Θετική ενέργεια

Πέρσι είχε… μόλις χωρίσει, φέτος φωνάζει «Σούλα, έλα ξανά» και μας συστήνει μια ηρωίδα που δεν βλέπει την ώρα να παντρευτεί. Κοινά σημεία ανάμεσα στις δύο ταινίες; Η Ζέτα Μακρυπούλια και το πανταχού παρόν χιούμορ. Ο Βασίλης Μυριανθόπουλος μας μίλησε και για τα δύο.

Από πού νομίζεις ότι πηγάζει το χιούμορ σου;

Κυρίως από τους φίλους και την παρέα μου. Από την εφηβεία μου ακόμη ανήκα σε μεγάλες παρέες που είχαμε ένα χιούμορ μεγάλης ενέργειας, σχεδόν κανιβαλισμού, και ο αυτοσαρκασμός ήταν πάντα από τα ηχηρά στοιχεία. Αυτό το είδος χιούμορ εκτιμώ, όλα τα άλλα μού μοιάζουν λίγο βαρετά. Αν πρέπει να το συγκρίνω με κάτι, να μιλήσω για αναφορές, δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω. Μου αρέσουν τόσο πολλά διαφορετικά πράγματα.

Το camp μοιάζει να είναι βασικό στοιχείο των ταινιών σου.

Το camp ποτέ δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι σημαίνει. Κάποια στιγμή είχα ανεβάσει το «Μόλις χώρισα» στο Λονδίνο, σε ένα Fringe Show κι όλοι οι ηθοποιοί μού έλεγαν «α, μα είναι πολύ camp αυτό, πολύ camp εκείνο» κι εγώ δεν είχα καταλάβει ποτέ τι σημαίνει αυτό. Ξέρεις, κάνω αυτό που νιώθω, αυτό που θέλω να κάνω και δεν με ενδιαφέρει να το χαρακτηρίσω με κάποιον όρο.

Νιώθεις ότι ο τρόπος με τον οποίο γελάμε έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια;

Αναμφίβολα. Τώρα πια το «Μόλις χώρισα» είναι πολύ δεδομένο χιούμορ. Τότε δεν ήταν καθόλου…

Και μαζί νιώθεις ότι αλλάζει και το δικό σου;

Ε, ναι, διαμορφώνεται, αλλά διαμορφώνεται και μαζί με μια ηλικία που προχωράει… Αυτό που παραμένει σταθερό είναι η ανάγκη μου να κάνω τον κόσμο να γελάει. Η θετική πλευρά της ζωής είναι αυτή που αξίζει. Τα σκοτεινά πράγματα, τα βαριά... δεν θέλω να ασχολούμαι εγώ μ’ αυτά. Την ευχαρίστηση που μου δίνει η κωμωδία δεν μπορεί να μου τη δώσει το δράμα.

Επιμένεις στη Ζέτα Μακρυπούλια. Τι είναι αυτό που κόλλησε ανάμεσά σας;

Δεν μπορώ να σου πω ακριβώς. Δεν την ήξερα πριν το «Μόλις χώρισα» και δέσαμε τόσο πολύ, που κάθε φορά πριν τελειώσει η μια ταινία λέμε τι θα κάνουμε μετά. Είναι πολύ ωραίο, γιατί το να μεγαλώνεις και να αποκτάς καινούργιους φίλους είναι δύσκολο. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά.

Ένα πρόσωπο σαν τη Ζέτα Μακρυπούλια ή ένα είδος σαν την εμπορική κωμωδία κουβαλούν μοιραία μαζί τους την ταμπέλα του τηλεοπτικού.

Ο καθένας μπορεί να σκέφτεται ό,τι θέλει και είναι μάταιο, νομίζω, να προσπαθήσεις να αντικρούσεις τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς. Δεν νομίζω ότι έχει αποτέλεσμα, ούτε νοημα. Αυτό που είναι να μείνει θα μείνει. Αν κάποια ταινία τη χαίρεσαι μετά από δέκα χρόνια, αυτό έχει να κάνει με την ταινία και όχι με την ταμπέλα που θα της κολλήσεις.

Ποια ήταν η τελευταία φορά που γέλασες με την καρδιά σου;

Α, στη ζωή γελάω συνέχεια. Ακόμη. Αν σταματήσω να γελάω, θα σταματήσω, νομίζω, να κάνω κι αυτή τη δουλειά…