Το Σάββατο 8 Ιουνίου δύο εκθέσεις του Έλληνα ζωγράφου εγκαινιάστηκαν στην γκαλερί Citronne και στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πόρου
Στον Πόρο, λίγα βήματα από το λιμάνι και ανάμεσα στα δέντρα, βρίσκεται η γκαλερί Citronne. Εκεί στις 8 Ιουνίου εγκαινιάστηκε μία έκθεση αρκετά ταιριαστή με το όνομα της, «Λεμονάτη», η «Λεμονοδάσος – Ημερολόγια ενός καλοκαιριού» του ζωγράφου Γιάννη Ψυχοπαίδη.
Συγκεκριμένα, στον εκθεσιακό χώρο συναντάμε 67 έργα, τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να θυμίζουν ζωοφόρο, που βάζουν στο κέντρο τους τα λεμόνια συνδυασμένα κάθε φορά με ένα διαφορετικό είδος «νεκρής φύσης». Τα στοιχεία αυτά, είτε μιλάμε για εικόνες αγαλμάτων, είτε ψωμιού, είτε κομμένων λουλουδιών, τοποθετούνται έτσι στον μαύρο καμβά από τον καλλιτέχνη, δίνοντας σου μια τρισδιάστατη αίσθηση που σε κάνει να πιστεύεις ότι αν απλώσεις το χέρι σου θα μπορέσεις πράγματι να κρατήσεις τα λεμόνια του «Λεμοναδάσους» του.
Το «Λεμονοδάσος», με αφετηρία του το ομώνυμο βιβλίο του Κοσμά Πολίτη, αποτελεί ένα είδος προσωπικού-εικαστικού ημερολογίου του Γιάννη Ψυχοπαίδη, με βάση του την μνήμη, που έρχεται να πει μία ιστορία μέσα από τις «νεκρές φύσεις» του. «Αλληλοδιαδέχονται η μία την άλλη, δημιουργώντας ένα δυνάμει ενιαίο σύνολο, το Λεμονοδάσος. Παράλληλα, το κάθε έργο διατηρεί την προσωπική του φυσιογνωμία, καθώς συνδέεται και πλαισιώνεται από διαφορετικά στοιχεία, αποσπασμένα από την καθημερινότητα ή την Ιστορία. Εδώ, την Ιστορία την αφηγείται η φύση· δηλαδή τα χρώματα, τα σχήματα, η θάλασσα, οι συνθέσεις του βίου» σχολιάζει χαρακτηριστικά η ιδιοκτήτρια της γκαλερί Citronne και επιμελήτρια της έκθεσης Τατιάνα Σπινάρη-Πολλάλη.
Την ίδια στιγμή, μόλις μία ώρα πριν τα εγκαίνια του «Λεμονοδάσους», ο Γιάννης Ψυχοπαίδης μας σύστησε ακόμα μία έκθεση του. Ο λόγος για «Το Αλφάβητο – Αρχαϊκό Παλίμψηστο», η οποία φιλοξενείται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πόρου και αποτελείται από 24 έργα ή – πιο σωστά – βιβλία, με το κάθε ένα από αυτά να αντιστοιχεί σε ένα από τα αντίστοιχα 24 γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου, ως μία ξεκάθαρη παραπομπή στη διαίρεση των ομηρικών επών σε ισάριθμες ραψωδίες.
Ανάμεσα στα γλυπτά, τις επιγραφές και τα αρχιτεκτονικά μέλη από την Τροιζήνα, την Καλαύρεια και τα Μέθανα, που το μουσείο μόνιμα στεγάζει, ο ζωγράφος έρχεται να τοποθετήσει μισο-ανοιχτά βιβλία, αλλά και πίνακες, που ενώνουν κλασικές εικόνες με το καθημερινό και μας καλούν να ξαναδιαβάσουμε την καθημερινότητα, να κρατήσουμε τα ουσιώδη της και να πετάξουμε ότι φαίνεται να είναι περιττό. Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από γράμματα, φακέλους, καρτ-ποστάλ, σύρματα, σχοινιά, δημόσια έγγραφα και καταναλωτικά προϊόντα, που μέσω της ζωγραφικής ύλης και του χρώματος, μπλέκονται και γίνονται ένα με εικόνες του αρχαίου κόσμου.
Οι δύο αυτές εκθέσεις μαζί έρχονται να μας δώσουν τα «Ίχνη στον Χρόνο», μία θεματική - χαρακτηριστικό δείγμα της εικαστικής ταυτότητας του Γιάννη Ψυχοπαίδη. Ο ίδιος, μάλιστα, αναφέρει για αυτήν: «Τα ίχνη στον χρόνο αποτυπώνουν την μνήμη, την ενσυναίσθηση, την γνώση και την επίγνωση ενός κόσμου κερματισμένου μέσα στην ενότητα του και συμπαγή μέσα στην διάσπασή του, ενός κόσμου αισθαντικού, στοχαστικού και αναστοχαστικού μαζί».
Λίγα λόγια για τον Γιάννη Ψυχοπαίδη:
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Σπούδασε Χαρακτική με υποτροφία στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1963-1968). Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Ζωγραφική (1971-1975) στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου με υποτροφία από την Γερμανική Υπηρεσία Ακαδημαϊκών Ανταλλαγών (D.A.A.D.) με καθηγητές τον Hermann Kaspar και τον Karl Fred Dahmen. Υπήρξε μέλος της Ομάδας Τέχνης Α (1960-1967) και της εικαστικής ομάδας του περιοδικού «Επιθεώρηση Τέχνης». Συμμετείχε σε πολλές ομάδες με πολιτικοποιημένη καλλιτεχνική δράση: ιδρυτικό μέλος της ομάδας των Νέων Ελλήνων Ρεαλιστών (1971-1973), του Κέντρου Εικαστικών Τεχνών (1974-1976) και της ομάδας 10/9 του Μονάχου (1975). Το 1977 εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο προσκεκλημένος του Καλλιτεχνικού Προγράμματος της πόλης του Δυτικού Βερολίνου. Το 1987 μετακόμισε στις Βρυξέλλες και επέστρεψε στην Ελλάδα το 1992. Το 1994 εξελέγη τακτικός καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών όπου δίδαξε μέχρι το 2012. Έχει εκδώσει βιβλία σχετικά με την τέχνη: «Νυχτερινό ταξίδι: Μικρά κείμενα πάνω στην τέχνη» (1998), «Άνθη της πέτρας: Εικόνες πάνω στην ποίηση του Γιώργου Σεφέρη και δέκα πορτρέτα του ποιητή» (Γιάννης Ψυχοπαίδης και Τίτος Πατρίκιος, 2000), «Οδός Πειραιώς: Μικρά κείμενα για την τέχνη» (2004) και «Νόστος: Μικρά κείμενα για την τέχνη» (2009). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
13°
