Σύγκρινε τα ποσά, σκέψου: 15 ευρώ για Van Gogh Alive: The Experience στην Αθήνα, 17 ευρώ για να σταθείς μπροστά σε αυθεντικό Βαν Γκογκ στο μουσείο του Άμστερνταμ. Αναλυτικότερα: ναι, το Σάββατο επισκεφθήκαμε το Μέγαρο και την «ξεχωριστή εκθεσιακή εμπειρία, νέο τρόπο που μπορεί να έρθει κανείς σε επαφή με την τέχνη». Δύο άτομα, είσοδος ευρώ 30. Λέμε, οκ, οι διοργανωτές υπόσχονται «μια πρωτοποριακή multimedia έκθεση..., μια high tech αναβίωση που αλλάζει ριζικά την εικόνα που έχουμε για τις εικαστικές εκθέσεις..., ένα υπερσύγχρονο πλανητάριο που αγγίζει κάθε αισθητηριακή σου απόληξη». Έναν Βαν Γκογκ όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί. Μπαίνουμε.
Πριν την είσοδό μας, στο dark room, διαβάζουμε τα «εισαγωγικά» για τη ζωή και το έργο του. Κάποιοι πίνακες και οι ιστορίες που κρύβονται πίσω τους. Σύσταση στους διοργανωτές: ξαναδιαβάστε τα κείμενα και επαναφέρετε την ορθογραφία στο έξι. Με γιώτα. Όχι με ήτα. Όπως και την ορθογραφία του αναφορικού «ό,τι», σε αντίστιξη με το ειδικό «ότι». Τα 15 ευρώ επί της εισόδου, επιτρέπουν, θεωρώ, το επανατσεκάρισμα από έναν φιλόλογο-διορθωτή.
Μπαίνουμε στο κυρίως «δωμάτιο». Πολύς κόσμος, μπράβο στην Αθήνα, που προτίμησε, αντί να περιφέρεται στην ηλιόλουστη πόλη και να φωτοκαφεσυνθέτει, να έρθει εδώ. Η φιλία με τον Γκογκέν, η ολλανδική περίοδος, το αναζωογονητικό Παρίσι, η κλινική κατάθλιψη, ο εγκλεισμός μα και την ίδια στιγμή αυτή η υπερχείλιση χρώματος και ζεστασιάς. Η καλοσύνη των ηλιοτρόπιων και του έναστρου ουρανού, η αγάπη στη ζωή και τους ανθρώπους. Βαν Γκογκ, ναι, μετά από μία ώρα παραμονής, περιφερόμενοι ενώπιον μεγάλων οθονών-κατόπτρων αναπαραγωγής του έργου και του βίου του, με εμβόλιμες παρεμβολές από quotes της σκέψης του, αποχωρούμε, μμμ, κάπως… κάπως! Δηλαδή έτσι: είναι πολλά τα λεφτά για την Αθήνα, προκειμένου με 15 ευρώ να παρακολουθήσει μια αναπαράσταση του βανγκογκικού σύμπαντος. Ανέτως δυο ψαγμένοι Καλοτεχνίτες με τεχνολογική κατάρτιση, πέραν της αισθητικής τους, θα μπορούσαν μετά από συρραφή μουσικών, εικόνων, έργων και περιστατικών, ναι, θα μπορούσαν να τα προβάλλουν σε έναν τεράστιο τοίχο. Ή σε μια πλάγια πρόσοψη πολυκατοικίας. Ή σε ένα άδειο πάρκινγκ. Συνεχώς σκεφτόμουν τους τεράστιους τοίχους των άδειων πάρκινγκ και τις urban σέχτες από παιδιά που στήνουν χάπενινγκ και δράσεις. Μόνο που αυτού του είδους οι δράσεις, με multimedia projecting και μελετημένη διάδραση-ζητούμενο, δεν ζητούν ποτέ 15 ευρώ στην είσοδο.
Συμπυκνώνω: η Van Gogh Alive: The Experience είναι ενδιαφέρουσα. Και ως εμπειρία και ως θέαμα. Ενδιαφέρουσα, μα όχι, θεωρώ, κάτι το σούπερ γουάου. Σούπερ γουάου, βέβαια, είναι για τα πιτσιρίκια, ναι, το θέαμά τους να κυλιούνται πάνω στις προβολές των έργων στο δάπεδο είναι συγκινητικά αθώο. Μα 15 ευρώ; Όταν με 17 ευρώ, στο μουσείο του Βαν Γκογκ στο Άμστερνταμ, μπορείς να απολαύσεις την αυθεντική εμπειρία ενώπιος ενωπίω; Μήπως να το ξανασκεφτούν οι διοργανωτές; Γιατί παρά τη συνθηματική της διοργάνωσης, «Van Gogh Alive», νομίζω πως η τιμή… σκοτώνει. Λίγο.
7°
