Η νέα ταινία του Χρήστου Βούπουρα μοιάζει με ένα ημερολόγιο συναντήσεων, ένα αποσπασματικό συναξάρι αισθήσεων κι εμπειριών ενός χαρακτήρα που είναι σαν να μετεωρίζεται ανάμεσα στην πραγματικότητα κι έναν κόσμο ονειρικό, ανάμεσα στον παρόντα χρόνο και σε ένα άχρονο φασματικό τοπίο. Η Αθήνα των «7 Θυμών» αλλά και η υπόλοιπη Ελλάδα, όταν εμφανίζεται στην οθόνη, περισσότερο από ένας τόπος μοιάζει με ένα ψηφιδωτό ιστοριών και μύθων, εμμονών και αναφορών, θραυσμάτων του παρελθόντος και σκόρπιων κομματιών ενός μέλλοντος που δεν έχει πάρει ακόμη μορφή. Και κάπως έτσι είναι και οι άνθρωποι που τον κατοικούν διαφορετικοί μεταξύ τους, μα ίδιοι στο γεγονός ότι όλοι είναι γεμάτοι ρωγμές, σπασμένοι και ατελείς. Αναμφίβολα το φιλμ του Βούπουρα έχει ενδιαφέρον σαν μια υπαρξιακή μελέτη όχι τόσο του χαρακτήρα του, όσο της επίδρασης του τόπου και του χρόνου, της εποχής μας των αξιών της στους ανθρώπους που τον κατοικούν, σαν μια αισθητική και συναισθηματική αποτίμηση των παράξενων ημερών μας σε έναν κόσμο που αλλάζει. Όμως η δομή του, πιο ταιριαστή ίσως στη δυνατότητα του γραπτού λόγου να ξεφύγει στο ονειρικό και το σχεδόν μεταφυσικό (δεν είναι τυχαίο ότι της ταινίας προηγήθηκε ένα βιβλίο), μοιάζει να αποδυναμώνει την αποτελεσματικότητα του φιλμ. Το οποίο συχνά μοιάζει δίχως κέντρο βάρους, αναποφάσιστο και «περιπλανώμενο» όπως κι ο ήρωας του σε ιδέες, εικόνες και αισθήσεις, που δημιουργούν αναμφίβολα μια ατμόσφαιρα, μα δεν αφήνουν την έντασή τους να κατακλύσει την οθόνη.
16°
