Ο πρώτος σκηνοθετεί, ενώ ο δεύτερος γράφει το σενάριο, τη μουσική και εμφανίζεται σε μια σκηνή της ταινίας στο ρόλο ενός... πτώματος. Μαζί αποτελούν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ντουέτα του Χόλιγουντ, αφού οι «Παράνομοι» είναι η τρίτη ταινία στην οποία συνεργάζονται και αναμφίβολα η πιο φιλόδοξη. Κι ως «ντουέτο», μιλούν για το φιλμ και τη συνεργασία τους...
H αφετηρία της ταινίας
Τζον Χίλκοουτ: Διάβασα το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η ταινία, όταν γύριζα το «The Road», και το βρήκα φανταστικό. Ήθελα να κάνω ένα γκανγκστερικό φιλμ γιατί αγαπώ το είδος, αλλά δεν μπορούσα να βρω μια καινούργια οπτική πάνω σε κάτι τόσο γνώριμο. Έτσι το έδωσα στο δεξί μου χέρι, το φίλο και συνεργάτη μου, το «αφεντικό», και του άρεσε εξίσου.
Νικ Κέιβ: Ναι, το βιβλίο είναι εξαιρετικό, ελπίζω η ταινία να κάνει κι άλλους να το ανακαλύψουν γιατί είναι ένα κλασικό ανάγνωσμα της αμερικάνικης λογοτεχνίας. Μια σπουδαία ιστορία και μάλιστα αληθινή. Μιλά για τους ανθρώπους των κατώτερων βαθμίδων, για τους εργάτες αυτού του κύματος εγκλήματος και διαφθοράς που έφτασε τελικά στις πόλεις και απέκτησε στιλ από τα ριγέ κοστούμια των γκάνγκστερ. Αυτή είναι και η περιοχή την οποία τα περισσότερα φιλμ εξερευνούν, η πιο γκλάμουρους πλευρά του οργανωμένου εγκλήματος. Όχι, όμως, αυτό το φιλμ.
Τζον Χίλκοουτ: Μεγάλωσα στον Καναδά τη δεκαετία του ’70, μια περίοδο που το αμερικάνικο σινεμά εφηύρε από την αρχή γνώριμα κινηματογραφικά είδη. Αγαπώ τα φιλμ που έχουν ξεκάθαρη σκηνοθετική ματιά, αλλά και ερμηνείες και έντονους χαρακτήρες, πράγματα που δεν συναντάς στις ταινίες τέτοιου είδους που συνήθως έχουν μόνο δράση και βία.
Νικ Κέιβ: Αγαπημένες μας ταινίες είναι φιλμ σαν τον «Σημαδεμένο» και τον «Νονό». Εμπορικές ταινίες ενός συγκεκριμένου είδους, που όμως μιλάνε για κάτι διαφορετικό στην ουσία τους.
Η μουσική
Νικ Κέιβ: Όταν η ταινία ολοκληρώθηκε, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τι είδους μουσική θα είχε. Ο Τζον ήθελε τραγούδια και βλέπαμε ότι η ταινία μας, αν και εποχής, είχε άμεση σχέση με το τώρα. Οπότε αρχίσαμε να σκεφτόμαστε την ιδέα να πάρουμε σύγχρονα τραγούδια και να ηχογραφήσουμε bluegrass εκτελέσεις τους. Η ποταπαγόρευση και ο σημερινός πόλεμος της αμερικάνικης πολιτείας στα ναρκωτικά είναι δύο αποτυχημένες πρακτικές που έχουν πολλά κοινά. Κάτι που θέλαμε να τονίσουμε μέσα από τη μουσική.
Νικ Κέιβ: ...Είμαι πολύ όμορφος και δεν θέλω να κάνω τους ηθοποιούς να νιώθουν άσχημα. Η αλήθεια είναι πως προτιμώ να είμαι στο γραφείο μου και να δουλεύω, από το να κάθομαι σε μια καρέκλα και να βλέπω άλλους ανθρώπους να κάνουν τη δουλειά τους. Ο τρόπος που γράφουμε το σενάριο, πάντως, είναι πως κάθε μέρα στέλνω στον Τζον όσα έχω γράψει και τα συζητάμε.
Τζον Χίλκοουτ: Συνήθως είναι εξαιρετικά.
Νικ Κέιβ: Σίγουρα δεν γράφω ένα σενάριο απολύτως μόνος μου...
Τζον Χίλκοουτ: Αλλά ο Νικ είναι ο σεναριογράφος, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για μένα. Νομίζω ότι τα σενάρια που περνούν από πολλά χέρια χάνουν κάτι. Και το γεγονός ότι ο Νικ είναι παρών στην ταινία από την αρχή ως το τέλος, όταν γράφει τη μουσική, αποτελεί κάτι σαν το συνδετικό ιστό του φιλμ.
Η συνέχεια
Νικ Κέιβ: Σκεφτόμαστε ήδη την επόμενη συνεργασία μας στο σινεμά. Υπάρχουν αρκετές ιδέες που κουβεντιάζουμε. Εντωμεταξύ εγώ ετοιμάζω κι ένα δίσκο. Έχω κρατήσει λίγο ελεύθερο χρόνο, γιατί το σινεμά είναι ικανό να σε καταπιεί. Μπορεί να νομίζετε ότι απλά γράφω ένα σενάριο και η δουλειά μου τελείωσε, αλλά δεν συμβαίνει έτσι. Οπότε, προς το παρόν θα κάνω ένα διάλειμμα από το σινεμά και θα τελειώσω το δίσκο μου. Είναι απόλαυση και σχεδόν ανακουφιστικό να επιστρέφεις στη μουσική βιομηχανία μετά το σινεμά. Τουλάχιστον εκεί οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι...
20°
