Εν μέσω του ψυχρού πολέμου, ένας Αμερικάνος κι ένας Ρώσος πράκτορας θα συνεργαστούν για να σώσουν τον κόσμο από την πυρηνική απειλή ενός μεγαλομανούς ζευγαριού πλούσιων Ιταλών.
Αυτό το ριμέικ της τηλεοπτικής σειράς της δεκαετίας του ’60 δεν ακολουθεί την κλασική διαδρομή μιας σύγχρονης μεταφοράς, αλλά κρατά το χρόνο και τα ήθη της αυθεντικής περιόδου κάνοντας upgrade στη δράση, το στιλ και το χιούμορ. Το «Κωδικό Όνομα U.N.C.L.E» μπορεί να διαδραματίζεται στη δεκαετία του ’60, αλλά είναι ξεκάθαρα μια ταινία για το κοινό των ημερών μας, κομμένη και ραμμένη στη δική μας ιδέα για την αισθητική εκείνων των ημερών και χτισμένη πάνω στους κώδικες της κινηματογραφικής δράσης και των αστείων του σήμερα. Το αποτέλεσμα λειτουργεί γοητευτικά, με το φιλμ του Ρίτσι να μην είναι ούτε υπερβολικά νοσταλγικό, ούτε τόσο παράξενο ώστε να δείχνει αταίριαστο και στο τότε και στο σήμερα. Μπορεί να μην πηγαίνει πέρα απ’ ό,τι θα περιμένατε από μια κινηματογραφική περιπέτεια που έχει στο μυαλό της εξίσου το fun όσο και τη δράση, αλλά δεν παύει να είναι χορταστική και στα δύο μέτωπα. Κι αν το στιλ είναι ένα από τα βασικά της ατού, η απολαυστική χημεία ανάμεσα στους βασικούς του ηθοποιούς είναι εξίσου σημαντική. Ο Χένρι Κάβιλ και ο Άρμι Χάμερ ταιριάζουν σαν το γάλα με τα μπισκότα (και το φιλμ το βλέπει και προσθέτει ένα διασκεδαστικό bromance με ξεδιάντροπα κλεισίματα ματιού προς τα σεξουαλικά υπονοούμενα), ενώ η Αλίσια Βικάντερ είναι κάτι παραπάνω από «το κορίτσι», όπως γίνεται γρήγορα σαφές.
Αν υπάρχει ένας ασφαλής τρόπος να μετρήσεις την επιτυχία μιας ιστορίας που είναι ξεκάθαρο πως δεν θέλει να ολοκληρώσει τη διαδρομή της σε ένα φιλμ, είναι να αναρωτηθείς για το αν θα έβλεπες μια ακόμη ταινία με τους ίδιους ήρωες, και βγαίνοντας από την ταινία του Γκάι Ρίτσι δεν υπάρχει αμφιβολία για το ότι θα πεις ναι...
Η Ρίκι Και Η Ροκ (Ricki And The Flash)* ½
Σκηνοθεσία: Τζόναθαν Ντέμι
Παίζουν: Μέριλ Στριπ, Κέβιν Κλάιν, Μάμι Γκάμερ
Μια γυναίκα της οποίας τα όνειρα να γίνει ροκ σταρ δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα, αλλά που δεν τα εγκαταλείπει ποτέ, περνά ξανά μερικές μέρες με τον πρώην άντρα της και την κόρη της που προσπαθεί να ξεπεράσει ένα δύσκολο χωρισμό.
Αυτή είναι μία από εκείνες τις ταινίες στις οποίες η Μέριλ Στριπ δεν κερδίζει υποψηφιότητα για Όσκαρ. Κερδίζει όμως το βραβείο της πιο άβολης «μεταμόρφωσης», αφού το στιλ της γερασμένης ροκούς δεν της κάθεται καθόλου καλά και η απόφαση του stylist να προσθέσει δύο κοτσιδάκια στο πλάι του κεφαλιού της είναι απλά τραγική, αφού σε όλη τη διάρκεια της ταινίας σχεδόν δεν μπορείς να προσέξεις τίποτα άλλο εκτός από αυτά. Ναι, πιθανότατα ακούγεται άδικο να μιλάς για το κούρεμα της ηρωίδας κρίνοντας μια ταινία, αλλά δυστυχώς αυτή η αποτυχημένη ταινία του Τζόναθαν Ντέμι δεν έχει πολλά άλλα πράγματα που αξίζει να σχολιάσεις. Εκτός κι αν ξεκινήσεις να απαριθμείς τα κινηματογραφικά, συναισθηματικά, κοινωνιολογικά ή μουσικά κλισέ πάνω στα οποία χτίζεται το φιλμ. Ας μιλήσουμε λοιπόν καλύτερα για τα κοτσιδάκια της Μέριλ...
Ταξίδι στην Αλαμπάμα (Α Walk in the Woods)
Σκηνοθεσία: Κεν Κουάπις
Παίζουν: Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Νικ Νόλτε, Έμα Τόμσον
Ένας συγγραφέας που βγαίνει στη σύνταξη, αποφασίζει να περπατήσει ένα μονοπάτι μήκους 2.200 μιλίων στα Απαλάχια Όρη μαζί με έναν παλιό του φίλο, με τον οποίο έχουν διαφορετική άποψη για το τι σημαίνει «περιπέτεια».
Βασισμένο σε ένα βιβλίο του Μπιλ Μπράισον που αφηγείται την αληθινή ιστορία του δικού του ταξιδιού στα Απαλάχια Όρη, το φιλμ του Κεν Κουάπις είναι μια καλή αφορμή να παρακολουθήσεις μια χιουμοριστική ιστορία που θέλει να είναι πλούσια σε αλήθειες για τη ζωή και τη φύση. Και κυρίως να απολαύσεις δύο ηθοποιούς που δεν έχουν πια τίποτα να αποδείξουν. Ο Ρόμπερτ Ρεντφορντ ήθελε εδώ και χρόνια (απ’ όταν εκδόθηκε το βιβλίο του Μπράισον) το 1988 να το μεταφέρει στην οθόνη, έχοντας μάλιστα σαν αρχική φιλοδοξία του να το κάνει με συμπρωταγωνιστή τον Πολ Νιούμαν. Μπορεί ο Νιούμαν να αποσύρθηκε από το σινεμά (και να πέθανε) πολύ πριν το φιλμ φτάσει τελικά στην οθόνη, αλλά ο Ρέντφορντ κι ο Νόλτε δεν παύουν να είναι δύο ηθοποιοί που αποτελούν έναν καλό λόγο να πας σινεμά.
Το 1948 στη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου, ο Αμερικάνος δημοσιογράφος Τζορτζ Ουάσινγκτον Πολκ δολοφονείται στη Θεσσαλονίκη.
Η ταινία των Νίκου Νικολόπουλου και Βλαδίμηρου Νικολούζου ξεκίνησε σαν μικρού μήκους για να επεκταθεί στη συνέχεια σε μεγάλου μήκους η οποία προβλήθηκε στο περσινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου κέρδισε μια ειδική μνεία από την επιτροπή της διεθνούς ένωσης κριτικών κινηματογράφου. Δεν πρόκειται για μια «ιστορική» ή «αστυνομική ταινία», αλλά για ένα «ταξίδι μέσα από τους αντικατοπτρισμούς του χρόνου και της μνήμης», όπως το περιγράφουν οι δημιουργοί του, μια ταινία στην οποία η αισθητική και η φόρμα μοιάζει να είναι εξίσου σημαντικό εργαλείο όσο και το σενάριο ή οι ερμηνείες.
8°
