Νιώθωντας περισσότερο αμηχανία παρά θλίψη για τον ξαφνικό χαμό της γυναίκας του σε τροχαίο, ο τραπεζικός επενδυτής Ντέιβις βλέπει τον κόσμο του να γκρεμίζεται!
Στην υπαρξιακή περιπλάνηση –με ισόποσες δόσεις χαρμολύπης– του Καναδού Ζαν Μαρκ Βαλέ («Dallas Byers’ club», «Crazy») ο πρωταγωνιστικός ρόλος είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της εύθραυστης μελαγχολικής φιγούρας του Γκίλενχαλ. Ο ήρωάς του, ένας νάρκισσος χρηματιστής που ζει για να βγάζει λεφτά, σοκάρεται από την απώλεια της γυναίκας του, παρόλο που «δεν την αγαπούσε». Συνειδητοποιεί ότι όσα έκανε πριν –το κυνήγι του χρήματος– στην πραγματικότητα ήταν μια ανούσια διαδικασία και αναζητάει μια αλλαγή στη ζωή του. Αρχίζει να αδιαφορεί για την εμφάνισή του, παραμελεί τη δουλειά του και καταφεύγει σε ακρότητες (τραβάει το φρένο κινδύνου στο μετρό για να διαπιστώσει αν όντως θα σταματήσει) ή εκκεντρικές συμπεριφορές (χορεύει στο δρόμο με τα ακουστικά στα αυτιά), ενώ δεν διστάζει να λέει μόνο την αλήθεια. Σταδιακά αφιερώνεται στη διάλυση αντικειμένων «για να δει τι κρύβουν μέσα τους», ενώ οι εξομολογητικές επιστολές διαμαρτυρίας προς την εταιρεία με το αυτόματο μηχάνημα σοκολατών που του έφαγε λεφτά, προκαλούν το ενδιαφέρον της υπεύθυνης παραπόνων. Στο ρόλο της τελευταίας, η Ναόμι Γουότς είναι εκφραστικότατη ως «μπερδεμένη» μητέρα ενός ζόρικου εφήβου. Αυτές οι τρεις ψυχές θα συμπορευτούν σε μια πορεία κάθαρσης και αναζήτησης του αληθινού εαυτού τους. Ο προβληματισμός του φιλμ απλώνεται σε πολλά επίπεδα (η απώλεια, η αναζήτηση της ευτυχίας, η διαφορετικότητα, η έννοια της φιλίας, η ποιητικότητα ως μέσο έκφρασης, το νόημα της ύπαρξης) και στα περισσότερα ανταποκρίνεται με τον καλύτερο τρόπο.
Η Μπρίτζετ Τζόουνς βρίσκεται πλέον στο κατώφλι των 40 και το όνειρό της να γίνει μάνα αποκτά... μορφή. Όμως δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού της.
Η δημοφιλής Μπρίτζετ Τζόουνς ξαναχτυπά ύστερα από 11ετή απουσία με μια πιασάρικη κωμωδία-παραγγελιά για τη Ζελβέγκερ, που τελευταία βρίσκεται σε διαρκή πτώση. Λογικά το φιλμ θα γίνει επιτυχία δίνοντας στην αμερικανίδα σταρ μια βαθιά ανάσα, καθώς το brand name «Μπρίτζετ Τζόουνς» εξακολουθεί να αγγίζει τις πιο μύχιες σκέψεις νέων, μόνων γυναικών. Το φιλμ είναι καλύτερο από ό,τι περιμένει κανείς. Το άστοχο ηθοπλαστικό φινάλε και όλο το τελευταίο 20λεπτο που παραδίδεται σε... ξενέρωτες λύσεις, δεν είναι ικανά να ακυρώσουν την υπόλοιπη ταινία που κυλάει σε μια ανάλαφρη, χιουμοριστική feelgood διάθεση. Η Ζελβέγκερ σηκώνει το φιλμ στους στιβαρούς κωμικούς μεταφεμινιστικούς ώμους της, η γιατρός της (μια απίθανη Έμα Τόμσον) σιγοντάρει με θανατηφόρες ατάκες και το ενδιαφέρον στην πλοκή εστιάζεται στο ποιος από τους δύο φιλόδοξους μπαμπάδες θα κερδίσει την καρδιά και το μωρό της Μπρίτζετ Τζόουνς. Ποντάρετε άφοβα...
Στη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου ένας αγρότης του Νότου λιποτακτεί και κρύβεται στους βάλτους του Μισισιπή. Μαζί με άλλους λιποτάκτες και φυγάδες μαύρους σχηματίζει το δικό του αντάρτικο...
Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του ασυμβίβαστου και χαρισματικού Νιούτον Νάιτ, το επικό φιλμ του Ρος («Hunger games») παρουσιάζει μια απρόσμενη δηκτική και ριζοσπαστική ματιά πάνω στην ιστορία του αμερικανικού εμφύλιου. Η ελεύθερη πολιτεία του Τζόουνς που δημιούργησε ο Νάιτ είχε για αρχή της την απόλυτη ισονομία μεταξύ μαύρων και λευκών, ενώ καταργούσε το φοροεισπρακτικό καθεστώς στις καλλιέργειες των φτωχών αγροτών. Όχι τόσο μια ηρωική αγιογραφία, αλλά μια ολότελα πεσιμιστική και σκληρή ταινία πάνω στη συλλογική μνήμη και το τραύμα του Εμφυλίου. Επίσης, μια πετυχημένη παραβολή για την εξουσία με ιστορική ακρίβεια και την πρόθεση να πει τα πάντα γύρω από τον 5ετή πόλεμο. Όμως η ταινία πέφτει θύμα της μεγαλομανίας του σκηνοθέτη που της βάζει ο ίδιος εμπόδια: στις 2μισι ώρες που διαρκεί, η πληθώρα λεπτομερειών, ονομάτων και χρονολογιών, την κάνουν κάπως φλύαρη και την αποδυναμώνουν.
Ακόμη...
Η «Βασίλισσα της γης» (Queen of Εarth) του Άλεξ Ρος Πέρι είναι ένα βαρύ κι ασήκωτο υπαρξιακό δράμα μπεργκμανικής υφής, γύρω από την φιλική κι ανταγωνιστική σχέση 2 γυναικών με τη διαρκώς ανερχόμενη Ελίζαμπεθ Μος.
>>> Στο ανεκδιήγητο «Εννιά ζωές» (Nine Lives) του Μπρους Μπέρεσφορντ ο Κέβιν Σπέισι «μπαίνει» στο σώμα μιας γάτας, θυμίζοντάς μας πως και οι σταρ έχουν τις αδυναμίες τους.
>>> Η νεανική κομεντί (παραγωγής 2011) «10 Years» του Τζέιμι Λίντεν με τους Τσάνινγκ Τέιτουμ - Ροζάριο Ντόσον επιβεβαιώνει τη ρήση πως τα σχολικά reunion είναι σαν αποτυχημένα και μίζερα πάρτι.
>>> Στο αφελές και ρηχό «Εγώ και ο Καμίνσκι», τη βελγογερμανική δραμεντί του Ντάνιελ Μπρουλ, ένας ξιπασμένος δημοσιογράφος επιχειρεί να γράψει τη βιογραφία του κορυφαίου ζωγράφου Καμίνσκι.
>>> Το «Mama Roma» του Παζολίνι δεν χρειάζεται συστάσεις καθώς αποτελεί μία από τις εμβληματικές ταινίες του ιταλικού νεορεαλισμού με μια ανεπανάληπτη Άννα Μανιάνι.
12°
