Στην Αγγλία της Μάργκαρετ Θάτσερ, μια ομάδα gay ακριβιστών αποφασίζει να στηρίξει την απεργία των ανθρακωρύχων και να συγκεντρώσει χρήματα για τον αγώνα τους.
Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία, από εκείνες που σε πείθουν ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερο μέρος αν μόνο ανοίξεις λίγο το μυαλό σου, το φιλμ του Μάθιου Γουόρκας είναι μαζί πολιτικό και feelgood, αστείο και συγκινητικό. Είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα ενός σινεμά με κοινωνική συνείδηση, θα μπορούσε να είχε ακόμη και την υπογραφή του Κεν Λόουτς στον τρόπο που δεν φοβάται να είναι αιχμηρό και γεμάτο άποψη, αλλά από την άλλη είναι εξαιρετικά πετυχημένο καταφέρνοντας να ισορροπεί ανάμεσα στο χιούμορ και τη συγκίνηση, τη σοβαρότητα και την ελαφράδα. Το «Pride» μιλά για την περηφάνια τού να υψώνεις το ανάστημά σου, να υποστηρίζεις κάποιον που έχει δίκιο ακόμη κι αν εκείνος δεν θα έκανε το ίδιο, την ανάγκη να αντιδράσεις αν θες να φέρεις την οποιαδήποτε αλλαγή.
Κι αν από τις μέρες στις οποίες διαδραματίζεται η ταινία, τριάντα χρόνια πριν, ο κόσμος έχει αλλάξει ριζικά, η ουσία του φιλμ παραμένει επίκαιρη και δυνατή. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την εξαιρετικά απλή στην ουσία της, μα τόσο δύσκολη να γίνει σκέψη ιδέα, πως στην πραγματικότητα, όπως κι αν ο καθένας ορίζει ή βλέπει τον εαυτό του, αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα απ’ όσα μας χωρίζουν.
Ένας πετυχημένος μποξέρ που βλέπει τη ζωή του να καταρρέει θα βρει το δύσκολο δρόμο ξανά προς την κορυφή.
Εντυπωσιακό κυρίως για την ερμηνεία του Τζέικ Τζίλενχαλ, που για μια ακόμη φορά μεταμορφώνεται δραματικά και κατορθώνει να δώσει βάθος σε ένα χαρακτήρα που μοιάζει να βγαίνει νοκ άουτ κυρίως από το ίδιο του το υπερβολικό δράμα. Το φιλμ του Φουκουά μπορεί να έχει εντυπωσιακές σκηνές στο ρινγκ και να είναι ηλεκτρισμένο όταν επικεντρώνεται στον Τζίλενχαλ, αλλά χάνει στα σημεία, κυρίως από το πόσο πολύ μελοδραματικό και τραγικό είναι και από το πόσο λίγο προσπαθεί να αποφύγει τα κλισέ μιας «αθλητικής» ταινίας εξιλέωσης και προσωπικής νίκης, από το «Ρόκι» έως το «Karate Kid».
Μια γυναίκα που δεν πιστεύει στη μονογαμία και τις σχέσεις θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποφύγει τη δέσμευση όταν νιώθει, απροσδόκητα, να ερωτεύεται.
Ο Τζουντ Άπατοου είναι αυτή τη στιγμή ένας από τους πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες που δουλεύουν στο πεδίο της αμερικάνικης κωμωδίας, ο άνθρωπος που άλλαξε τον τρόπο που γελάμε τα τελευταία χρόνια με φιλμ όπως το «Παρθένος ετών σαράντα» ή το «Knocked up». Η Έιμι Σούμερ από την άλλη είναι ίσως η πιο αστεία γυναίκα στην αμερικάνικη τηλεόραση με το «Inside Amy Schumer» και μια κωμικός που έχει κερδίσει κομπλιμέντα ακόμη και από τον ίδιο τον Γούντι Άλεν. Η σύμπραξή τους προφανώς είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από... trainwreck.
Νεανικό ρομάντζο με πρωταγωνιστές φρέσκα πρόσωπα και θεατές με πρόσωπα λίγο πριν ή μετά την επέλαση της ακμής. Βασισμένο σε ένα ακόμη μπεστ σέλερ του Τζον Γκριν, ο οποίος μας χάρισε πριν μερικά χρόνια το βαθιά δακρύβρεχτο και μελό «To λάθος αστέρι». Εδώ το mood είναι λιγάκι πιο χαρούμενο (κανείς δεν πάσχει από καρκίνο σε τελικό στάδιο), αλλά τα συναισθήματα και η ουσία είναι όπως όλα δείχνουν το ίδιο επιφανειακά...
