Ο στρατηγός Μάκβεθ στο τέλος μιας μεγάλης μάχης συναντά τρεις μυστηριώδεις γυναίκες που προφητεύουν ότι μια μέρα θα γίνει βασιλιάς. Η σκέψη τρυπώνει στο μυαλό του και η φιλοδοξία τον οδηγεί σε μια σειρά από αποτρόπαιες πράξεις.
Θεαματική, γεμάτη εντυπωσιακές εικόνες, αίμα, λάσπη, κουρασμένα πρόσωπα, νεκρά βλέμματα, βρώμικα χέρια, η εκδοχή του Τζάστιν Κερζέλ στο έργο του Ουίλιαμ Σέξπιρ αποτελεί μια ταινία για ένα κοινό που έχει δει φιλμ σαν το «Braveheart» ή το «300». Όμως οι εικόνες δεν είναι προφανώς κενές, αφού κρύβουν πίσω τους μια συναρπαστική παραβολή για τη φιλοδοξία και τον τρόπο που σε τυφλώνει, για το πώς ο καθένας φτιάχνει τη δική του μοίρα, για τη βία, τη σκληρότητα, την αδυναμία, που αποτελούν δομικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης. Με τον Φασμπέντερ και την Κοτιγιάρ κι όλο το υπόλοιπο καστ να μοιάζουν εξίσου μεγαλειώδεις με τα θεαματικά τοπία της Σκοτίας, όπου το φιλμ διαδραματίζεται, η ταινία αποκτά μια αρχέγονη αίσθηση, κάτι το απόλυτα σωματικό και μαζί μεταφυσικό. Και ο λόγος του Σέξπιρ είναι από τη μια ένα από τα μεγαλύτερα ατού του φιλμ, λέξεις που φέρνουν ανατριχίλες, αλλά μαζί μοιάζει κατά στιγμές να αποτελεί τροχοπέδη στο όραμα του Κερζέλ για την «απόλυτα κινηματογραφική» εκδοχή του έργου, αφού παγιδεύει τους ήρωες και το φιλμ σε κάτι υπερβολικά λόγιο και θεατρικό. Ακόμη κι έτσι όμως το «Macbeth» δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια αξιοπρόσεκτη στιβαρή ταινία που σε παρασύρει και σε βυθίζει στο βίαιο, σπαρακτικά ανθρώπινο κόσμο της.
Στις 7 Αυγουστου του 1974, ο Γάλλος σχοινοβάτης Φιλίπ Πετίτ περπάτησε για 45 λεπτά σε ένα συρματόσχοινο που είχε στερεώσει ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους.
Aν έχετε δει το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ του Τζέιμς Μαρς «Man on Wire» πιθανότατα θα ξέρετε ήδη την ιστορία του Φιλίπ Πετίτ και του κατορθώματός του. Εκείνη η ταινία ήταν σπουδαία, αυτή όχι, παρόλα αυτά έχει μια γοητεία στην οποία είναι δύσκολο να αντισταθείς. Ναι, μπορείς να γκρινιάξεις για τη σχεδόν αστεία γαλλική προφορά του Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, για το κούρεμά του που τον κάνει να θυμίζει τον Τζιμ Κάρεϊ στο «Ο ηλίθιος κι ο πανηλίθιος», για τις ευκολίες και τις απλοποιήσεις στους χαρακτήρες. Ακόμη κι έτσι όμως το φιλμ καταφέρνει να είναι απολαυστικό, αγωνιώδες και με ένα μάλλον γλυκερό αλλά αποτελεσματικό τρόπο, συγκινητικό και εξυψωτικό...
Βιογραφική ταινία για τον ιδιοφυή αλλά προβληματικό σκακιστή Μπόμπι Φίσερ, που επικεντρώνεται στην αναμέτρησή του με τον Ρώσο Μπόρις Σπάσκι στο Ρέικιαβικ το 1972.
Ο Μπόμπι Φίσερ υπήρξε μια σκακιστική ιδιοφυΐα αλλά κι ένας άνθρωπος που φλέρταρε με τα όρια της λογικής και των αντοχών του, κουβαλώντας το βάρος της αμερικάνικης υπερηφάνειας σε μια εποχή που ο ψυχρός πόλεμος βρισκόταν στα πιο «κρύα» σημεία του. Η ζωή και η προσωπικότητά του, αναμφίβολα συναρπαστικές, έχουν καταγραφεί σε άρθρα, βιβλία και ντοκιμαντέρ, κι έτσι η ταινία, πέρα από το ότι απευθύνεται σε ένα μαζικό κοινό, δεν έχει κάτι να προσθέσει. Παγιδεύεται στα κλισέ μια βιογραφίας εποχής, δεν προσφέρει καμιά αξιοπρόσεκτη ερμηνεία και κάνει ακόμη και τους πιο συναρπαστικούς αγώνες στην ιστορία του σκάκι να μοιάζουν βαρετοί.
