Ένας μικροκακοποιός κλέβει από έναν επιστήμονα μια στολή που τον μικραίνει σε μέγεθος μυρμηγκιού κι ανακαλύπτει ότι μαζί με τη δύναμη έρχονται και οι ευθύνες...
Μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα γνωστός (και το μέγεθός του δεν βοηθάει), αλλά ο «Ant-Man» στο σύμπαν των κόμικ της Marvel ήταν ένας από τους original Avengers, αν και είναι κατανοητό γιατί δεν χώρεσε στις ταινίες της πρώτης φάσης του στούντιο. Χρειάζεται λίγο περισσότερη θέληση για να αποδεχθείς ένα μικροσκοπικό υπερήρωα και, πολύ σωστά, το φιλμ του Πέιτον Ριντ τον χειρίζεται με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι οι υπόλοιπες ταινίες με κανονικού μεγέθους superheroes. Το «Ant-Man» δίνει ακόμη πιο πολλούς πόντους στο χιούμορ και είναι εξαιρετικά φιλικό σε ένα κοινό μικρότερων ηλικιών, θα μπορούσε να πει κανείς πως συχνά μοιάζει με παιδική ταινία. Όμως ακόμη κι αν είναι περισσότερο «φωτεινό» από ό,τι άλλες ταινίες της Μarvel, παραμένει ικανό να διασκεδάσει κι έναν ενήλικα θεατή, προσφέροντας μερικές αληθινά απολαυστικές στιγμές, ειδικά όταν ο ήρωας αποκτά τις διαστάσεις εντόμου και μαζί του βλέπουμε το μεγάλο κόσμο που ζούμε από μια εντελώς άλλη οπτική γωνία. Και αναμφίβολα ένα από τα μεγαλύτερα ατού του φιλμ είναι ο Πολ Ραντ, από τους πιο συμπαθείς κωμικούς του Χόλιγουντ, που εδώ δεν φέρνει μόνο το χιούμορ μα και την αυτόματη αίσθηση ταύτισης με τον ήρωα. Η ιδέα είναι πως ο Ant-Man θα ενσωματωθεί γρήγορα στις ιστορίες των «Avengers» – και ήδη θα τον δούμε στον επόμενο «Captain America». Δεν είμαστε σίγουροι πώς αυτό θα λειτουργήσει (η σκηνή που μάχεται με τον Falcon στην ταινία είναι μία από τις πιο αδύναμες), αλλά στο δικό του μικρό σύμπαν ο «Ant-Man» είναι απολαυστικός.
Αγόρι συναντά κορίτσι. Αγόρι ερωτεύεται κορίτσι. Αγόρι και κορίτσι κάνουν ένα παιδί. Το κορίτσι χάνει την ψυχολογική ισορροπία του. Το αγόρι νιώθει πως πρέπει να δράσει.
Το φιλμ του Σαβέριο Κοστάντζο ξεκινά σαν ρομαντική κομεντί για να καταλήξει σε περιοχές που θα ταίριαζαν καλύτερα σε φιλμ όπως το «Μωρό της Ρόζμαρι», μια ταινία σχεδόν τρόμου που όμως δεν σε βοηθά να την πάρεις στα σοβαρά. Γιατί αν αυτή η ιστορία μιας νέας μητέρας που χάνει την ψυχολογική της ισορροπία δίνει την ευκαιρία δύο εντυπωσιακών ερμηνειών, από την άλλη τραβάει την ιστορία στα άκρα χάνοντας ακόμη και τον πιο πρόθυμο να πειστεί θεατή, για το πώς ένα συνηθισμένο ζευγάρι μπορεί να φτάσει τόσο μακριά πριν ένας από τους δύο αποφασίσει να δράσει. Και δυστυχώς ο Κοστάνζο από ένα σημείο και μετά σκηνοθετεί το φιλμ όχι σαν το ψυχολογικό πορτρέτο δύο ηρώων μα σαν μεταφυσικό θρίλερ του συρμού, κάνοντας τα πράγματα ακόμη χειρότερα.
Εξορκιστές από το Βατικανό εναντίον δαίμονα που καταλαμβάνει νεαρή γυναίκα και τη μεταμορφώνει στον Αντίχριστο. Βοήθειά μας.
Υπάρχουν μερικοί φάκελοι που θα ήταν καλό να έμεναν απόρρητοι για πάντα. Ειδικά όταν δεν έχουν τίποτα καινούριο να προσφέρουν στη μυθολογία του σινεμά τρόμου και στις ταινίες με εξορκισμούς, οι οποίες ήδη είναι περισσότερες απ’ όσες χρειαζόμαστε. Πόσο μάλλον όταν το φιλμ του Νέβελντιν μοιάζει να μην έχει κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης, καμιά συνοχή, και δεν προκαλεί κανένα ενδιαφέρον για τους χαρακτήρες και τους (χμ...) δαίμονές τους. Η κεντρική ηρωίδα είναι ένα κινούμενο κλισέ, όπως κι ο πατέρας κι ο καλός της, όσο για τους ιερείς είναι σχεδόν αστείοι. Το μόνο ενδιαφέρον είναι ίσως ο τρόπος που τελειώνει, κυριολεκτικά εκεί που δεν το περιμένεις, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας συνέχειας. Που θα θέλαμε να δούμε ακόμη λιγότερο κι από την έλευση του Αντίχριστου στον κόσμο.
Έρωτας χωρίς δεσμεύσεις (Sleeping with Other People)
Η Λέινι κι ο Τζέικ θέλουν να είναι μαζί, αλλά δεν πιστεύουν στη μονογαμία. Τι είδους σχέση κάνεις υπό αυτές τις συνθήκες;
Οι ρομαντικές κομεντί τού σήμερα προσπαθούν να αρνούνται το ρομαντισμό ανακαλύπτοντάς τον εκ νέου λίγο πριν το τέλος του φιλμ. Κάτι ανάλογο μοιάζει να κάνει και η ταινία την Λέσλι Χέντλαντ, δεύτερη μετά τις «Εργένισσες», που προσπαθεί να κοιτάξει τις ερωτικές σχέσεις δίχως τα κλισέ και τα στερεότυπα του παρελθόντος. Μόνο που οι ήρωές της, που είχαν περάσει μαζί μια βραδιά πριν δώδεκα χρόνια, συναντιούνται ξανά μόνο και μόνο για να ανακαλύψουν ότι δεν είναι μονογαμικοί κι ότι βρίσκουν τη γραμματική του μοντέρνου έρωτα εξίσου μπερδεμένη. Πιθανότατα όπως όλοι μας.
Ακόμη: Ο Ζαν Πολ Μπελμποντό, η Κατρίν Ντενέβ και η Καρόλ Μπουκέ πρωταγωνιστούν στη «Σειρήνα του Μισισιπή» (La sirène du Mississipi)*** ½ του Φρανσουά Τριφό, που αφηγείται την ιστορία ενός άντρα ο οποίος αποφασίζει να παντρευτεί μια γυναίκα διά αλληλογραφίας, μόνο που όταν φτάνει στο νησί της Ρεουνιόν όπου εκείνος ζει, θα ανακαλύψει ότι δεν είναι η γυναίκα της οποίας τις φωτογραφίες είχε δει.
18°
