Ο γνωστός καλλιτέχνης και η έκθεση “Opus Omega” αφού επισκέφτηκαν Βριξέλλες, Βίεννη, Αμερική, σειρά είχαν το Suzhou Art Museum στη Σαγκάη και τώρα ένα από τα σημαντικότερα μουσείο της Κίνας, το Saanxi Art Modern Museum. Η δυναμική και πολυδιάσταση παρουσία του καλλιτέχνη στο εξωτερικό, δεν σταματάει εδώ και αναμένεται η συνέχεια της έκθεσης και σε άλλα σημαντικά μουσεία της Κίνας, όπως και στην χώρα μας. Περισσότερες πληροφορίες όμως για τα έργα της έκθεσης, την καλλιτεχνική έμνευση και την ματία του στην τέχνη μας δίνει ο ίδιος ο Κωστή Γεωργίου.
Πόσα έργα παρουσιάζονται στην έκθεση “OPUS OMEGA” και με ποιο τρόπο είναι δουλεμένα; Παρουσιάζονται 30 έργα ζωγραφικής μνημειακών διαστάσεων, μερικά εκ των οποίων έχουν μήκος έξη μέτρα και ύψος δυόμισι καθώς και μεγάλα γλυπτά της τελευταίας εικοσαετίας. Θεωρήσαμε σωστό με τους συνεργάτες μου από τον οίκο που με εκπροσωπεί και έχει έδρα τις Βρυξέλλες, να παρουσιάσουμε μια αναδρομική έκθεση για να δώσουμε την δυνατότητα στο κοινό της Κίνας να έχει μια σφαιρικότερη αντίληψη για τη δουλειά μου.
Πόσος χρόνος χρειαστήκατε για να ολοκληρώσετε την συγκεκριμένη δουλειά; Σαράντα χρόνια και μερικές στιγμές…
Ποια ήταν η πηγή έμπνευσής σας; Ο δημιουργός λειτουργεί ως παρατηρητής. Έχει “εκπαιδευθεί” ίσως από κάποια ειδική δύναμη να λειτουργεί ως ευαίσθητος δέκτης και πομπός συνάμα, που καλείται να αφουγκραστεί τις αναπνοές του κόσμου τούτου. Να τις οσμιστεί, να τις καταχωρήσει ως κώδικες γνώσης στον σκληρό δίσκο του μυαλού του για να τις ανασύρει στη συνέχεια αναβαθμισμένες και εμβαπτισμένες με τη δική του αύρα. Σκοπό έχει να δώσει σχήμα σε ό,τι θολό και αφηρημένο κρύβεται στο βάθος της ύπαρξης του και να το ανασύρει από την ανυπαρξία του στο φως και στην κοινή θέα. Εκεί θα συναντήσει και όσους είναι έτοιμοι να συναυτουργήσουν μαζί του σε ένα κοινό άξονα επικοινωνίας και νοητικής δράσης.
Πώς είναι η διαδικασία της δημιουργίας για εσάς; Έχετε κάποιες συνήθειες ή κανόνες όταν δουλεύετε; Στην τέχνη όλα είναι ρευστά. Δεν υπάρχει συνηθισμένη διαδικασία ούτε συνταγή. Κάθε στιγμή είναι μοναδική. Αφήνω να με οδηγεί το ένστικτο.
Στην έκθεση σας στην FEIZI GALLERY στη Σαγκάη παρουσιάσατε το δεύτερο CD με μουσική σας με τον τίτλο «Σαγκάη». Ποια είναι η σχέση σας με την μουσική; Συνδέεται με τα έργα σας; Η μουσική, ο λόγος, η ζωγραφική και η γλυπτική λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Χρησιμοποιώ τη μουσική ως ένα ακόμη εικαστικό εργαλείο, που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ευρύτερης δυνατής έκφρασης. Δεν είναι κάποιο “ψώνιο” ούτε βεβαίως αποτέλεσμα έπαρσης ή ματαιοδοξίας. Συνθέτω τη μουσική μου ως εικαστικός και ασφαλώς δεν λειτουργώ ως κάποιο είδος “ιμπεριαλιστή” των τεχνών, αλλά ως “άρρωστος” που πάσχει από οξύτατη νόσο εκφραστικής μανίας. Γι’ αυτό συγχωρήστε παρακαλώ τα πιθανά μου λάθη.