Δύο φίλοι ξεκινούν για τις καλοκαιρινές τους διακοπές στην Κορσική μαζί με τις έφηβες κόρες τους. Μόνο που οι ορμόνες της εφηβείας θα τους φέρουν σε μια εξαιρετικά αμήχανη κατάσταση.
Υποθέτουμε πως το να κοιμηθείς με την κόρη του καλύτερού σου φίλου είναι κάτι που οφείλεις να προσπαθήσεις να μην κάνεις με τίποτα στην αληθινή ζωή. Αλλά προφανώς κάτι που γίνεται πιο συχνά στις ταινίες. Κι ακόμη πιο συχνά στις γαλλικές ταινίες. Σε αυτό το ριμέικ της ταινίας του Κλοντ Μπερί όμως το ύφος δεν είναι απαραίτητα αυτό μιας δραματικής ιστορίας για λάθος επιλογές, αλλά μιας κατά στιγμές δραματικής, κατά στιγμές αστείας dramedy, με ξεκάθαρα γαλλική ματιά στις σχέσεις.
Στην Αυστραλία του 1983, ένας άντρας συλλαμβάνεται για διακίνηση ναρκωτικών και στη διάρκεια της κράτησής του αρνείται πεισματικά να πάει τουαλέτα.
Με τον Χιούγκο Γουίβινγκ να κρατά τον κεντρικό ρόλο και το σενάριο να είναι βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία, υπάρχουν βάσιμες υποψίες πως το «Βαποράκι» θα πηγαίνει πέρα από το toilet humor που μοιάζει να είναι η αφορμή του. Κι αντίθετα απ’ ό,τι θα περιμένατε σε ένα «δράμα ναρκωτικών», εδώ το ύφος αναμένεται χιουμοριστικά μαύρο και απολαυστικά σαρδόνιο. Και πιθανότατα τόσο αστείο που θα κάνει το στομάχι σας να πονέσει. Από τα γέλια.
Το Βασίλειο των Μαϊμούδων (The Monkey Kingdom)**1/2
Σκηνοθεσία: Άλιστερ Φόδεργκιλ, Μαρκ Λίνφιλντ
Φυσιολατρικό ντοκιμαντέρ της Disney για τη ζωή σε μια αγέλη μαϊμούδων στη Σρι Λάνκα.
Γεμάτο από υπέροχες εικόνες της φύσης και άλλες χαριτωμένων μαϊμούδων στον αγώνα τους για επιβίωση και αναρρίχηση, κοινωνική ή απλά στα δέντρα, αυτό το ντοκιμαντέρ κρατά το ενδιαφέρον και κερδίζει το θαυμασμό ως κινηματογραφικό κατόρθωμα. Αν μόνο δεν επέμενε τόσο έντονα στον ανθρωπομορφισμό και την ανάγκη του να προσδώσει χαρακτηριστικά και σκέψεις στα ζώα που προφανώς δεν έχουν, θα ήταν πιθανότατα ακόμη καλύτερο.
Χιροσίμα αγάπη μου (Hiroshima Mon Amour)****
Σκηνοθεσία: Αλέν Ρενέ
Πρωταγωνιστούν: Εμανουέλ Ριβά, Έιτζι Οκαντά
Μια Γαλλίδα κι ένας Ιάπωνας συναντιούνται κι ερωτεύονται για λίγο στη Χιροσίμα και στη σκιά της καταστροφής που συνέβη εκεί.
Ένα αριστουργηματικό φιλμ του Αλέν Ρενέ για τη σαρωτική δύναμη των συναισθημάτων, τη μνήμη και την ενοχή και το σημείο που η προσωπική ιστορία του καθενός συναντά τη βαριά σκιά της Ιστορίας. Βασισμένο σε ένα σενάριο της Μαργκερίτ Ντιράς και με μια εξαιρετική Εμανουέλ Ριβά στον πρωταγωνιστικό ρόλο, το φιλμ είναι πυκνό και γοητευτικό, αισθητικά και συναισθηματικά μεγαλειώδες.
19°
