Τζακ Σαβορέτι: Ο πόνος για την απώλεια του πατέρα μου έγινε δάσκαλός μου

Ο Τζακ Σαβορέτι είναι ένας από μας, ένας δικός μας άνθρωπος. Είναι φινετσάτος και του αρέσει η καλή ζωή και το καλό φαγητό. Είναι καλλιεργημένος και θέλει να γνωρίζει βαθιά καθετί που αγαπάει, είναι εκλεκτικός, είναι παθιασμένος και ξέρει να μοιράζεται τόσο τη χαρά και την ευτυχία του, όσο και τη λύπη και τον πόνο του. Είναι «φωνακλάς» και γίνεται πάντα το κέντρο της παρέας, είναι κοινωνικός και εξωστρεφής και πιστός στους συνοδοιπόρους του μουσικούς και συνεργάτες, στους οποίους εκδηλώνει έμπρακτα την αγάπη του.

Πρόσφατα βρέθηκε για πρώτη φορά στη ζωή του αντιμέτωπος με το αίσθημα της απώλειας, με ένα αίσθημα απώλειας που δεν μεταφράστηκε απλά σε πόνο και θλίψη, αλλά και σε κάτι σωματικό, που δεν μπορούσε για πολύ καιρό να ξεπεράσει. Έχασε πριν από δυόμισι χρόνια τον αγαπημένο πατέρα του, στον οποίο όφειλε την ιταλική πλευρά της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του, την ιταλική του κληρονομιά. Και, όσο κι αν πάλευε, όσο κι αν προσπαθούσε χρησιμοποιώντας όλους τους τρόπους που είχε μέχρι τότε στη διάθεσή του, δεν κατάφερνε να ξεπεράσει τον πόνο, που πλέον ήταν αφόρητος! Και τον τρόπο τον βρήκε στην ιταλική μουσική και στο ιταλικό τραγούδι.

«Ο πατέρας μου πέθανε πριν από δυόμισι χρόνια και για πρώτη φορά στη ζωή μου βίωσα τη θλίψη και διαπίστωσα ότι δεν ήταν συναισθηματική και ψυχολογική, αλλά κάτι που με επηρέαζε σωματικά. Κι αυτό για μένα ήταν κάτι καινούργιο. Και ανακάλυψα ότι το μόνο φάρμακο που μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να απαλύνω τον πόνο που ένιωθα ήταν η ιταλική μουσική». Αυτό μου λέει ανάμεσα σε πολλά ακόμα καθώς συνομιλούμε στο Zoom. Βρίσκεται στο γραφείο που μοιράζεται με τη γνωστή ηθοποιό και ζωγράφο σύντροφό του, Τζέμα Πάουελ. Είναι άλλη μια βροχερή μέρα στη Μεγάλη Βρετανία, από τις πολλές που οι ίδιοι έζησαν αυτό το καλοκαίρι.

Ο Τζακ Σαβορέτι έχει αναπτύξει τα τελευταία 6 χρόνια μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό και την Ελλάδα. Το κοινό του υποδέχεται με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον κάθε νέα του κυκλοφορία, ενώ τα ραδιόφωνα περιμένουν με περιέργεια και ανυπομονησία τα καινούργια του τραγούδια, για να τα εντάξουν στο νέο αγαπημένο υλικό. Ο ίδιος, δημιουργικά ανήσυχος, μοιάζει να μην ησυχάζει και να αναζητεί συνέχεια καινούργιους τρόπους έκφρασης. Αυτή τη φορά έρχεται μ’ ένα νέο άλμπουμ, που ονομάζεται «Miss Italia», ένα λογοπαίγνιο που ίδιος το βρίσκει επιφανειακό αλλά και αρκετά βαθύ συγχρόνως και εντέλει και ψυχαναλυτικό.

