Τα τελευταία +2 χρόνια, όποτε δεν λείπω, φορτώνομαι τον εξοπλισμό μου, καβαλάω το παπί μου και κατηφορίζω στην "Αθηναϊκή Σαβάνα" - το so called κακό κέντρο. Ατελείωτες ώρες μοναξιάς και περιήγησης στους δρόμους. Κουβέντες και διηγήσεις της «παραμύθας».
Κι αν, στην επιστροφή μου, το πλυντήριο θα καθαρίσει τα βρώμικα μου ρούχα, κι αν τα λίτρα του απολυμαντικού διαλύματος εξαφανίσουν (?) τα μικρόβια και βακτηρίδια από το δέρμα μου, η ψυχή μου συνέχεια θα βρίσκεται στους δρόμους και τις γειτονιές του ‘κακού κέντρου’ αναζητώντας αυτές τις ιστορίες. Αυτές τις ιστορίες, αυτές τις ψυχές... πάντοτε τρυφερές και ευαίσθητες, εγκλωβισμένες σε οικογένειες, σε πρέπει και “θα”, σε θρησκείες και προκαταλήψεις, σε κάθε τι που οι συνθήκες υπαγορεύουν. Μέσα σε αποκλεισμούς και αδιέξοδα, σε εγκλωβισμούς και συνθήκες.
...και μια πόλη χωρίς κατεύθυνση, μια κοινωνία που κοιτά τα "ταβάνια", που αρέσκεται σε φωτογραφίες των πάλαι ποτέ Χριστουγεννιάτικων 60s ξεχνώντας την τότε υπαρκτή φτώχεια, τον τότε φασισμό, την χούντα που έρχονταν, τις ανισότητες που πάντα υπήρχαν. Μιας κοινωνίας που αναπνέει μέσα από τα δελτία των 8, που αναζητά συνεχώς ενόχους, βάζοντας την ίδια στιγμή τις δικές τις ευθύνες κάτω από το χαλί...
Μιας χώρας που αποδέχεται τα γερασμένα νεανικά κορμιά, σκιές ανθρώπινες μπλεγμένες στην καθημερινή κίνηση και βοή της πρωτεύουσας, ικέτες για 50 λεπτά του ευρώ, ακίνητα σώματα στις γωνίες και τα πάρκα... Οροθετικές (και μη) πόρνες 25 ετών να προσφέρουν κορμί στον Έλληνα οικογενειάρχη - κολόνα του σπιτιού και του συστήματος - καθώς επίσης και σε κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής και θρησκεύματος με αντίτιμο 2~3 μπαλάκια ουσίας... Καυλωμένοι μεσήλικες, σε κατάσταση ‘midlife crisis’ με ποικίλες ορέξεις εκσπερματώνουν πάνω σε άδεια κορμιά και φυλακισμένες στην ουσία ψυχές...
Στα πτώματα τους ανθρωποφάγοι δημοσιογραφίσκοι, ευφάνταστοι μυθιστοριογράφοι και αυτεπάγγελτοι σωτήρες μπερδεύουν τους δαίμονες με τους αγγέλους, το δράμα με την γελοιότητα.Κοιτάζω λοιπόν αυτή την κοινωνία και αναρωτιέμαι πόση υποκρισία, πόση ξεφτίλα μπορεί να κρύβει ακόμα.
Και μέσα σε αυτό το ταξίδι συναντώ την Fragkiska Megaloudi . Να με προσκαλεί να κάνουμε ΜΑΖΙ την έρευνα αυτή. Τι τιμή... με τόσα credentials να ζητά ισότιμη συνεργασία!!! Άλλη μια σύγκριση με την Ελληνική επαγγελματική πραγματικότητα που σε κάνει να θέλεις να φύγεις - να πας αλλού. Ένα μεγάλο, δημόσιο, ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε.
Τα πρώτα αποτελέσματα της συνεργασίας αυτής αποτυπώνονται στο άρθρο μας που δημοσιεύτηκε στην Huffington Post (και αναδημοσιεύτηκε με δυστυχώς πολύ κακή μετάφραση/απόδοση από πολλά Ελληνικά μέσα).Και εάν το κείμενο και οι φωτογραφίες σοκάρουν είναι επειδή σου θυμίζει αυτό που θέλεις να ξεχάσεις, που εσκεμμένα αγνοείς. Σε ταξιδεύει εκεί που δεν έχεις δικαίωμα να βρίσκεσαι, είσαι ο εισβολέας και ο παρατηρητής. Θα σε φέρει αντιμέτωπο με μια πραγματικότητα που θα σε κάνει να μετρήσεις τους φόβους και τις αντοχές σου.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
8°
