Σε έναν ακαθόριστο τόπο και χρόνο, οι άνθρωποι που μένουν μόνοι μεταφέρονται σε ένα ξενοδοχείο όπου έχουν 45 μέρες να βρουν ταίρι, αλλιώς θα μεταμορφωθούν σε ζώα.
Μπορεί αυτό που κράταγαν οι περισσότεροι από τα φιλμ του Γιώργου Λάνθιμου, μέχρι τώρα, να ήταν η ανατρεπτική κινηματογραφική γλώσσα, ο πνευματώδης κυνισμός, η αιχμηρή ματιά στην κοινωνική δομή και την ανθρώπινη συμπεριφορά, όμως ανέκαθεν υπήρχε ένα ακόμη δομικό στοιχείο των ταινιών του που έμοιαζε λίγο πιο δύσκολο να το παρατηρήσεις. Στην καρδιά των χαρακτήρων, πίσω από το χιούμορ και το απροσδόκητο, κρυβόταν πάντα η αμυχή μιας μελαγχολίας, μια κλωστή που αν την ανακάλυπτες και την τραβούσες θα ξήλωνε την πιο βαθιά, μεγάλη συγκίνηση. Στον «Αστακό», αυτή ακριβώς η μελαγχολία είναι που έρχεται στο προσκήνιο, που παίρνει αγκαλιά τους χαρακτήρες και μεταμορφώνει την ελαφρώς σουρεαλιστική ιστορία σε κάτι που νιώθεις τόσο άμεσα, έντονα, στο πιο βαθύ σημείο της καρδιάς σου. Το φιλμ του Λάνθιμου είναι για μια ακόμη φορά συναρπαστικό, γεμάτο απροσδόκητες, υπέροχες κινηματογραφικές εκπλήξεις, γεμάτο ιδέες και χιούμορ, απόλυτα σαφές στον τρόπο που μας αποδομεί, αλλά είναι την ίδια στιγμή βαθιά ρομαντικό. Μια ιστορία αγάπης από εκείνες που θα μείνουν αθάνατες στο πάνθεον του σινεμά, και μια ταινία που επιβεβαιώνει τη θέση του σκηνοθέτη της ανάμεσα στους αληθινά σπουδαίους δημιουργούς του παγκόσμιου σινεμά.
Πορφυρός λόφος (Crimson Peak) ***
Σκηνοθεσία: Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο
Παίζουν: Μία Γουασικόφσκα, Τομ Χίντλεστον, Τζέσικα Τσαστέιν
Η κόρη ενός βιομηχάνου στην Αμερική του 19ου αιώνα ερωτεύεται έναν Βρετανό ευγενή και μετακομίζει στο πατρικό του, που μοιάζει γεμάτο φαντάσματα και σκοτεινά μυστικά.
Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο είναι ένας αληθινός εικονολάτρης, ένας σκηνοθέτης που μοιάζει να αγαπά τη δημιουργία υπέροχων εικόνων ακόμη περισσότερο κι από τις ιστορίες που αυτές αφηγούνται. Ο «Πορφυρός λόφος» είναι με κάποιο τρόπο η επιτομή αυτής της εμμονής του, μια ταινία στην ομορφιά και την αρτιότητα της οποίας δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς. Από τα σκηνικά και τα κοστούμια μέχρι τα ειδικά εφέ και το σχεδιασμό του ήχου, το φιλμ είναι ένα δώρο για τα μάτια, ένα συγκλονιστικά γοητευτικό κομψοτέχνημα. Κι αν ο Ντελ Τόρο δεν έβλεπε την ιστορία απλά σαν μια αφορμή για να συσσωρεύσει όλα τα κλισέ της γοτθικής μυθολογίας, τότε θα μπορούσαμε να μιλάμε ακόμη και για ένα αριστούργημα.
Ένας άντρας ξυπνά το πρωί της Πρωτοχρονιάς από ένα τηλεφώνημα της μητέρας της πρώην φιλενάδας του. Στη διάρκεια της μέρας, ενώ η γυναίκα και το παιδί του λείπουν από το σπίτι, θα αναπολήσει εκείνη τη σχέση.
