Oι σουφραζέτες

Είναι ενδιαφέρον το ότι όλα όσα θεωρούμε αυτονόητα στις μέρες μας έμοιαζαν κάποτε εξωφρενικά, αδιανόητα, επαναστατικά, όπως για παράδειγμα το δικαίωμα των γυναικών στην ψήφο, στην ιδιοκτησία, στα ίδια τους τα παιδιά. Από την άποψη αυτή η ταινία της Σάρα Γκέιβρον θα μπορούσε να ιδωθεί ως ένα πολύ ενδιαφέρον μάθημα όχι για το τότε, μα για το σήμερα, πώς απολύτως επείγοντα δικαιώματα εξακολουθούν να θεωρούνται από την πιο συντηρητική μερίδα της κοινωνίας «αχρείαστα», «υπερβολικά», ακόμη και «ανήθικα». Όμως ως μια εξιστόρηση της μάχης των γυναικών εκείνης της εποχής η ταινία δεν έχει καμιά «επαναστατικότητα», αντίθετα θυμίζει καλοφτιαγμένη τηλεοπτική παραγωγή γεμάτη σχηματικούς χαρακτήρες και κλισέ, δίχως τη δύναμη ή την αμεσότητα που το θέμα της θα απαιτούσε. Και μια ολιγόλεπτη, βιαστική εμφάνιση της Μέριλ Στριπ δεν αρκεί ούτε προσθέτει στ’ αλήθεια τίποτα...