Ας ξεκινήσουμε με το κατάλληλο soundtrack. Το βιντεάκι είναι απαρχαιωμένης αισθητικής, αλλά το κομμάτι all-time classic!
Αύγουστος στην Κρήτη! Άγχος! Κοσμοσυρροή παντού, υπερβολική κίνηση στους δρόμους, ατυχήματα. Να πάμε κι εδώ, να πάμε κι εκεί, να δούμε παραδοσιακά πράγματα, να φάμε παραδοσιακά φαγητά, τα καλύτερα μυζηθροπιτάκια τα έχει στην Κρήτη. Καλιτσούνια τα λένε μαντάμ! Χάλια ο Μπάλος, χάλια το Λαφονήσι, χάλια το Μαράθι, χάλια η Πρέβελη. Όλοι στα ίδια μέρη, την ίδια εποχή, να δημιουργείται το αδιαχώρητο και μετά παράπονα από τους ίδιους εκείνους που δημιουργούν το αδιαχώρητο. «Δεν περάσαμε καλά! Είχε πολύ κόσμο!». «Αλήθεια; Τι μου λες βρε παιδί μου; Πως έγινε αυτό;». Το κερασάκι στην τούρτα εκεί κατά τις 20 Αυγούστου. «Και του χρόνου! Καλό χειμώνα!» Τι καλό χειμώνα ρε παιδιά; Είμαστε σοβαροί; Τώρα αρχίζει το πραγματικό καλοκαίρι!
Σεπτέμβριος, Οκτώβριος και μέχρι κάπου 15 Νοεμβρίου, ίσως και πιο αργά, είναι πάρα πολύ όμορφα στην Κρήτη. Μαγευτικά θα έλεγα! Ο κόσμος λιγοστεύει, οι παραλίες αδειάζουν, ο καιρός πολύ γλυκός, ελάχιστη βροχή, τέρμα οι ενοχλητικοί βοριάδες, η θάλασσα κρυστάλλινη θέλεις να την πιεις. Για μένα αυτό είναι το καλοκαίρι! Ξεκινάει αρχές Σεπτεμβρίου και συνεχίζει μέχρι τέλος Νοεμβρίου. Μετά έρχονται το φθινόπωρο και η άνοιξη, μέχρι μέσα Ιουνίου περίπου. Χειμώνα δεν έχει κάθε χρόνο. Εμφανίζεται κάθε 5ετία και διαρκεί 5-6 εβδομάδες. Ο χειμώνας δεν είναι πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι αλλού. Δυστυχώς από τα τέλη Ιουνίου και μετά επικρατεί το απόλυτο χάος. Καύσωνες, αφόρητη αντηλιά, εκνευριστικά μελτέμια και επισκέπτες. Πολλοί επισκέπτες, πάρα πολλοί επισκέπτες. Κίνηση, πήξιμο και φασαρία!
Ζέστη, ρέκλα και παντού χαμός. Δεν παλεύεται αυτό το πράγμα! Κάτι πρέπει να βρίσκει κάποιος να κάνει τους μήνες του συμβατικού καλοκαιριού όταν ζει σε τουριστική περιοχή, δεν απασχολείται επαγγελματικά στον τουρισμό και λόγω γενικότερης καλοκαιρινής χαλάρωσης έχει πολύ ελεύθερο χρόνο. ΟΚ, μιλάω προσωπικά, αλλά πιστεύω ότι είναι και άλλοι σε παρόμοια φάση. Πέρα από τη θάλασσα, η οποία εδώ και πολλά χρόνια αποτελεί για μένα καθημερινότητα όλο το χρόνο, διάβασα πολλά «Μίκυ-Μάους» (τα καινούρια της «Καθημερινής», φανταστικές εκδόσεις, νέες ιστορίες), έπαιξα πολύ μπάσκετ και αγόρασα σε εξευτελιστικά χαμηλές τιμές και (ξανα)άκουσα πολλά μαγικά βινύλια με θεϊκή μουσική, από εκείνη που δεν ακούει πλέον κανένας. Ενδεικτικά αναφέρω Billy Joel, Don Henley, Greg Kihn, Peter Wolf, Richard Marx, Boz Scaggs, Joe Jackson, Michael McDonald... Για ψάξτε τους λίγο όλους αυτούς. Μόνο να κερδίσετε έχετε! Anyway, συνεχίζω…
Εκείνο όμως που κυριολεκτικά με έσωσε φέτος τον Ιούλιο και το Αύγουστο από τη απόλυτη βαρεμάρα, ήταν το υπέρτατο αντικείμενο πόθου κάθε άνδρα φετιχιστή, που σέβεται τον εαυτό του. Τα γυναικεία πόδια. Τα οποία αυτούς τους μήνες έχουν την τιμητική τους, είναι παντού, είναι γυμνά, μαυρισμένα, γυαλιστερά και ιδιαιτέρως περιποιημένα. Για πάνω από δύο μήνες, όπου και να βρισκόμουν, φωτογράφιζα μανιωδώς γυναικεία πόδια. Κάνοντας το αυτό συνειδητοποίησα πολλά στοιχεία για τα γυναικεία πόδια. Αρχικά, ότι έχουν χαρακτήρα. Ή μάλλον ότι αντικατοπτρίζουν τον χαρακτήρα και το στυλ μιας γυναίκας. Εν συνεχεία, ότι «γράφουν» καλύτερα στο φιλμ όταν βρίσκονται σε άσχετες και ανέμελες θέσεις και στάσεις παρά όταν «περιμένουν το φακό». Τέλος, το πιο σημαντικό από όλα. Δεν χρειάζεται να είναι τέλεια για να είναι εξόχως ενδιαφέροντα!!!
Από τις φαβέλες του Ρίο μέχρι τα σοκάκια του Παρισιού, η διεθνώς βραβευμένη φωτογράφος παρουσιάζει στη Λεμεσό την έκθεση «La Street c’est Chic», μια οπτική ωδή στην εφήμερη τέχνη των δρόμων
Η φωτογράφος των «Πρωταγωνιστών» μιλάει, για το φως, την απώλεια, τη μάχη με τον καρκίνο, τον Σταύρο Θεοδωράκη, και το κλικ που αποκαλύπτει την αλήθεια