Τζακ Σαβορέτι: Το Miss Italia ήρθε και μου έσωσε τη ζωή

— Γιατί ονόμασες το άλμπουμ σου «Miss Italia»;

Ίσως γιατί η Ιταλία είναι μία από τις ομορφότερες χώρες στον κόσμο, οπότε είναι πολύ εύκολο να δεις τον τίτλο και με μια τόσο απλή και επιφανειακή μάτια και ανάγνωση. Όμως η ιταλική μου κληρονομιά και η σχέση μου μαζί της ξεπερνούν αυτό το επίπεδο. Αυτό που βρίσκω κάθε φορά που ανοίγω το βιβλίο που στο εξώφυλλό του γράφει «Ιταλία» είναι ένα συναρπαστικό καινούργιο κεφάλαιο, και θα ήθελα να είναι και μια ανοιχτή πρόσκληση σε όλους να ανακαλύψουν την Ιταλία. Είναι βέβαια και ένα λογοπαίγνιο για να δηλώσω το πόσο μου λείπει πια χώρα μου, πόσο μου λείπει ο πατέρας μου, που ήταν ο σύνδεσμός μου με την ιταλική μου κληρονομιά.

Το «Miss Italia» είναι ένα άλμπουμ που δεν ήθελα να ηχογραφήσω, που δεν διάλεξα να ηχογραφήσω, αλλά έπρεπε να ηχογραφήσω. Προσπάθησα αρχικά να γράψω τραγούδια στα αγγλικά, αλλά ο πόνος δεν υποχωρούσε, δεν υπήρχε κανένα αποτέλεσμα. Όταν άκουγα όμως ιταλική μουσική, ένιωθα γαλήνη, ηρεμία και μια σύνδεση με τον πατέρα μου, τον ένιωθα δίπλα μου. Σε αυτό το σημείο άρχισα να τραγουδάω στα ιταλικά, και κατάλαβα ότι θα ήταν υπέροχο να γράψω μερικά δικά μου τραγούδια, για να νιώθω όπως ένιωθα με τα αγαπημένα μου ιταλικά τραγούδια εκείνη τη στιγμή.

— Kαι τι άκουγες όλη αυτή την περίοδο, εννοώ ποιοι καλλιτέχνες έγιναν η έμπνευσή σου, ήταν οι δάσκαλοι σου σ’ αυτό;

Όλοι οι αγαπημένοι μου, ο Λούτσιο Μπατίστι, ο Λουίτζι Τένγκο, η Πάτι Μπράβο, η Μίνα, ο Λούτσιο Ντάλα. Η ιταλική μουσική ήταν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της εκπαίδευσής μου. Μουσικά φυσικά, αλλά και αφηγηματικά, λατρεύω τον τρόπο περιγραφής στα ιταλικά τραγούδια. Αν ακούσεις ένα ιταλικό τραγούδι με θέμα την πλατεία μιας γειτονιάς, θα σου δώσει αμέσως μια ξεκάθαρη και ποιητική εικόνα, θα ακούσεις τις φωνές των παιδιών να παίζουν, θα μυρίσεις τα δέντρα και τα λουλούδια, θα δεις τα βλέμματα που ανταλλάσσουν τα ζευγάρια, θα ακούσεις τον ήχο που κάνουν τα φλιτζάνια του καφέ όταν ακουμπούν στο πιατάκι πάνω στο τραπέζι. Η ιταλική γλώσσα είναι μια πολύ εκφραστική και ποιητική γλώσσα, είναι πολύ ανοιχτή, με πολλά φωνήεντα. Όταν ερμηνεύεις ένα φωνήεν, νιώθεις ότι ανοίγει ολόκληρο το σώμα σου και όχι απλά το λαρύγγι σου.

— Μην ξεχάσουμε και όλους αυτούς τους Crooners της δεκαετίας του ’40 και του ’50 που έγραψαν ιστορία στην αμερικάνικη μουσική.

Ο Πολ Άνκα, ο Τόνι Μπένετ, ο Ντιν Μάρτιν και δεκάδες ακόμη.

