Ο Φρανκ, αφελές λουκάνικο που θεωρεί τους ανθρώπους... θεούς που θα τον οδηγήσουν στον παράδεισο, ανακαλύπτει τυχαία τη φρικτή αλήθεια: αυτός και οι φίλοι του προορίζονται όλοι για φάγωμα!
Προκλητικό, ευφυέστατο, με «βρώμικο» χιούμορ γεμάτο σεξιστικά υπονοούμενα που κάνει σκόνη κάθε πολιτική ορθότητα, αλλά και μια πρωτότυπη, ξεκαρδιστική παραβολή για την ανθρώπινη, μικροαστική κοινωνία είναι τούτο το απίθανα σαρκαστικό και αυστηρά ακατάλληλο animation που έχει για πρωταγωνιστές τα προϊόντα που κοσμούν τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Λουκάνικα, μαγιονέζες, χυμοί, ψωμάκια, φυστικοβούτυρα, τσιπς κ.λπ. αποτελούν μια μικρογραφία της ανθρώπινης κοινωνίας καθώς ονειρεύονται να επιλεχτούν από τους καταναλωτές για να μπουν στο καλάθι των αγορών τους –αντί του τρομακτικού σκουπιδοφάγου– κι από κει στον... παράδεισο. Μάταια η «σαλεμένη» μουστάρδα ουρλιάζει ότι «μας κρύβουν την αλήθεια», αλλά ο Φρανκ σε μια εξωφρενική υπαρξιακή περιπέτεια –που περιλαμβάνει μια ερωτική ιστορία, μοιραίες συναντήσεις με χρησιμοποιημένα προφυλακτικά, μπλαζέ δημητριακά (που αποκαλούν όλα τα υπόλοιπα φαγώσιμα «άχρηστα») αλλά και ένα μοχθηρό κακό που έχει τη μορφή εξαρτήματος για κολπικό κλύσμα (!)– γίνεται μάρτυρας της αιμοβόρικης ανθρώπινης φύσης και αποφασίζει να δράσει. Δύσκολα μπορεί να περιγραφεί ο ασύλληπτα βέβηλος κωμικός χαρακτήρας του φιλμ, καθώς τα πάντα είναι δουλεμένα στην εντέλεια. Οι πολυάριθμοι χαρακτήρες των προϊόντων αντιστοιχούν σε αναγνωρίσιμους ανθρώπινους τύπους, οι ατάκες είναι άπαιχτες («τρώνε και παιδιά» ακούγεται σε μια σκηνή όπου ένας άνθρωπος τρώει ένα μικρό καρότο), η αφήγηση πηγαινοέρχεται διαρκώς μεταξύ κωμωδίας, δράσης και θρίλερ (η σκηνή του κακού που ρουφάει τη ζωή του χυμού που αργοπεθαίνει από... διαρροή), ενώ τα σεξουαλικά υπονοούμενα είναι το κερασάκι στην τούρτα για το γευστικότατο και πετυχημένο από κάθε άποψη «Πάρτι»!
Η Μπέκα, φεύγοντας από το πατρικό, άφησε πίσω τα τραυματικά παιδικά χρόνια. Όταν ο αδερφός της κινδυνεύει από μια τρομακτική οντότητα που ζει στο σκοτάδι, γυρνάει να τον σώσει.
Το σενάριο είναι βασισμένο σε ταινία μικρού μήκους του ίδιου του σκηνοθέτη Ντέιβιντ Φ. Σάντμπεργκ, που πραγματοποιεί εδώ το ντεμπούτο του στη μεγάλου μήκους ταινία, με παραγωγό το δημιουργό του «The Conjuring» Τζέιμς Γουάν. Είναι μια μικρή, φτηνή ταινία (κόστισε μόλις 5 εκατομμύρια δολάρια) που όμως έχει αξιοποιήσει ιδανικά τα εργαλεία του σασπένς και της υποβλητικής ατμόσφαιρας μέσα στην απλή ιστορία τρόμου που αφηγείται. Χωρίς κατάχρηση των εφέ αλλά με έμφαση στους χαρακτήρες (αποτελεσματικότατη η πανέμορφη Πάλμερ που υποδύεται την Μπέκα) και σενάριο το οποίο μέσα στο μικρό του δέμας κρύβει σύνεση και μαστοριά, ο Σάντμπεργκ κερδίζει το στοίχημα (η ταινία έχει ξεπεράσει τα 150 εκατομμύρια στο παγκόσμιο box office) χάρη στη σκηνοθετική του ευχέρεια που αποφεύγει τις κακοτοπιές και τις ευκολίες.
Ένα οικογενειακό τραπέζι εκτυλίσσεται σε... ροντέο όταν τα παιδιά ενός αυστηρού πατέρα τον κατηγορούν ότι επί Τσαουσέσκου ήταν καταδότης γυναικών που έκαναν έκτρωση...
