Ο Δήμος Τσορμπατζόγλου φτιάχνει κολάζ. Από σήμερα και για τον επόμενο μήνα μπορείς να τα δεις στο magaze, σε μια έκθεση με τίτλο «Apodyopsis», που σημαίνει να γδύνεις κάποιον με τα μάτια. Μιλήσαμε μαζί του για τα έργα του, την έκθεση και τον ευφάνταστο τίτλο της.
Το 2005 χρησιμοποιώντας προσχέδια από φωτογραφίες ξεκίνησα να κάνω ψηφιδωτά. Η πέτρα, σαν σκληρό υλικό, αργούσε να μου δώσει αποτέλεσμα. Δυο χρόνια αργότερα πειραματίστηκα πάνω σε καμβά με χαρτί, εφημερίδες, free press μέχρι και με χαρτιά περιτυλίγματος. Ο ένας πίνακας έφερε τον άλλο. Αρχικά δεν υπήρχε καν στο μυαλό μου η προοπτική έκθεσης, μέχρι που ένας φίλος με μαγαζί επίπλων στο κέντρο της Θεσσαλονίκης μου ζήτησε τρεις πίνακες. Μια βδομάδα μετά μου τηλεφώνησε λέγοντάς μου ότι πούλησε έναν από αυτούς και ότι ενδιαφέρθηκαν και για τους άλλους δύο. Μετά από παρότρυνση φίλων ήρθε η πρώτη έκθεση το 2010.
Το πιο όμορφο στο κολάζ είναι μια αίσθηση παιδικότητας που έχω κάθε φορά που ξεκινάω ένα έργο. Κάτι σαν τα παζλ που φτιάχναμε μικροί. Ξέρω από πριν την τελική εικόνα. Την έχω στο μυαλό μου από τη στιγμή που θα βάλω μπροστά μου τον λευκό καμβά.
Χρησιμοποιώ διάφορα υλικά για τα κολάζ μου. Περιοδικά, εφημερίδες, σχεδόν τα πάντα από χαρτί. Στα τελευταία έργα «θυσίασα» μια μικρή συλλογή από παλιές vintage ταπετσαρίες τοίχου και πραγματικά αναρωτήθηκα γιατί δεν το είχα κάνει τόσο καιρό.
Έχω δουλέψει και μικρά έργα, αλλά η μεγάλη επιφάνεια μου φαίνεται πάντα πολύ γοητευτική. Όλη η διαδικασία, η αποτύπωση του σχεδίου, η μεγέθυνση στο τελάρο. Είναι έργα «τόσο μακριά μα τόσο κοντά», θέλουν συνήθως απόσταση από το θεατή για να τα κατανοήσει χωρίς παρ’ όλ’ αυτα να τον απομακρύνουν.
Η έκθεση ήταν να γίνει νωρίτερα, αλλά λόγω ταξιδιού που προέκυψε ξαφνικά για δουλειά έπρεπε να αναβληθεί. Ο τίτλος της τότε ήταν διαφορετικός, ήταν «Shame», λόγω της «συστολής» που έχουν οι μορφές στους πίνακες. Τη λέξη Apodyopsis την ανέφερε ένα βράδυ ο σύντροφός μου. Αρχίσαμε να ψάχνουμε σαν τρελοί. Μια σύνθετη λέξη με ρίζες ελληνικές, που ωστόσο δεν υπάρχει στην ελληνική γλώσσα ως «αποδύοψη». Ήταν εξωφρενικό αλλά ήταν ακριβώς η ιδανική λέξη για τη σειρά έργων που είχα ετοιμάσει και τη χαρακτήριζε απόλυτα. Αυτή η αίσθηση του «γδύνω κάποιον με τα μάτια μου» μονολεκτικά.
Από την αρχή βάση μου ήταν οι ανθρώπινες μορφές και κυρίως πορτρέτα επικεντρωμένα στο βλέμμα. Στα περισσότερα φωτογραφικά κλικ που κάνω κυριαρχεί ο άνθρωπος. Υπάρχει δυναμική στο ανθρώπινο βλέμμα και το σώμα. Οι περισσότεροι πίνακες σε κοιτάζουν απευθείας στα μάτια. Στον καθένα λένε και κάτι διαφορετικό.
Ένα από τα ομορφότερα σχόλια που άκουσα και θυμάμαι από την πρώτη έκθεση ήταν κάποιου κυρίου, που πιστεύοντας ότι ήμουν απλά επισκέπτης στο χώρο, γύρισε και μου είπε πως αυτή η δουλειά θα μπορούσε να σταθεί σαν διπλωματική εργασία σε σχολή καλών τεχνών. Δεν ξέρω αν είναι όντως έτσι, αλλά αυτό το σχόλιο μαζί με κάποια άλλα έσβησαν κάποιες ανασφάλειες δικές μου, μιας και σπούδασα συντηρητής έργων τέχνης και όχι σε σχολή καλών τεχνών. Πίστευα πως δεν έχω το «δικαίωμα» να εκθέσω δουλειά χωρίς «πιστοποίηση».
Info: Η έκθεση Apodyopsis πραγματοποιείται στο Magaze (Αιόλου 33), από τις 25/04 ως τις 25/05.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
13°
