Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Έμα Ντόναχιου, το φιλμ του Λένι Έιμπραμσον είναι μία από εκείνες τις ταινίες που δεν σταματούν να σε εκπλήσσουν, όχι γιατί ποντάρουν στις ανατροπές ή το σασπένς, μα γιατί κατορθώνουν να χωράνε έναν κινηματογραφικό και συναισθηματικό πλούτο που μοιάζει σπάνιος. Με τον ίδιο τρόπο που το δωμάτιο στο οποίο ο μικρός πρωταγωνιστής μεγαλώνει μοιάζει να είναι στο μυαλό του πολύ πιο μεγάλο από τις πραγματικές διαστάσεις του, έτσι και το φιλμ κατορθώνει να χωρά ένα σκληρό, κλειστοφοβικό θρίλερ, μια ταινία αγωνίας και ένα λεπτοδουλεμένο δράμα χαρακτήρων δίχως τίποτα να ασφυκτιά και δίχως τίποτα να μοιάζει παράταιρο. Μπορεί το θέμα της να μην την κάνει μια «εύκολη» ταινία, όμως το «Δωμάτιο» όσο κι αν σφίγγει την καρδιά σου, είναι μια εμπειρία που μοιάζει καθαρτική. Δίχως να καταφεύγει σε ευκολίες και ψυχολογικές αναλύσεις εκ του προχείρου, κατορθώνει να μιλήσει για τους ήρωές του, την πολυπλοκότητα και το σκοτάδι αυτού του κόσμου, την παιδική ηλικία και τη μητρότητα, τα τραύματα και την τρυφερότητα, δίχως να απλουστεύει και δίχως να χειραγωγεί. Το σενάριο της Ντόναχιου μεταμορφώνει μια μάλλον εσωτερική ιστορία σε κάτι απόλυτα κινηματογραφικό κι ο Έιμπραμσον ξέρει πώς να καθοδηγήσει την αφήγηση, την κάμερα και τους πρωταγωνιστές του σε κάτι που σε κρατά συνεχώς σε πνευματική και ψυχολογική εγρήγορση, που σε παρασύρει και σε ταράζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Υποψήφιο για τέσσερα Όσκαρ φέτος το «Δωμάτιο», είναι μία από εκείνες τις ταινίες που δεν σου αφήνουν κανένα άλλο περιθώριο από το να συγκινηθείς, από το να συμμετάσχεις, από το να τις χειροκροτήσεις.
18°
