Οι Μισητοί Οκτώ

Η όγδοη ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο είναι ίσως και η πιο αδύναμη στην καριέρα του. Κυρίως γιατί είναι πολύ ναρκισσιστική. Ναι, οι αδιάκοποι διάλογοι, οι έξυπνες πολυλογίες, το αίμα και η βία, σε συνδυασμό με την πλάκα, ήταν ανέκαθεν το σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη, μόνο που εδώ μεγεθύνονται σε ενοχλητικό βαθμό. Οι «Μισητοί οκτώ» είναι σαν ένα έργο της Αγκάθα Κρίστι ή σαν θεατρικό, κι ακόμη κι αν έχει μπόλικο ανίερο χιούμορ και μια εξόφθαλμα πολιτική στάση ενάντια στο ρατσισμό δεν κατορθώνει να ξεπεράσει τους περιορισμούς του. Το σενάριο πλατειάζει, ο Ταραντίνο ρίχνει κουβάδες με αίμα ως αντιπερισπασμούς και το whodunit ελάχιστα σε ενδιαφέρει καθώς περνά η ώρα. Όμως ακόμη κι έτσι δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις ότι το φιλμ έχει στιγμές εξωφρενικά αστείες και/ή σοκαριστικές και πως αν κάποιος σκηνοθέτης μπορεί να φέρει εις πέρας μια ταινία που διαδραματίζεται σε ένα μόνο χώρο δίχως να σε κάνει να βαρεθείς αφόρητα, αυτός είναι ο Ταραντίνο. Μόνο που το έχει κάνει πολύ καλύτερα στο «Reservoir Dogs».