Η «Οικογενειακή γιορτή» συναντά το «4 μήνες, 3 βδομάδες και 2 ημέρες» σε μια αφτιασίδωτη διεισδυτική ματιά πάνω στο χτες, το σήμερα αλλά κυρίως την επόμενη μέρα της ρουμανικής κοινωνίας, που ψάχνει να βρει τα βήματά της ύστερα από το κομμουνιστικό παρελθόν. H διαφορά του Ρουμάνου Σιτάρου με το ανάλογης θεματικής φιλμ του συμπατριώτη του Μουντζίου, που είχε κερδίσει Χρυσό Φοίνικα το 2007, είναι πως ο πρώτος δεν μένει βουβός απέναντι στο σκοταδισμό και τα εγκλήματα του καθεστώτος αλλά αναζητά τους ένοχους, βάζοντάς τους να «δικάζονται» από τα ίδια τα παιδιά τους. Το πολιτικό σχόλιο ανακατεύεται έντεχνα με την υπαρξιακή αναζήτηση (οι σχέσεις των παιδιών με τον πατέρα διαθέτουν πρωτοφανή ένταση και δυναμισμό) ενώ η θεατρική φόρμα του φιλμ οδηγεί την ιστορία σε αιχμηρές γωνιές από όπου κανείς δεν βγαίνει αλώβητος.
Μις Πέρεγκριν - Άσυλο για ασυνήθιστα παιδιά (Miss PeregrineÕs Home for Peculiar Children) **
Λίγο πριν πεθάνει ο αγαπημένος παππούς του Τζέικ, του αφήνει στοιχεία για ένα μυστηριώδες ίδρυμα, τη Στέγη για Ασυνήθιστα Παιδιά, που διευθύνεται από τη φοβερή Μίς Πέρεγκριν...
Χαρισματικά παιδιά που θυμίζουν… X-Men, μια δασκάλα που έχοντας τη σέξι γοητεία της Εύα Γκριν μπορεί να... καθηλώσει στο θρανίο μικρούς και μεγάλους μαθητές και η εμμονή του σκηνοθέτη γύρω από τη σχέση πατέρα-γιου (ο Τζακ φτάνει στην Ουαλία για την εξερεύνησή του μαζί με τον αδιάφορο πατέρα του). Είναι τα στοιχεία του τελευταίου παραμυθιού του Μπάρτον, ο οποίος έχει να κάνει μεγάλη ταινία από την εποχή του «Sweeney Todd». Το μυθιστόρημα του Ράνσομ Ριγκς ταιριάζει απόλυτα στο στιλ του... παλιού Μπάρτον (διαφορετικοί κόσμοι και εποχές ανακατεύονται διαρκώς ενώ το μυστήριο της ιστορίας διαθέτει κινδύνους και κακά πλάσματα) αλλά δυστυχώς η έκπληξη δεν έρχεται ποτέ. Πρόκειται για άλλο ένα δίχως έμπνευση φιλμ από τον πάλαι ποτέ σπουδαίο δημιουργό του γκορ σινε-παραμυθιού, που φαίνεται να έχει χάσει οριστικά το μαγικό ραβδί του!
Ακόμη
>>> Η ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή που συνέβη το 2010 στον κόλπο του Μεξικού από την πετρελαϊκή πλατφόρμα της BP, προσφέρει την πρώτη ύλη στο αγωνιώδες και κλειστοφοβικο «Deepwater Horizon» του Πίτερ Μπεργκ με τον Μαρκ Γουόλμπεργκ στο ρόλο ενός αφανή ήρωα. >>> Τρυφερή γαλλική κομεντί διά χειρός Ζαν Πολ Ρουβέ είναι οι «Αναμνήσεις» με ήρωα ένα νεαρό που συμπαρίσταται στη γιαγιά του (την οποία ο πατέρας του βάζει σε γηροκομείο) και ψάχνει τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τον ταλαιπωρούν. Πολλές σχέσεις, αρκετό χιούμορ, απέραντη μελαγχολία. >>> Στους «Ηρωικούς πιονέρους» της πρωτοεμφανιζόμενης ρωσίδας Νατάλια Κουντριάσοβα, καταγράφεται με ειρωνεία το ουτοπικό όνειρο που ανέθρεψε γενιές και γενιές στην πρώην Σοβιετική Ένωση. >>> Άλλη μια ταινία της Μπάρμπι, με τη γνωστή αισθητική και το συζητήσιμο γούστο είναι το «Barbie - Στην περιπέτεια του διαστήματος» για τις μικρές ηλικίες. >>> Ψυχόδραμα χωρίς έλεος είναι το βαρύ κι ασήκωτο (κυριολεκτικά) «Mama» του Χούλιο Μέντεμ, που αν δεν διέθετε τη συγκινητική και στιβαρή ερμηνεία της Πενέλοπε Κρουζ θα το είχε φάει η μαρμάγκα.
7°
