Κριτική ταινίας: Star Wars - Skywalker, η άνοδος

Για το τέλος εποχής του «Star Wars» πολλά έχουν γραφτεί αλλά οι πλέον ειδικοί είναι οι ίδιοι οι δημιουργοί του. Από το 1977, το σωτήριο έτος που ο Τζορτζ Λούκας πήρε τον ογκόλιθο του Τόλκιν και τον μετέφερε από τη Μεσαία Γη στο Διάστημα, έχουν περάσει 42 ολόκληρα χρόνια. Μια ζωή, δηλαδή, στη διάρκεια της οποίας πολλά έχουν συμβεί μεταξύ Αυτοκρατορίας, Αντίστασης και των υπόλοιπων επισκεπτών από το διάστημα. Το μανιχαϊστικό σύμβολο της μάχης μεταξύ Καλού και Κακού εδώ βρίσκει την πιο πληθωρική και χορταστική μεταφορά του, καθώς εκτός των δύο σημαιοφόρων της νέας γενιάς (ο απρόβλεπτα ανατριχιαστικός Άνταμ Ντράιβερ ως Κάιλο Ρεν κλέβει την παράσταση από τη φιλότιμη Ρέι της Ντέιζι Ρίντλεϊ) στο πεδίο της μάχης εμφανίζονται δυναμικά η παλιά φρουρά των Λουκ Σκάιγουκερ, πριγκίπισσας Λέια και του τζογαδόρου τυχοδιώκτη και δεξί χέρι του Χαν Σόλο, Λάντο Καλρίσιαν, ο οποίος ξαναβρίσκεται με τον αγαπημένο του συνεργάτη Τσουμπάκα. Αυτή είναι και μία από τις ενδιαφέρουσες εκπλήξεις που έχουν ετοιμάσει οι δημιουργοί στους φανατικούς φαν και για να μην τους τις χαλάσουμε μένουμε μόνο σε αυτήν και δεν αποκαλύπτουμε άλλες. Η ταινία, που κλείνει τη νέα τριλογία που ξεκίνησε το 2015 ο Τζ. Τζ. Εϊμπραμς με το «Η δύναμη ξυπνάει» και συνέχισε ο ΡάιανΤζόνσον δύο χρόνια μετά με τον «Τελευταίο Τζεντάι», δηλώνει ξεκάθαρα τη λατρεία της στο ιερό τοτέμ του Λούκας. Με όλα τα πρώτα βιολιά σε τρομερή φόρμα, η δράση που ξεδιπλώνει ο σκηνοθέτης έχει όλα τα στάνταρ του καλού, εμπορικού Χόλιγουντ. Σκηνές έντασης, ανατροπές και άφθονο χιούμορ (ίσως να είναι και το πιο επιτυχημένο της τριλογίας) το «Star Wars: Skywalker, η άνοδος» μπορεί να είναι τίγκα στα κλισέ αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και το ιδανικό κατασκεύασμα για να μπουν οι συγκεκριμένοι τίτλοι τέλους στον διασημότερο ίσως μύθο του σινεμά.