Το βράδυ που είδα το ντοκιμαντέρ «Ελλάδα είμαι σε δύσκολη θέση» του νεαρού σκηνοθέτη Σεραφείμ Ντούσια στην αυλή του υπέροχου αρχοντικού Γεωργιάδη λίγο πιο έξω από την πόλη της Μυτιλήνης ξαναθυμήθηκα σε ποιο σημείο βρισκόμουν 15 μέρες πριν από την λυτρωτική μου είσοδο στον ανέφελο κόσμο των διακοπών. Βρισκόμουν στην παράλυτη πρωτεύουσα του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Εκείνη τη δροσερή νύχτα έβλεπα ξανά αυτό το ανάλγητο κράτος να παίρνει μπροστά μου σάρκα κι οστά, αυτή τη φορά όμως από μια θέση ακόμα πιο βαλτωμένη –μάλλον- από τη δική μου: αυτή του νέου Έλληνα που τελειώνει τις σπουδές του στο εξωτερικό και δε μπορεί να γυρίσει πίσω γιατί η πατρίδα τον «κλωτσάει» έξω από τους κόλπους της- δεν έχει τίποτα να του προσφέρει κι αν τον κρατήσει θα τον καταστρέψει. Το μόνο που μπορεί να κάνει γι’ αυτόν είναι να τον προσθέσει στο καλπάζον ποσοστό της ανεργίας της.
Όσο έτρεχαν στο πανί οι εικόνες με τις διαδηλώσεις και τις συνεντεύξεις πολιτικών, δημοσιογράφων, Ελλήνων που φοιτούν ή δοκιμάζουν την τύχη τους στο εξωτερικό κι άλλων που επιμένουν να προσπαθούν να τα καταφέρουν εδώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου έπαιζε διαρκώς το τραγούδι «Πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα και με μισήσαν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού». Στο τέλος κατάλαβα ότι αυτό το συναίσθημα αφορά εμάς που είμαστε εδώ. Αυτοί που είναι έξω νιώθουν το ακριβώς αντίστροφο και παρακαλάνε να το ξανανιώσουν…εδώ. Τι λέει όμως ο δημιουργός αυτού του οργισμένου και ταυτόχρονα μελαγχολικού φιλμ;
Ποια ήταν η αφορμή για να γυρίσεις αυτό το ντοκιμαντέρ;
Τα διάφορα σχόλια που άκουγα στην Αγγλία, όπου και σπουδάζω, σχετικά με τους Έλληνες. Ειλικρινά ένιωθα την ανάγκη να βρεθώ και εγώ σε μια πορεία αλλά επειδή είμαι στο Λονδίνο σκέφτηκα ότι δεν θα ωφελούσε και πολύ και για αυτό αποφάσισα η δική μου πορεία να μην είναι στον δρόμο αλλά να δημιουργήσω αυτό το έργο μέσα από το οποίο φωνάζω και εγώ με τη σειρά μου για τα δικαιώματα που μου έχουν στερήσει. Ξεκίνησα να γράφω το κείμενο τέλη Ιουλίου του 2011 και παράλληλα ήμουν σε συνεχή επικοινωνία με τον κο Λαζόπουλο ο οποίος στάθηκε στο πλευρό μας από την πρώτη στιγμή. Τον Σεπτέμβρη είχα ήδη βρει τους συντελεστές του ντοκιμαντέρ - νέα παιδιά που δουλέψαμε όλοι αφιλοκερδώς με μοναδικό σκοπό να δημιουργήσουμε κάτι που θα εκφράζει αν όχι όλους ένα μεγάλο ποσοστό νέων ανθρώπων.
Πόσο καιρό σου πήρε να το ολοκληρώσεις;
Πιστεύω ότι αυτό που καταφέραμε είναι αρκετά μεγάλο. Δεν μιλάω γα το τελικό αποτέλεσμα, μιας και αυτό δεν είμαι σε θέση να το κρίνω εγώ. Μιλάω για το ότι καταφέραμε μέσα σε 4 μήνες να ολοκληρώσουμε μια ιδέα που δεν ήταν καν τυπωμένη σε χαρτί σε ένα έργο μίας ώρας και τριάντα λεπτών. Η επικοινωνία μας ήταν πολύ δύσκολη μιας και όλοι οι συντελεστές ταυτόχρονα τρέχανε για τις δικές τους δουλειές και από την άλλην έπρεπε να ανταπεξέλθουμε και σε αυτό. Ειλικρινά τους ευχαριστώ πάρα πολύ για όλη τη δουλειά που έκαναν και πιστεύω ότι τίποτα δεν θα είχε γίνει αν κάποιος δεν πίστευε σε αυτό που έκανε και τον λόγο για τον οποίο το έκανε. Ο τρόπος που εργάστηκε η ερευνητική ομάδα είναι πάνω στο κείμενο που είχα γράψει. Από εκεί και πέρα παίρναμε κομμάτια του κειμένου και ψάχναμε συνοδευτικό υλικό καθώς επίσης και πηγές από τις οποίες θα μπορούσαμε να αντλήσουμε κάτι πιο βαθύ από την είδηση που είχαμε γράψει. Κάποια άλλα μέλη της ομάδας είχαν αναλάβει την έρευνα του διαδικτύου με σκοπό να εντοπίσουν βίντεο-δημοσιεύματα. Στην συνέχεια μου έστελναν το υλικό και με τη σειρά μου ξαναέγραφα το συγκεκριμένο κομμάτι με τα επιπλέον στοιχεία.