Ο Γκασπάρ Νοέ κάνει σαφείς τις προθέσεις του, μέσα στην ίδια την ταινία, βάζοντας τον ήρωά του (που είναι φιλόδοξος σκηνοθέτης) να λέει ότι θέλει να κάνει ένα φιλμ που να απεικονίζει με ειλικρίνεια τη σεξουαλικότητα και τη ρομαντική πλευρά του έρωτα. Κάπως έτσι το «Love» είναι η πρώτη ταινία που απεικονίζει αληθινό, ολοκληρωμένο σεξ στην οθόνη και το κάνει με τρόπο που διαφοροποιείται από το πορνό. Κι αυτό είναι ενδιαφέρον τόσο κινηματογραφικά όσο και αισθητικά. Μόνο που όλα τα υπόλοιπα είναι απλά μια πρόφαση. Οι χαρακτήρες κούφιοι, η σχέση τους σαχλή, οι περιπέτειές τους αδιάφορες και μπανάλ. Κι όπως έχει πει και το τραγούδι, «μόνο το σεξ δεν φτάνει»..
Ακόμη
.>>> Ο Τζο Ράιτ του «Εξιλέωση» και του «Χάνα» είναι ένας σκηνοθέτης που δεν φοβάται την οπτική εξτραβαγκάντζα, αλλά από το τρέιλερ και μόνο του «Παν» (Pan) φοβάσαι ότι το χρώμα, το θέαμα, τα κοστούμια πήγαν ένα βήμα πιο μακριά από εκεί που πρέπει. Αυτή η διασκευή του Πίτερ Παν θέλει να είναι ανανεωτική και εμπνευσμένη, αλλά θα μείνει στην ιστορία ως μία από τις μεγαλύτερες εμπορικές αποτυχίες του 2015. >>> Ο Μπράντλεϊ Κούπερ είναι ο «Σεφ που έπαιζε με τη φωτιά» (Chef) στην ταινία του Τζον Ουέλς που τον θέλει κακό παιδί της κουζίνας, που μετά από την «πτώση» του δοκιμάζει να κάνει μια νέα αρχή. >>> Πέντε φίλοι που έχουν να ειδωθούν χρόνια συναντιούνται ξανά σε μια ταράτσα στην Αβάνα τού σήμερα, αναπολούν και επαναδιαπραγματεύονται το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον τους στο τρυφερό, αλλά κι υπερβολικά «μικρό» «Επιστροφή στην Ιθάκη» (Retour à Ithaque) ** ½ του Λοράν Καντέ. >>> Ο Κόμης Δράκουλας θα δεχτεί επιτέλους και κοινούς θνητούς στο «Ξενοδοχείο για Τέρατα 2» (Hotel Transylvania 2), αλλά αυτή του η απόφαση θα φέρει προφανώς απρόβλεπτα προβλήματα στη συνέχεια της ταινίας κινουμένων σχεδίων του Γκέντι Ταρτακόφσκι. >>> Ο Σουηδός Ρούμπεν Όστλουντ έκανε αίσθηση πέρσι με το «Ανωτέρα βία», αλλά ήδη από το «Ακούσια» (De Ofrivilliga)***, τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, έδειξε το ιδιαίτερο σκηνοθετικό του στιλ. Το φιλμ συντίθεται από διαφορετικές ιστορίες που δεν συναντιούνται (δύο κορίτσια που μεθούν πολύ, μια ηθοποιό που ταξιδεύει με ένα λεωφορείο, ένα οικογενειακό πάρτι, μια παρέα φίλων που επιστρέφουν σε μια εφηβική συμπεριφορά), αλλά που αποκαλύπτουν κάτι για την ανθρώπινη συμπεριφορά στο σημερινό δυτικό κόσμο. >>> Ο Στράτος Μακρίδης σκηνοθετεί μια σύγχρονη διασκευή του θεατρικού των Τσιφόρου-Βασιλειάδη «Ο Κλέαρχος η Μαρίνα κι ο Κοντός» για έναν άντρα που δεν μπορεί να σταματήσει να φλερτάρει. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρετε για την ταινία είναι πως έρχεται από τους ανθρώπους που είναι υπεύθυνοι για φιλμ όπως «Λάρισα εμπιστευτικό» και «Οι γαμπροί της ευτυχίας».
Ταινίες, κυρίως από το Νέο Κύμα —συχνά με πολλά «avant-garde» στοιχεία— που ξεχώρισαν για την εκκεντρική τους πλοκή και τις δυνατές τους εικόνες, αποκτώντας με τα χρόνια καλτ «status»
14°