Ο αρχάριος (The Intern) **
Σκηνοθεσία: Νάνσι Μέγιερς
Παίζουν: Αν Χάθαγουεϊ, Ρόμπερντ Ντε Νίρο, Ρενέ Ρούσο
Ένας 70άρης χήρος προσλαμβάνεται ως intern σε ένα διαδικτυακό fashion e-shop και αλλάζει τη ζωή της νεαρής ιδιοκτήτριάς του.
Δεν υπάρχει τίποτα που να μην είναι προβλέψιμο σε αυτή την κομεντί της Νάνσι Μέγιερς, από το σενάριο μέχρι την προβλέψιμα απολαυστική ερμηνεία του Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Ίσως η μόνη έκπληξη εδώ να είναι όχι το ότι ο Μπόμπι είναι καλός και στην κωμωδία, μα πως έφτασε πλέον να παίζει τον 70άρη. Και κυρίως να είναι. Όπως περιμένετε, είναι αυτός που κάνει τη διαφορά σε αυτή την ολόγλυκη, τρυφερή και ολίγον νερόβραστη κωμωδία, που υποστηρίζει πως κάθε κορίτσι χρειάζεται μια πατρική φιγούρα και πως πάντα πρέπει να δίνεις σημασία στα πράγματα που μετράνε. Όμορφα διδάγματα για τον όμορφο κόσμο των χολιγουντιανών κομεντί.
Μάνα ***
Σκηνοθεσία: Βάλερι Κοντάκος
Το 1962 μια παρέα ανήλικων κοριτσιών το σκάνε επανειλημμένα από το σπίτι τους θέλοντας να γίνουν καλόγριες και να δημιουργήσουν ένα ίδρυμα για παιδιά. Μισό αιώνα αργότερα αποτελούν την ψυχή του Λυρείου Παιδικού Χωριού στο Μάτι της Αττικής.
Μπορεί να έχει κανείς πολλές και βάσιμες αντιρρήσεις για το ρόλο και τη δράση της οργανωμένης Εκκλησίας στη σύγχρονη Ελλάδα (όπως και κάθε οργανωμένης θρησκείας σε κάθε μέρος του πλανήτη), όμως βλέποντας αυτό το ντοκιμαντέρ για τη δράση των ατίθασων αυτών κοριτσιών που μεγάλωσαν πραγματοποιώντας το όνειρο της ζωής τους δεν μπορείς παρά να αναγνωρίσεις πως υπάρχουν άνθρωποι που προσφέρουν αληθινά σημαντικό έργο. Το «Μάνα» ακολουθεί την καθημερινότητα των γυναικών στο Λύρειο, αλλά και αυτή των παιδιών που φιλοξενούν, και καταγράφει ένα βαθιά ανθρώπινο και τρυφερό πορτρέτο αγάπης που συγκινεί κι εμπνέει, δίχως καμιά προσποίηση ή επιτήδευση.
>>> Ο οικολογικός ακτιβισμός συναντά τον κανιβαλισμό στο «Κανίβαλοι» (The Green Inferno) ½ του Ιλάι Ροθ, ένα θρίλερ στο οποίο μια ομάδα Αμερικανών που διαμαρτύρονται για την καταπάτηση της γης των ιθαγενών στον Αμαζόνιο, γίνονται μεζεδάκια σε μια φυλή που γλείφει τα δάχτυλά της για ανθρώπινο κρέας. Το φιλμ είναι αληθινά αξιογέλαστο, κατάλληλο μόνο για χαβαλέ γαλαρίας. Και το ξέρει. Κάτι που ίσως οφείλεις να του αναγνωρίσεις.
>>> Το «Bikes vs Cars» του Φρέντρικ Γκέρτεν καταγράφει τη «σύγκρουση» της κουλτούρας του ποδηλάτου κι αυτή του αυτοκινήτου παγκοσμίως σε ένα ντοκιμαντέρ που κάνει πετάλι υπέρ μιας πιο οικολογικά... λογικής μετακίνησης.
17°