Πως έκανες την τελική επιλογή των προσώπων που μιλάνε στο ντοκιμαντέρ- π.χ τον Παύλο Χαικάλη, την Κάτια Δανδουλάκη και τη δημοσιογράφο Σία Κοσιώνη;
Βάση του κειμένου. Κατά κύριο λόγο ψάχναμε να βρούμε νέους ανθρώπους, ξέρω ότι αρκετοί από τους συνεντευξιαζόμενους δεν είναι νέοι άλλα χρειαζόμασταν και την δική τους θέση κι ας ήταν ήδη γνωστή. Χρειαζόμασταν επίσης καλλιτέχνες γιατί πιστεύω δυνατά ότι η τέχνη πραγματικά μπορεί να αποτελέσει την σκάλα για να βγούμε από το πηγάδι που έχουμε πέσει. Την Κάτια Δανδουλάκη την προσέγγισα αρχικά με σκοπό να είναι η εκφωνήτρια του ντοκιμαντέρ μαζί με τον Λάκη Λαζόπουλο. Ειλικρινά όμως η αγάπη που μας έδειξε από την πρώτη στιγμή με έκανε να θέλω να ακούσω και την άποψη της για το θέμα. Σε αυτό το σημείο θέλω να πω ότι αρκετά ήταν και τα άτομα που αρνήθηκαν να μας μιλήσουν ειδικά από τον πολιτικό τομέα.
Ειδικά για τη Σία Κοσιώνη κάνει εντύπωση το γεγονός ότι παραδέχεται πως τα media κι ειδικά η τηλεόραση θέλγονται από την προβολή/ επιβολή τρομοκρατίας και φόβου κι από τις εικόνες οργής που πουλάνε. Δεν είναι κάπως κυνική αυτή η παραδοχή;
Ναι είναι πολύ σκληρό για μένα και για όποιον το ακούει αλλά από την άλλη πιστεύω ότι είναι μια μεγάλη αλήθεια και ειλικρινά μπράβο στην Σία Κοσιώνη που δεν προσπάθησε να κρατήσει το προφίλ της δημοσιογράφου στην συνέντευξη που μας έδωσε, αλλά κατάλαβε απόλυτα το τι προσπαθούσαμε να κάνουμε και απλά αφέθηκε μιας και απέναντι της είχε μια ομάδα νέων παιδιών. Κάποια στιγμή είχα πει ότι παλιά στους πολέμους χρησιμοποιούσαν όπλα για να σκοτώνουν τον κόσμο, στις μέρες έχουμε τις κάμερες και απλά αλλάζουμε φακούς αναλόγως με το πόσο βαθιά θέλουμε να ρίξουμε την σφαίρα. Τα ΜΜΕ πρέπει να καταλάβουν ότι πλέον τα πράγματα έχουν ξεφύγει και ότι οι πολίτες περιμένουν από αυτούς να ακούσουν τι θα γίνει αύριο, οπότε αν τους έχει μείνει λίγη αξιοπρέπεια ας κατεβάσουν τις «κάμερες» κι ας ασκήσουν την δημοσιογραφία όπως αρμόζει απέναντι στον ελληνικό λαό.
Από όλες τις φράσεις που σου είπαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι ποια σε άγγιξε/ συγκίνησε/ σοκάρισε περισσότερο και γιατί;
Με άγγιξαν διάφορες όπως «αν ο καθένας ψάξει μέσα του και δεν διστάσει να πραγματοποιήσει μικρές αλλαγές, τότε η μεγάλη αλλαγή δεν θα έρθει ποτέ» όπως επίσης και η πρόταση «είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας και είναι σπάνιο να γεννηθεί κάποιος πραγματικός Έλληνας». Το γιατί είναι μεγάλη απάντηση απλά εν συντομία πιστεύω ότι ορισμένοι «Έλληνες» πρέπει να βρουν τον χαμένο ελληνισμό τους και να κοιτάξουν γύρω τους.
