Σεξ και κατασκοπεία στην Αθήνα! Και αυτοκτονικές χορεύτριες. Και λαγνεία και καμπαρέ, σαν εκείνα της Βηρυτού της δεκαετίας του ’70, τότε που η πόλη της Μέσης Ανατολής ήταν ένα κράμα πλούτου, κινδύνου, μυστικών που περιφέρονταν από κρεβάτι σε κρεβάτι, πετρελαίων, διαμαντιών, πόθου, ηδονοθηρίας και έξαλλου nightlife. Πολιτική, μπίζνες, σαμπάνια και καύλες all night long, ναι, ήταν μια εποχή που η Βηρυτός έμοιαζε καλύτερη κι από κατασκοπικό μυθιστόρημα του Ζεράρ Ντε Βιλιέ. Δεν λέω Λε Καρέ, γιατί στα αστυνομικά του Σερ Τζον, εκείνο που πρυτάνευε ήταν η διεθνής διπλωματία και οι παρασκηνιακές κινήσεις των ανά χώρα «σταθμαρχών» των μυστικών υπηρεσιών τους. Όμως βλέποντας τα θηλυκά που πρωταγωνιστούν στην έκθεση «The Future is Nostalgic» του Λιβανέζου καλλιτέχνη Raed Yassin, είναι αδύνατον να μην σκέφτομαι τον SAS, τον κατά Ντε Βιλιέ ήρωα πρίγκιπα Μάλκο Λίνγκε. Όλο με τέτοιες υπάρξεις νταλαβεριζόταν, σε εκείνους τους βίπερ χωροχρόνους, όπου οι λέξεις κίνδυνος και αποπλάνηση, σεξ, κατασκοπεία, πόθος, ερωτική επιθυμία και κόκκινα χρώματα στους καναπέδες των κλαμπ-σταθμών της μαύρης νύχτας ανέπνεαν σε κάθε σελίδα.
Δυο λόγια όμως και για τον Raed Yassin, που ποτέ δεν έκρυψε την αγάπη του για την ποπ κουλτούρα, το πικάντε πικάντικο, το χιούμορ, τη σημειολογία και την κοινωνικοπολιτική κριτική: Λιβανέζος με έτος γέννησης το 1979, πολυτάλαντος μουσικός με 12 δίσκους, και ιδρυτικό μέλος της καλλιτεχνικής κολεκτίβας «Atfal Ahdath», είναι πλέον διεθνώς αναγνωρισμένος λόγω της πολυσχιδούς και εικαστικής πρακτικής του. Φιλμ, φωτογραφία, υφάσματα, νέον, πορσελάνες και ήχοι συνθέτουν μια γλώσσα όπου περιπέτεια, ερωτισμός, ηδονή, φως και σκοτάδι και αντίσταση σε κάθε είδους περιορισμό συνιστούν πυρήνα ύπαρξης και έργου.
Σκοράροντας εκθέσεις και συμμετοχές από Γκούγκενχαϊμ Νέας Υόρκης και Μουσείο Πομπιντού στο Παρίσι έως Μουσεία Τέχνης της Σιγκαπούρης και Μόρι στο Τόκιο, αλλά και μια πλειάδα σταθμών σε όλο τον πλανήτη, ο Raed Yassin καταφθάνει στην Αθήνα για να παρουσιάσει διαφορετικές μεν ενότητες έργων του, με πολύ συγκεκριμένο όμως και διαρκές πλαίσιο αναφοράς: ταξίδια στις μικρές ώρες της νύχτας, όπου παραδοσιακά σώματα και επιθυμίες απελευθερώνονται και ακόμα και οι πιο σκληροί διχαστικοί ηθικισμοί δεν αρνούνται να πιουν έστω και μια γουλιά σαμπάνια από το γυάλινο γοβάκι της χορεύτριας.
