τη συμπεριφορά του. Όταν όμως η ψύχωση που αναπτύσσει απειλεί να διαλύσει τα πάντα γύρω του και να θέσει σε κίνδυνο τα αγαπημένα του πρόσωπα, η κατάβαση στην κόλαση μοιάζει πλέον μη αναστρέψιμη. Μια σκληρή ταινία γύρω από την απώλεια και τη διαχείρισή της, ειδικά από τη στιγμή που το μικρόβιο της αμφιβολίας απειλεί να δηλητηριάσει το μέχρι πρότινος αψεγάδιαστο lovestory. Πολύ σοφά αναρωτιέται ο ισλανδός δημιουργός «ποιο είναι το νόημα να ρισκάρεις να βρεις την αλήθεια, όταν αυτή μπορεί να σε οδηγήσει σε ένα αβάσταχτο και οδυνηρό ψέμα», ερώτημα το οποίο μοιάζει να συνοδεύει τον ήρωα σε κάθε βήμα του. Βραβείο καλύτερης ερμηνείας στην Εβδομάδα Κριτικής του 72ου Φεστιβάλ των Καννών για τον καταπληκτικό Ίνγκβαρ Σίγκουρντσον.
Ο Ρίτσαρντ Τζούελ ήταν ο φύλακας που ανακάλυψε ένα βομβιστικό μηχανισμό και ενημέρωσε άμεσα τις αρχές κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα το 1996 σώζοντας πολλές ζωές. Όμως μέσα σε λίγες μέρες έγινε από ήρωας ο υπ’ αριθμόν ένα ύποπτος τρομοκράτης.
Η πραγματική ιστορία του Τζούελ εμπνέει τον Ίστγουντ σε άλλη μια παραβολή για τον ηρωισμό στην καθημερινότητα, αλλά και την αδικία που γεννιέται όταν ένας αθώος πολίτης στοχοποιείται από την αμερικανική κυβέρνηση και τα ΜΜΕ. Η ταινία παρακολουθείται με ζωηρό ενδιαφέρον, καθώς ο Ίστγουντ γνωρίζει καλά τους μηχανισμούς του θεάματος και της στρωτής αφήγησης. Όμως στην «Μπαλάντα» του δείχνει κάπως αμήχανος τόσο απέναντι στον κεντρικό πρωταγωνιστή του, όσο και στο τι μετατρέπει κάποιον σε ήρωα. Η θεμιτή αμφισημία που συνοδεύει την πλοκή στο πρώτο μισό του φιλμ, δυστυχώς μετατρέπεται σε μια άτσαλη συρραφή κλισέ στο δεύτερο μέρος. Οι ερμηνείες, όπως σε κάθε ταινία του Ίστγουντ, είναι τουλάχιστον προσεγμένες (εξαιρετικός ο πρωταγωνιστής Πολ Γουόλτερ Χάουζερ) με την Κάθι Μπέιτς στο ρόλο της αφελούς μητέρας του Τζούελ να δίνει μια δυνατή παράσταση λίγο πριν από το φινάλε, χάρη στην οποία έφτασε και μέχρι τις φετινές οσκαρικές υποψηφιότητες.
Επτά χρόνια μετά τον χαμό της συζύγου του, ο εκκεντρικός Δόκτορ Ντούλιτλ έχει απομονωθεί στην κατοικία του, με μοναδική συντροφιά τα εξωτικά του ζώα. Όμως θα αναγκαστεί να ταξιδέψει σε ένα άγνωστο νησί για να βρει το αντίδοτο στην αρρώστια που απειλεί τη βασίλισσα Βικτώρια.
Το κομμάτι της φαντασίας που θέλει τον ήρωα να επικοινωνεί με τα ζώα χάρη στο μοναδικό χάρισμά του αξιοποιείται κατάλληλα χάρη στην πειστική κοινή παράσταση που δίνει ο… «Ironman» Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ πλάι στα πανέξυπνα κατοικίδιά του, με όπλο τα ειδικά ψηφιακά εφέ. Επίσης το κατά διαστήματα εύστοχο κράμα της δράσης με το χιούμορ οδηγούν τον νέο «Ντούλιτλ» (το 1967 ο Ρεξ Χάρισον στον πρώτο ρόλο που επανέλαβε στα 00s ο Έντι Μέρφι) καθιστούν το φιλμ, αν μη τι άλλο, ευχάριστο ακόμη κι αν η ιστορία δεν γίνεται να κριθεί με όρους λογικής. Ας πούμε ότι είναι ένα παραμυθάκι για όλες τις ηλικίες και κυρίως για φιλόζωους. Οι τελευταίοι ίσως να εκτιμήσουν περισσότερο τη σκιαγράφηση του χαρακτήρα του κάθε ζώου. Η δική μας αδυναμία πάντως είναι ο απολαυστικός γορίλας που απεχθάνεται τη βία.
Ακόμη
»»» Το λιτό και συγκινητικό «Aga» (***) με θέμα την καθημερινότητα ενός ζευγαριού Εσκιμώων είναι ξεκάθαρος φόρος τιμής στο κλασικό ντοκιμαντέρ «Ο Νανούκ του Βορρά» και μαζί η πρόταση της Βουλγαρίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
»»» Στο «Bad Boys for Life» (*) οι Γουίλ Σμιθ και Μάρτινς Λόρενς επιχειρούν να επαναλάβουν τη μεταξύ τους πετυχημένη συνεργασία στο προ 25ετίας φιλμ του Μάικλ Μπέι «Badboys» που είχε σπάσει τα ταμεία, αλλά η σοβαροφανής απόπειρα να δοθεί μελό διάσταση στο παρελθόν του Σμιθ πριονίζει το ψυχαγωγικό κομμάτι της δράσης.
»»» Το «Λουλούδι της ευτυχίας» (-), πρώτο αγγλόφωνο φιλμ της αυστριακής Τζέσικα Χάουσνερ («Προσκύνημα στη Λούρδη») παρουσιάζει το μυστήριο της ύπαρξης μέσα από την περιπέτεια μιας επιστήμονος που ειδικεύεται πάνω στην ανάπτυξη νέων ειδών φυτών για λογαριασμό μιας εταιρείας.
9°
