Νoσταλγικό, τρυφερό κι ανθρώπινο, το «1968» δείχνει το πρόσωπο μιας αλλοτινής, ξεχασμένης Ελλάδας. Το υβρίδιο μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ που επιχειρεί ο Τάσος Μπουλμέτης έχει ενδιαφέρον για τον θεατή αλλά και καλλιτεχνικό βάρος. Μοναδικό εγχείρημα για τα κινηματογραφικά δεδομένα της Ελλάδας, το docufiction «1968» καταφέρνει να κερδίσει το στοίχημα χάρη στην αφηγηματική άνεση του δημιουργού της «Πολίτικης κουζίνας» που καταφέρνει εδώ να πετύχει την ιδανική χαρμολύπη που απαιτείται για να συνοδεύσει το αληθινό αθλητικό συμβάν. Από τη μία παρακολουθούμε εκτενή στιγμιότυπα εκείνου του παιχνιδιού (παρουσιάζονται τηλεοπτικά στιγμιότυπα 6-7 λεπτά καθαρού ματς που δένουν υποδειγματικά μέσω μοντάζ με τη χαρακτηριστική γραφική ραδιοφωνική μετάδοση του Βασίλη Γεωργίου) παράλληλα με τις μικρές μυθοπλαστικές ιστορίες που δίνουν το στίγμα της εποχής. Παράλληλα ο φακός ζωντανεύει τα συναισθήματα εκείνης της μέρας με τις συνεντεύξεις των ελλήνων και τσέχων πρωταγωνιστών του αγώνα που θυμούνται πολλά συμβάντα πριν και μετά από το ιστορικό παιχνίδι. Ειδικά οι εκμυστηρεύσεις των παικτών της Σλάβια που πέρασαν πέντε μέρες παραδεισένιες στην Αθήνα έχουν ειδική βαρύτητα (κυριολεκτικά… χάζεψαν με τη «φιλοξενία» των Ελλήνων που τους πήγαν από τον Αστέρα Βουλιαγμένης μέχρι σε στριπτιζάδικα) και δικαιολογεί εν πολλοίς την αναπάντεχη συμπεριφορά τους, όταν μετά τη λήξη του αγώνα έκαναν τον γύρο του θριάμβου μαζί με τους νικητές παρότι έχασαν το τρόπαιο! Το πολιτικό υπόβαθρο της εποχής δίνεται γλαφυρά (η στρατιωτική Χούντα και η ανάδειξη των ελληνικών φρονημάτων κόντρα στους «κόκκινους» εχθρούς), κάποιες πικάντικες πληροφορίες έχουν κωμικό χαρακτήρα (το γούρι του σταρ της ΑΕΚ Γιώργου Αμερικάνου με τις νεκροφόρες), αλλά σε πολλά σημεία η ταινία αναλώνεται σε μια νοσταλγική περιγραφή που αποτυπώνει τη μοίρα ενός λαού κατατρεγμένου και ξεχασμένου στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ενώ δεν απουσιάζουν και οι πιο μελοδραματικές στιγμές. Η πιο συγκινητική σκηνή του φιλμ είναι εκείνη που περιγράφει τον αναπάντεχο χαμό ενός παίκτη της ΑΕΚ, του Γιάννη Μόσχου, κομμάτι εκείνης της ομάδας, που είχε βρει πρόωρο θάνατο από καρκίνο στα 29 του δύο χρόνια νωρίτερα. Το παρελθόν της ΑΕΚ (και εν μέρει του ξεριζωμένου ελληνισμού που είναι από τις «αδυναμίες» του σκηνοθέτη σε όλα σχεδόν τα έργα του μέχρι σήμερα) δίνεται μέσω ντοκιμαντέρ, προσωπικών μαρτυριών αλλά και μυθοπλαστικής φαντασίας, όπως δείχνουν οι γουστόζικοι αλλά και προφητικοί διάλογοι –«θα κάνουμε μια ομάδα για να μάθουν οι επόμενες γενιές την ιστορία μας» λέει ο χαρακτήρας του Καφετζόπουλου– στη συνάντηση σε μαγαζί της Βεραντζέρου των προσφύγων Κωνσταντινουπολιτών (από το Πέραν και τα Ταταύλα) Κωνσταντίνου Δημοπούλου και Αιμιλίου Ιωνά κι άλλων παρευρισκομένων, οι οποίοι αποφάσισαν να ιδρύσουν την ΑΕΚ το 1924, αφήνοντας το δικό τους στίγμα στην αθλητική ιστορία της Ελλάδας.
16°
