Ο Κέιμπλ, ένας σούπερ στρατιώτης από το μέλλον (Τζος Μπρόλιν), προσπαθεί να εντοπίσει προκειμένου να σκοτώσει έναν πιτσιρικά τον οποίο ο Deadpool έχει υπό την προστασία του. Στην περίπλοκη αυτή υπόθεση θα ανακατευτούν μερικοί ακόμη θνητοί και σούπερ ήρωες, οι οποίοι θα οδηγήσουν τον χαβαλετζή πρωταγωνιστή με την ολόσωμη κόκκινη στολή στο να αναρωτηθεί σοβαρά για πρώτη φορά στη υπερηρωική ζωή του ποιο είναι το νόημά της…
Κόντρα σε όλους τους υπόλοιπους υπερ-ήρωες της Marvel (αλλά και των DComics) που ξεχειλίζουν από σοβαροφάνεια, ηρωικά ιδεώδη και αθεράπευτο εγωισμό, ο «Deadpool» έχει μία και μόνη αποστολή: την κατάργηση κάθε έννοιας σοβαροφάνειας. Με βέβηλο χιούμορ γεμάτο χοντράδες, inside jokes γύρω από τη βιομηχανία του θεάματος, το Χόλιγουντ, το υπερηρωικό σύμπαν των κόμικς και τα όσκαρ («ελπίζω να δει την ερμηνεία μου σε αυτή τη σκηνή η Ακαδημία» λέει λίγο πριν από το φινάλε ο Ρέινολντς στην πιο «φορτισμένη συναισθηματικά» σκηνή του έργου) και βομβαρδισμό ατάκας που συναγωνίζεται αυτόν των εφέ, o Ντέιβιντ Λιτς δίνει στον μισθοφόρο της Marvel το ελεύθερο να μην αφήσει τίποτε όρθιο. Και ο τελευταίος το κάνει με τον πλέον εμφατικό, αυτοσαρκαστικό και γόνιμα αποδομητικό τρόπο. Το βρωμόστομα του Deadpool (κατά κόσμον Γουέιντ Γουίλσον) διαλύει ό,τι ιερό και όσιο υπάρχει στη μυθολογία όχι μόνο των χάρτινων ηρώων αλλά και κλασικών έργων της 7ης τέχνης. Ο ήρωας που μας συστήθηκε πριν από μια διετία στην ταινία του Τιμ Μίλερ, ταράζοντας τα γαλήνια νερά των χάρτινων ηρώων, επιστρέφει με πιο άγριες διαθέσεις, στόμα-βόθρο και δράση που καταργεί κάθε έννοια λογικής. Μεταξύ άλλων για παράδειγμα, βλέπουμε τον ήρωα να κόβεται στα δύο, να μη χάνει το χιούμορ του και στην επόμενη σκηνή να «φυτρώνουν» ξανά τα κάτω άκρα του –θυμίζουμε ότι ύστερα από τα πειράματα για τον καρκίνο στην πρώτη ταινία απέκτησε την ικανότητα να θεραπεύεται από ό,τι τον απειλεί– σε μια σουρεαλιστική σκηνή με θέμα τα όχι και τόσο απόκρυφα προσόντα του, τα οποία βγάζει φόρα παρτίδα στην κάμερα σε μια σκηνή φόρο τιμής στο σταυροπόδι της Σάρον Στόουν στο «Βασικό ένστικτο»! Το δεύτερο «Dead pool» είναι περισσότερο κωμωδία παρά ταινία δράσης, κάτι που πιστοποιείται και από την κουστωδία αφασικών χαρακτήρων που δεν ταιριάζουν με τίποτα. Σαν τον απλό θνητό και φαν των θρίλερ ταξιτζή, το άφρο κορίτσι με τη δαιμόνια ρέντα, το σοβαροφανή Κέιμπλ –που κάποια στιγμή ο Deadpool αποκαλεί Thanos (o Τζος Μπρόλιν υποδύεται τον εμβληματικό κακό και στους τελευταίους «Εκδικητές»)– και φυσικά τον ανεκδιήγητο πρωταγωνιστή. Ακόμη και η σπλάτερ αισθητική που επιστρατεύεται σε κάποιες σκηνές (η σφαγή στο ορφανοτροφείο) έχει κι αυτή τον κωμικό σκοπό της…
