Ο Αμερικάνος Robert Rauschenberg υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα, που συνεργάστηκε με πολλούς πρωτοπόρους εικαστικούς, επιστήμονες, χορευτές, συνθέτες και ακτιβιστές και δημιούργησε πολυδιάστατα και πολυμορφικά έργα τέχνης που εξύψωναν την έννοια του εφήμερου και του καθημερινού.
Τα έργα που παρουσιάζονται στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη αποτελούν εξαιρετικά δείγματα από τις συλλογές «Bones & Unions», «Horsefeathers Thirteen Series» και «Hoarfrost Editions» που δημιούργησε ο καλλιτέχνης στο εργαστήριο Gemini G.E.L. τη δεκαετία του 1970. Τα συγκεκριμένα έργα παρουσιάστηκαν στη Γκαλερί για πρώτη φορά το 1977.
Η πίστη του Rauschenberg στη δύναμη της τέχνης ως καταλύτη θετικών κοινωνικών αλλαγών ήταν η κύρια αιτία της συμμετοχής του σε πολλά διεθνή εικαστικά δρώμενα και εκθέσεις. Ιδιαίτερα τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 ο καλλιτέχνης συνεργάζεται με κατασκευαστές χειροποίητων χαρτιών στην Γαλλία, την Ινδία και την Κίνα. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του συγκέντρωσε ένα μεγάλο πλήθος από διαφορετικά υλικά με σκοπό να τα χρησιμοποιήσει μετέπειτα στα έργα του. Το αποτέλεσμα ήταν να ενσωματωθεί στη δουλεία του η βαθιά κατανόηση που είχε για τους διαφορετικούς πολιτισμούς και η ιδιαίτερη ανάμειξη εικόνων και υλικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα έργα της σειράς Bones & Unions (1975) που αποτελούνται από μείγμα λάσπης και χαρτοπολτού μαζί με διάφορα καρυκεύματα που χαρίζουν στα έργα μια χαρακτηριστική μυρωδιά κάρυ.
Η σημασία των γνήσιων πολλαπλών αντιτύπων αναδείχθηκε από την Γκαλερί Ζουμπουλάκη μέσω της συνεργασίας της με το εργαστήριο Gemini G.E.L. Το έργο Domicile (1996) ανήκει στη συλλογή έργων της Αμερικανικής Πρεσβείας της Αθήνας, και θα παρουσιασθεί για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό.
gallery1
Παράλληλα, η Γκαλερί Ζουμπουλάκη παρουσιάζει έργα του Νίκου Αλεξίου από τη σειρά Καλαμένια. Το 1986 ο Αλεξίου ξεκινά να «πλέκει» με καλάμι «άυλες» κατασκευές. Καμία πόρτα, κανένας τοίχος δεν «κλείνει», διαμορφώνοντας έτσι «μετέωρους χώρους». Αυτοί οι άδειοι σκελετοί, οι οποίοι δεν είναι ερείπια, μας κάνουν να αναρωτηθούμε πάνω στη μέθοδο με την οποία μπορούμε να οικειοποιηθούμε αυτό το θέαμα της διαφάνειας, του κενού.
Τα έργα της σειράς είναι χαρακτηριστικά του πειραματισμού του πάνω σε λιτές αρχιτεκτονικές φόρμες. Έχοντας ως βασική πηγή έμπνευσης την ανώνυμη αρχιτεκτονική και το μεσογειακό τοπίο, ιδίως αυτό της γενέτειράς του Κρήτης, ο Αλεξίου ανέπτυξε έναν γόνιμο διάλογο με τα έργα σημαντικών Ελλήνων και ξένων δημιουργών (Άρης Κωνσταντινίδης, Ζήσιμος Λορεντζάτος, Νίκος Κεσσανλής, Δημήτρης Δημητριάδης, Samuel Beckett, Stanley Kubrick, Bernard Rudofsky, Vasily Grigorovich Barsky). Το έργο του Αλεξίου προκύπτει μέσα από διαμονές, περιηγήσεις και ταξίδια που πραγματοποιεί –κυριολεκτικά και μεταφορικά– στα χνάρια αυτών των δημιουργών.
Ο Νίκος Αλεξίου (1960, Ρέθυμνο - 2011, Αθήνα) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες. Το μοναδικής αισθητικής και ευαισθησίας έργο του είναι από τα πλέον συγκροτημένα και αναγνωρίσιμα που έχει να επιδείξει η σύγχρονη ελληνική τέχνη. Όσο έζησε, πρόλαβε να επανασχεδιάσει και να ανα-κατασκευάσει γαλαξίες, βράχους, πέτρινες γούρνες, ουράνια τόξα, «ηλιακά δωμάτια», «μυθολογικές πόλεις», λαβύρινθους, πύργους και σταυρούς, περίπτερα, δάπεδα ναών, πύλες, κουρτίνες, βέλη, πλέγματα και δαντελωτά· έργα φτιαγμένα από καλάμια και χαρτιά, νήματα και υφάσματα, χώμα και πηλό, σίδερο και κερί, αλλά και έργα στα οποία γίνεται χρήση των τεχνολογικών μέσων αναπαραγωγής (φωτογραφία, βίντεο, ψηφιακές εκτυπώσεις).
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
14°
