Χρήστος Αθανασιάδης - Αποκάλυψη: Τι θα δούμε στην ατομική έκθεση στην Γκαλερί Αντωνοπούλου, σε επιμέλεια του Χριστόφορου Μαρίνου
Η γκαλερί a.antonopoulou.art. εγκαινιάζει την Πέμπτη 16 ανουαρίου 2025 τη νέα ατομική έκθεση του Χρήστου Αθανασιάδη με τίτλο «Αποκάλυψη». Η έκθεση, σε επιμέλεια του ιστορικού τέχνης Χριστόφορου Μαρίνου, αποτελεί μια τολμηρή και πρωτότυπη μεταγραφή του εικονογραφικού κόσμου του Albrecht Dürer.
Χρήστος Αθανασιάδης, Apokalypsis Ι
Χαρακτηριστικό των έργων του Αθανασιάδη είναι ότι στους πίνακές του συνυπάρχουν το σχέδιο και οι ζωγραφική, αλληλεπιδρώντας το ένα με το άλλο. Το σχέδιο υποστηρίζει το χρώμα αποτελώντας τη βάση του και το χρώμα ολοκληρώνει το σχέδιο συνθέτοντας την τελική εικόνα. Αποφεύγοντας τις προσμίξεις και τους ενδιάμεσους τόνους, ο ζωγράφος εφαρμόζει έντονα πλακάτα χρώματα ώστε να θυμίζουν μεσαιωνικά βιτρώ. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζει μια αίσθηση διαφάνειας και ελαφρότητας. Παράλληλα, οι μορφές στα έργα του δεν θέλει να είναι βαριές. Έχεις την εντύπωση πως δεν στέκονται πουθενά, πως όλα αιωρούνται σε έναν πολύχρωμο ουρανό, σε έναν χώρο χωρίς όρια, σε έναν άναρχο χρόνο.
Χρήστος Αθανασιάδης, Apokalypsis ΙΧ
Ο Χρήστος Αθανασιάδης δανείζεται μοτίβα μοτίβα από τις ξυλογραφίες του Dürer, αποδομώντας τον γοτθικό διακοσμητισμό που τις χαρακτηρίζει και αναζητά καινούριες φόρμες. Όπως αναφέρει ο επιμελητής Χριστόφορος Μαρίνος, η λέξη-κλειδί εδώ είναι η «αναδιαμόρφωση»: ο Αθανασιάδης δεν επιζωγραφίζει το σχέδιο του Dürer αλλά χτίζει -με το χρώμα- πάνω σε αυτό. Το έργο δεν είναι γέμισμα χρωμάτων και σχημάτων, αλλά το αποτέλεσμα μιας σύνθετης και δύσκολης διαδικασίας όπου το χρώμα διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Φτιαγμένοι με κάρβουνο και λάδι σε μουσαμά, οι πίνακες της έκθεσης αποτελούν μια περίτεχνη αναδιαμόρφωση των μορφών της Αποκάλυψης. Όσο για τον κόσμο του Dürer υπάρχει -και δεν υπάρχει- μέσα σε αυτές τις εικόνες. Παρουσιάζεται ανεστραμμένος, αποκομμένος από το αρχικό πλαίσιο: τα πεφταστέρια ανυψώνονται στον ουρανό, τα νέφη γίνονται συμπαγείς χρωματικοί όγκοι, η αφήγηση καταργείται, το τοπίο αναδιπλώνεται, οι μορφές και τα σώματα συγχωνεύονται σε ένα χαοτικό μείγμα στοιχείων και μοτίβων. Εδώ το ανθρώπινο (τα χέρια, ας πούμε) διαπλέκεται με το μετα-ανθρώπινο και η Αποκάλυψη μεταφράζεται -ή ανάγεται- σε Αφαίρεση.
Χρήστος Αθανασιάδης, Apokalypsis V
Ο Αθανασιάδης δεν ανήκει στους ζωγράφους που ακολουθούν τον εύκολο δρόμο ή τις κυρίαρχες τάσεις. Έχοντας σπουδάσει στην πατρίδα της Αναγέννησης, την Ιταλία (εκεί ταξίδεψε και ο Dürer στα νιάτα του), το βλέμμα του είναι σταθερά στραμμένο στους Μεγάλους Δασκάλους -ζωγράφους αλλά και ποιητές, όπως ο Δάντης- που διαμόρφωσαν τη ματιά μας και τον τρόπο να βλέπουμε τον κόσμο.
Χρήστος Αθανασιάδης, Apokalypsis VΙΙΙ
Όπως αναφέρει ο Χριστόρος Μαρίνος, η «Αποκάλυψη»του Αθανασιάδη εκφράζει την ανάγκη επικοινωνίας μιας «θείας αλήθειας» που αφορά περισσότερο την αθάνατη τέχνη της ζωγραφικής και την κληρονομιά της, την ικανότητά της να γεννά νέες εικόνες από φόρμες που ανήκουν στο παρελθόν. «Μπροστά στους πίνακές του, που παραπέμπουν σε διακοσμημένα παράθυρα, φαντάζεσαι το φως να διαπερνά το χρώμα και να σε ταξιδεύει στον χρόνο. Εντέλει αυτή είναι η βαθύτερη αλήθεια που κρύβουν τα λαμπερά του έργα: αποκάλυψη, εδώ, σημαίνει πρωτίστως ένα συναρπαστικό ταξίδι στις πηγές της τέχνης».
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