Από τη στιγμή που το ντοκιμαντέρ σου ξεκίνησε το ταξίδι του στη μεγάλη οθόνη μεσολάβησαν ραγδαίες αλλαγές στο κοινωνικό και πολιτικό τοπίο της Ελλάδας με κάποιες από αυτές να αφορούν και πρόσωπα που μιλούσαν στο φιλμ σου- ο Χαικάλης ας πούμε εκλέχθηκε βουλευτής με τους Ανεξάρτητους Έλληνες ενώ η Λιάνα Κανέλλη δέχθηκε μια άνανδρη επίθεση από ένα βουλευτή της Χρυσής Αυγής. Πως σχολιάζεις τα δύο γεγονότα;
Για τον Παύλο Χαϊκάλη το μόνο που θέλω να πω είναι να έχει μια φωτεινή πορεία και λέω φωτεινή γιατί θέλει πολύ φως στα πολιτικά μονοπάτια αλλά ταυτόχρονα θέλει και καθαρό φως για να μπορέσεις να μείνεις στον σωστό δρόμο. Σχετικά με την επίθεση που έγινε στην Λιάνα Κανέλλη την απάντηση την έδωσε πιστεύω ο Ελληνικός λαός στις δεύτερες εκλογές. Η κίνηση αυτή ήταν καθαρά τροφή για σκέψη και το λέω αυτό γιατί μερικοί το χαρακτήρισαν ως άνανδρη επίθεση, που κατά τη γνώμη μου ήταν, άλλοι πάλι ως «ένα χτύπημα στην κρυστάλλινη σφαίρα του πολιτικοτηλεοπτικού κόσμου»….
Πως σχολιάζεις γενικώς τις τελευταίες εκλογές στην Ελλάδα; Ψήφισες εδώ;
Δυστυχώς λόγω του μεταπτυχιακού μου δεν μπόρεσα να είμαι Ελλάδα για να ψηφίσω αλλά ήταν πραγματικά άδικο το να μην μπορούμε να ψηφίσουμε στην Πρεσβεία της Αγγλίας. Όταν είχαν εκλογές στην Αγγλία ο καθένας μπορούσε να ψηφίσει σε οποιοδήποτε εκλογικό κέντρο κι αν βρισκόταν. Σχετικά με το αποτέλεσμα αυτή είναι η εντολή του λαού και ο καθένας πρέπει να την σεβαστεί. Απλά δεν μπορούμε να απαιτούμε να αλλάξει το σκηνικό της χώρας από την στιγμή που κρατάμε τους ίδιους πολιτικούς ηθοποιούς, ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι αυτή τη φορά οι ηθοποιοί θα είναι ΕΛΛΗΝΕΣ.
Αυτή την περίοδο βρίσκεσαι στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό; Που θα σε βρει το επόμενο φθινόπωρο; Πως θα προχωρήσεις εφεξής; Τα δικά σου όνειρα/ σχέδια «κοιτάζουν» προς την πατρίδα μας ή προς το εξωτερικό;
Στο εξωτερικό θα βρίσκομαι μιας και είμαι μεταπτυχιακός φοιτητής στο ‘National Film and Television School’ της Αγγλίας στο τμήμα Σκηνοθεσίας και Παραγωγής μέχρι και το 2013. Αλλά ταυτόχρονα ετοιμάζω κάτι καινούριο το οποίο έχει μέλλον μπροστά του και μάλιστα πρόκειται για μια μεγάλη συνεργασία που θα κάνω. Πάντα ανεβάζω πληροφορίες στην σελίδα www.serafeimntousias.com . Γενικά ο κάθε Έλληνας του εξωτερικού κοιτάζει προς την Ελλάδα το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα έχει τα θεμέλια να του προσφέρει το μέλλον που ο ίδιος ονειρεύεται.
Τι είναι τελικά η πατρίδα μας;
Πατρίδα μας είναι η Ελλάδα, είναι η ευλογημένη χώρα που έχουμε, είναι χώρα των χαμένων αξιών και των νεανικών ονείρων.
Το τέλος του ντοκιμαντέρ σου σχεδόν μας προτρέπει για επανάσταση απέναντι στους πολιτικούς που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Είναι η επανάσταση κάτι που ονειρεύεσαι για αυτή την χώρα;
Ναι, και αυτό νομίζω είναι και το όνειρο του κάθε νέου.
17°
