Θα μπορούσε να είναι άλλη μια κόμικ περιπέτεια της σειράς, αλλά δεν είναι. Ο χαρακτήρας της Wonder Woman που δημιουργήθηκε από τον Γουίλιαμ Μούλτον Μάρστον για λογαριασμό της DC είναι μια απάντηση στο μονοπώλιο των αντρικών υπερηρώων, αλλά και μια άποψη πάνω στη γυναικεία χειραφέτηση που άρχισε να παίρνει σχήμα και μορφή στα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα στη Δυτική Ευρώπη. Διόλου τυχαία δεν είναι η επιλογή να συνδυαστεί το ιστορικό υπόβαθρο της εποχής (ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν κατονομάζεται αλλά τα πάντα δηλώνουν την ταυτότητά του, με τους Γερμανούς στον «αγαπημένο» τους ρόλο, δηλαδή των κακών της Ιστορίας), με την παρουσία ενός πλάσματος βγαλμένου από άλλες αρχαϊκές εποχές και μύθους που φέρνουν τους ολύμπιους θεούς σε κεντρικό πλάνο.
Την πρώτη φορά που είδαμε στο σινεμά την αινιγματική πριγκίπισσα ήταν πριν από ένα ακριβώς χρόνο στην ταινία του Ζακ Σνάιντερ (εδώ είναι παραγωγός) «Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης». Στα 2-3 λεπτά που εμφανιζόταν τότε η Γουόντερ Γούμαν ήταν αρκετά για να επισκιάσει τους 2 διασημότερους πρωταγωνιστές της και με όχημα μια ρετρό μυστηριώδη φωτογραφία να ανάψει τη σπίθα που θα γινόταν η φλόγα για τη δική της ταινία. Η ίδια φωτογραφία με τον πολυπεπίπεδο συμβολισμό της, που άφησε το μυστήριο να αιωρείται στο τέλος εκείνης της ταινίας, δίνει το έναυσμα για να ξετυλιχτεί το κουβάρι των αναμνήσεων της ηρωίδας, που αρχικά βλέπουμε σε ένα σύγχρονο κόσμο αλλά γρήγορα μας ταξιδεύει στο χρόνο και τα παιδικά της χρόνια. Εκεί που στο ειδυλλιακό αλλά κρυμμένο στην ομίχλη νησί της μαθαίνει την πολεμική τέχνη, αγνοεί την πραγματική ταυτότητά της και μοιραία συναντά το πεπρωμένο της όταν ένα φλεγόμενο πουλί πέφτει από τον ουρανό και τη φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με ένα ξένο, απειλητικό αλλά και ελκυστικό κόσμο, που αντιπροσωπεύει ο ικανότατος Κρις Πάιν.
Η σκηνοθεσία της Πάτι Τζένκινς δεν ξεχνάει στιγμή την αποστολή της, κάτι που ισχύει και για την ηρωίδα της. Και οι δύο βρίσκονται σε αφιλόξενο τόπο. Και οι δύο έχουν επίγνωση του τι πρέπει να πράξουν. Όπως η μεγαλωμένη με αρχές και υψηλά ιδεώδη Νταϊάνα υπερασπίζεται το δίκαιο και την αλήθεια, έτσι και η σκηνοθέτιδα του ανεξάρτητου «Monster» (το Όσκαρ της Σαρλίζ Θερόν) και του τηλεοπτικού «The Killing» γνωρίζει πως η κύρια αποστολή της είναι η ψυχαγωγία του θεατή με βάση την κόμικ αισθητική. Η Τζένκινς κατασκευάζει ένα πετυχημένο, χορταστικό και ντελικάτο από πολλές απόψεις και θεάσεις έργο, χωρίς να αφήσει την προσωπική ματιά της να χαθεί κάτω από το βάρος της ψηφιακής εικόνας και των πολύχρωμων εφέ. Το χιούμορ είναι διακριτικό και έξυπνο (αδικείται από το τρέιλερ που το κάνει να δείχνει μάλλον αφελές και τραβηγμένο), το αναπόφευκτο love story έχει αρκετές διαβαθμίσεις, ανατροπές και ευαισθησία, ο συμβολισμός του σεναρίου ακολουθεί την πολυπρόσωπη και αταξινόμητη προσωπικότητα της πριγκίπισσας των Αμαζόνων, την οποία υποδύεται άψογα η ισραηλινή Γκαλ Γκαντότ, σε ένα ρόλο διαβατήριο που θα την οδηγήσει σίγουρα στον κόσμο των σταρ.
