Αν υπήρχε ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να μας μιλήσει καλύτερα για την πολύπαθη πλατεία Κολωνακίου, πίστευα ότι θα ήταν η κυρία Πέγκυ Ζουμπουλάκη, αφού η ομώνυμη γκαλερί της βρίσκεται πάνω σ’ αυτή την πλατεία για πάνω από μισό αιώνα. Και όμως, αυτή η ζωντανή και αεικίνητη γυναίκα επέλεξε να ξεκινήσει από αλλού. Η κουβέντα μας έγινε στο αρτίστικο περιβάλλον της γκαλερί στην οδό Κριεζώτου.
«Έχω περπατήσει και ξέρω την Αθήνα βήμα-βήμα. Μου αρέσει να πηγαίνω σε μέρη ζωντανά, με κίνηση, με μαγαζιά, με ιστορία. Βέβαια, καμιά φορά στεναχωριέμαι που βλέπω να έχει πέσει τόσο το επίπεδο διαβίωσης της πόλης. Έχει γίνει άσχημη τελευταία, αλλά είναι πάντα γοητευτική...»
Υπάρχει ένα σημείο της Αθήνας που να έχετε στην καρδιά σας;
Ναι, είναι η Ερμού που έχω περπατήσει άπειρες φορές. Ειδικά το κομμάτι της από το Μοναστηράκι μέχρι τον σταθμό του Θησείου και κάτω στο αμαξοστάσιο του Κεραμεικού. Σ’ αυτό το κομμάτι υπάρχουν θαυμάσιες βυζαντινές και μετα-βυζαντινές εκκλησίες γύρω-γύρω. Υπάρχουν ακόμα, σε κατάσταση ερειπίου δυστυχώς, πάρα πολλά νεοκλασικά και διατηρητέα κτίρια. Με όλα αυτά τα παλαιοπωλεία δεξιά και αριστερά που βγάζουν τη πραμάτεια τους πάνω στον δρόμο, με τα γραφικά εστιατοριάκια με την υπέροχη θέα που μπορείς να τρως και να βλέπεις την Ακρόπολη και όλη την παλιά Αθήνα, είναι μια θαυμάσια βόλτα και δύσκολα θα συναντήσει κανείς αλλού παρόμοιο σκηνικό.
Την ίδια στιγμή όμως υπάρχει αυτό το αίσθημα παραίτησης και εγκατάλειψης που βλέπεις, όπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα σου. Αντιλαμβάνεσαι ότι η κατάσταση δεν προχωράει σε κάτι πιο ενθαρρυντικό, κλειστά κτίρια ρημάζουν, δρομάκια αργοπεθαίνουν. Και μιλάμε για την Ερμού, το δρόμο που ενώνει το Σύνταγμα με την Αρχαία Αγορά. Το άσχημο είναι ότι το αντιλαμβάνονται και οι τουρίστες, αφού το λεωφορείο του sightseeing περνά από αυτές τις περιοχές. Δεν αναπολώ τα παλιά, αλλά δώσε μου κάτι καινούριο που να με γοητεύει, κάτι που να πω ότι «μάλιστα, τώρα η περιοχή έγινε καλύτερη!»
Για το Κολωνάκι ποια είναι η γνώμη σας;
Ελπίζω ότι μία ημέρα θα γίνει κάτι κι ας μην υπάρχω εγώ. Στο Κολωνάκι είναι η γκαλερί μας. Το θυμάμαι όπως ήταν παλιά. Τώρα η πλατεία είναι μία φρίκη που θέλεις να διασχίσεις με κλειστά μάτια. Τη θυμάμαι με το τεράστιο μαρμάρινο σιντριβάνι που κάθονταν εκεί οι γιαγιάδες και έπαιζαν τα παιδιά. Σήμερα όλα εκεί είναι βρώμικα, αδιάφορα και ξένα. Αλλά το θέμα δεν είναι πώς τη θυμάται κανείς, γιατί αυτό είναι και λίγο εγωιστικό, το θέμα είναι ποιος θα την αλλάξει. Ο κόσμος προχωράει, η Τέχνη προχωράει, εδώ η πόλη οπισθοχωρεί. Έχω τραβήξει πάρα πολλές φωτογραφίες με τα διάφορα προβλήματα της Αθήνας. Έχω μανία όταν βλέπω κάτι που με θυμώνει, ή που με στεναχωρεί, να το τραβάω φωτογραφία. Αν τις κάνω άλμπουμ σίγουρα δεν θα είναι η πόλη που έχω στην καρδιά μου, ή αυτό που ονειρεύομαι να γίνει.
Την αγαπάτε παρόλα αυτά...
Ναι, την αγαπάω, τη λατρεύω. Παρότι έχω εγγόνια πια, ακόμα πηγαίνω στα μικρά μαγαζάκια. Μου αρέσει να βρίσκομαι σε ένα μαγαζί και να βλέπω την πόλη από ψηλά. Και πόσο ωραία είναι να βλέπεις μόνο τις ταράτσες και από πάνω την Ακρόπολη. Την αγαπάω βαθιά, αλλά με πικραίνει και πολύ γιατί δεν τη σέβεται κανείς. Εκεί στην Ερμού πουλάνε τα σπρέι για γκράφιτι, που μπορείς να τα πάρεις με μισό ευρώ και σε ένα λεπτό μέσα μπορείς να καταστρέψεις πράγματα. Μου αρέσει επίσης πάρα πολύ να περπατάω γύρω από την Ομόνοια, και ούτε που φοβάμαι. Δεν με ενοχλούν οι άνθρωποι. Παρόλα αυτά, δεν παύει η Αθήνα να έχει μία δική της αύρα.
Πού σταματάτε συνήθως;
Πάντα βρίσκω κάτι. Υπάρχουν κάποια πολύ απλά πράγματα για να σε γοητεύσουν. Μαγαζιά που πουλάνε δώρα για μικρά παιδιά, πάγκοι με ρούχα, κάποιες φορές αγοράζω και κάποια πραγματάκια. Μου αρέσουν τα μαγαζιά με τα λουλούδια, μαγαζιά που πουλάνε διάφορα ξύλινα. Τίποτα από όλα αυτά δεν βρίσκω ενοχλητικό, ενοχλητική είναι η καταστροφή.
Το Γκάζι πώς σας φαίνεται;
Είναι ένας θαυμάσιος χώρος. Όμως, δεν θα μπορούσε το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης να είναι το Γκάζι; Έβαλαν ξαφνικά εκεί έργα τέχνης. Ποιος τα επιλέγει; Το έχω περπατήσει χιλιάδες φορές και θέλω να το δω καλύτερο. Δεν εννοώ να γίνει όπως ήταν παλιά, αλλά να γίνει κάτι που να έχει ενδιαφέρον κρατώντας όλα τα στοιχεία από το παλιό, προσαρμοσμένα με σύγχρονο τρόπο.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
14°
