Η δεύτερη μεγάλου μήκους του Χριστόφορου Παπακαλιάτη είναι σινεμά για το κοινό. Με έμφαση στο σινεμά. Όχι κακοσκηνοθετημένη τηλεόραση σε μεγάλη οθόνη, αλλά μια ταινία που ξέρει να χτίζει σωστά μια ιστορία, μια αφήγηση, έναν ολόκληρο κόσμο. Και που, οποία έκπληξη για ένα φιλμ φτιαγμένο για τη μεγάλη μάζα των θεατών, δεν φοβάται να γίνει πολιτικό. Ναι, το «Ένας άλλος κόσμος» μπορεί να στρογγυλεύει τις γωνίες, μπορεί κατά στιγμές να φλερτάρει υπερβολικά με μια φωτογενή (ακόμη και τουριστική) εικόνα της Αθήνας και της Ελλάδας, μπορεί να είναι συχνά υπερβολικά προφανές και έντονα μελοδραματικό, αλλά δεν φοβάται να πάρει θέση και να μιλήσει με τρόπο αληθινό για πράγματα που έχουν σημασία. Μια πράξη ακόμη μεγαλύτερης αξίας στο πλαίσιο μιας ταινίας που θα μπορούσε να είναι απλά «σινεμά για διασκέδαση». Όμως στην ταινία του Παπακαλιάτη υπάρχουν ήρωες που πιστεύεις, υπάρχουν σκηνές που βγάζουν αυθεντικό συναίσθημα και συγκίνηση και μια αλήθεια που δεν μπορείς να αγνοήσεις. Μπορεί ο μύθος του Έρωτα και της Ψυχής να είναι η αφορμή της ταινίας, μια ρομαντική ιδέα για την αγάπη (που τουλάχιστον στην τρίτη ιστορία του φιλμ γίνεται πραγματικά συγκινητική), όμως μιλάει την ίδια στιγμή για την Ελλάδα της κρίσης με έναν τρόπο που έχει και δύναμη και αμεσότητα. Και την τύχη να παίρνει ζωή από μερικούς εξαιρετικούς ηθοποιούς όπως ο Τζέι Κέι Σίμονς ή ο Μηνάς Χατζησάββας, αλλά κυρίως η Μαρία Καβογιάννη, η οποία είναι απλά εξαιρετική και στην οποία ανήκει η πιο δυνατή και ουσιαστική σκηνή της ταινίας, μια σκηνή που ακόμη κι από μόνη της θα αρκούσε για να δικαιολογήσει την ύπαρξή της.
24°