— Πώς προέκυψαν όλα αυτά τα ονόματα, όλα αυτά τα υπέροχα και τόσο διαφορετικά ντουέτα με πολύ μεγάλα ονόματα του παγκόσμιου τραγουδιού;

Οι συνεργασίες αυτές ήταν κάτι παραπάνω από ενθουσιώδεις, ξεκινώντας από τη Νάταλι Ιμπρούλια, που έχει καταγωγή από τη Σικελία και ήθελε να εξερευνήσει τις ιταλικές της ρίζες, την Κάρλα Μόρισον, που είναι μια από τις σπουδαιότερες σύγχρονες φωνές του Μεξικού, τον Μάιλς Κέιν, που, μόλις άκουσε ότι ετοιμάζω ένα ιταλόφωνο άλμπουμ, μου είπε ότι ήθελε να συμμετάσχει, μέχρι τον κορυφαίο Τσούκερο, που έπαιξε και τον ρόλο της γέφυρας για το άλμπουμ αυτό προς το αγγλόφωνο κοινό μου. Μια μεγάλη ποικιλία από καλλιτέχνες από πολλά διαφορετικά μέρη του κόσμου, με διαφορετική προσέγγιση στη μουσική, αλλά που έχουν ένα κοινό: την τεράστια αγάπη και εκτίμηση στην ιταλική κουλτούρα.

— Φυσικά, έχω μια απορία. Η γλώσσα, σε συνδυασμό με τη φόρμα του ποπ τραγουδιού, σε δυσκόλεψε; Είχε βέβαια προηγηθεί και το άλμπουμ «Europiana» το 2021…

Σωστά, είχα ήδη δείξει την πολύ μεγάλη αγάπη μου για την ευρωπαϊκή κουλτούρα και το ευρωπαϊκό τραγούδι. Όμως, με το που επέστρεψα στην Αγγλία και μπήκα στο στούντιο, συνέβη κάτι μαγικό. Όσα είχα ζήσει στην Ιταλία μετά το θάνατο του πατέρα μου και όσα είχα μάθει από τους μεγάλους δασκάλους του ιταλικού τραγουδιού συνδέθηκαν σε ένα τραγούδι που έμοιαζε δικό μου, έμοιαζε με αυτό το τραγούδι που ηχογραφώ εδώ και 20 χρόνια. Συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν είναι ένα ιταλικό άλμπουμ, αλλά ένα άλμπουμ του Τζακ Σαβορέτι στα ιταλικά.

— Tι προσδοκίες έχεις γι’ αυτό το άλμπουμ;

Δεν έχω προσδοκίες, ποτέ δεν ήμουν φίλος των προσδοκιών. Ό,τι είχε να μου δώσει το «Miss Italia» μου το έδωσε· είμαι ήδη ευγνώμων για τον δίσκο αυτό. Αφού, όχι μόνο μού έδωσε ξανά ένα αίσθημα σκοπού, αλλά και με συντρόφευσε στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Σήμερα, έπειτα από αυτή τη μεγάλη απώλεια του πατέρα μου που βίωσα, νιώθω πιο δυνατός, πιο πλήρης, πιο ευγνώμων και πιο καλλιεργημένος, γιατί πολλοί άνθρωποι σ’ αυτό το άλμπουμ έγιναν δάσκαλοί μου και με δίδαξαν. Επέτρεψα στον εαυτό μου να μπει ξανά στη θέση του μαθητή, να γίνει καλύτερος, να διδαχτεί. Επίσης, μιμούμενος όλους αυτούς τους δασκάλους, εκπαιδεύτηκα ξανά στην τέχνη του τραγουδιού, γιατί η καλύτερη μορφή εκπαίδευσης είναι η μίμηση. Με έκανε καλύτερο τραγουδοποιό, γιατί οι Ιταλοί είναι ιδιαίτερα περήφανοι για τη μουσική τους, για τους τραγουδοποιούς τους και για την ποιητική τους γλώσσα. Αν θέλεις να το πεις με λίγα λόγια, το «Miss Italia» ήρθε και μου έσωσε τη ζωή. Και ξέρω ότι αυτό ακούγεται κλισέ, αλλά μπορείς πάντα να εμπιστευτείς ένα κλισέ!