Πώς σχολιάζετε την σύγχρονη καλλιτεχνική ελληνική σκηνή σε σχέση με την διεθνή. Τι θα έπρεπε να αλλάξει; Εκείνο που θα έπρεπε να αλλάξει, αλλά όμως αποτελεί χίμαιρα και ουτοπία, είναι η συνηθισμένη αλλοπρόσαλλη και αυτοκαταστροφική διάθεση των Ελλήνων. Όλοι ασφαλώς γνωρίζουμε και είναι κοινό μυστικό ότι είμαστε ικανοί αφενός να μεγαλουργούμε σε οργανωμένα πεδία εκτός Ελλάδος και αφετέρου να τρώμε τις σάρκες μας εντός. Υπάρχει φθόνος και έντονη τάση ακύρωσης για ό,τι καλό γίνεται δίπλα μας. Υπάρχουν δυνάμεις στην Ελλάδα που θα μπορούσαν να κάνουν θαύματα αλλά αυτοακυρώνονται στο καζάνι της μικροκοσμικής τους εσωστρέφειας και ενός στείρου και αυτιστικού αυτοθαυμασμού. Αυτό απαντάται στους νεότερους, αλλά κυρίως συνηθίζεται με μεγαλύτερη ένταση στους λεγόμενους “δεινόσαυρους” της τέχνης, που περιχαρακωμένοι σε ένα ψευδές ναρκισσιστικό περιβάλλον αλληλοδοξάζονται και βιώνουν το δικό τους κοινωνικό VERTIGO.
Ποιος είναι ο ρόλος ενός Έλληνα καλλιτέχνη στο εξωτερικό; Είναι εκείνος που προτάσσει τον πολιτιστικό κώδικα της πατρίδας του. Ο ιδανικός πρέσβης που θα ορθώσει την σημαία του τόπου του. Εκείνος που θα λειτουργήσει μέσω της εικαστικής του πράξης ως ο διεκπεραιωτής της πολιτιστικής του κληρονομιάς.
Η τέχνη μπορεί να γνωρίσει κρίση; Αν εννοείτε την οικονομική κρίση, βεβαίως και δέχεται ισχυρές πιέσεις. Από την άλλη, η τέχνη ακροβατεί μεταξύ της εσωτερικής της κρίσης και της συνεχούς αναδιαπραγμάτευσης των αξιών της στον ίδιο τον πυρήνα της. Βρίσκεται σε συνεχή συγκρουσιακή σχέση με την ίδια της την ύπαρξη και αυτό αποτελεί το συστατικό της στοιχείο. Εξ’ άλλου η τέχνη φωτογραφίζει και καταγράφει την εκάστοτε χρονική περίοδο. Συνήθως λειτουργεί και αποδίδει υπό συνθήκες έντασης και πίεσης γενικώς. Μέχρι τώρα που ο κόσμος ζούσε μέσα στην χιμαιρική του μακαριότητα και σε ένα διαστρεβλωμένο και αποχαυνωτικό περιβάλλον, η τέχνη αυνανιζόταν ευτυχής μέσα στο γυαλιστερό της περιτύλιγμα. Πιθανολογώ ότι θα ξαναβρεί τον εαυτό της και θα επανέλθει εξ’ αιτίας αυτής της φοβερής παγκόσμιας οικονομικής και ηθικής κρίσης στον ενεργό και ζωογόνο ρόλο της. Θα πάψει να μιμείται το σοκ, γιατί δεν θα το χρειάζεται αφού θα το συναντά σε κάθε βήμα γύρω της. Δεν θα χρειάζεται ούτε φορμόλες ούτε καμμένα κάρβουνα, ξύλα και περιττώματα για να δημιοουργήσει τη σημειολογία του πόνου και της δυστυχίας . Ο αυτισμός των στελεχών, αυτής της περιόδου ειδικά, που την υπηρετούσαν βουτηγμένοι σε μια θολή και γλυκιά παραζάλη, δείχνει να καταρρέει υπό το βάρος της νέας πραγματικότητας. Αναμένεται να επανεμφανισθούν εκείνοι οι δημιουργοί που θα έχουν να καταθέσουν κάτι νέο, κάτι δυνατό. Αυτό τουλάχιστον αναμένω και ελπίζω εγώ. Εκτός και αν το πλήγμα που πέτυχε το ιερατείο της παγκόσμιας θλίψης στην τέχνη είναι τόσο βαθύ, που δεν θα της επιτρέψει να ανακάμψει εύκολα.
Είστε αισιόδοξος για την νέα γενιά καλλιτεχνών; Τι θα συμβουλεύατε τους νέους του εικαστικού χώρου; Να στασιάσουν κατά της τυπικής ισορροπίας και να χτίσουν σε σταθερές προσωπικές αξίες. Να αποφύγουν πάση θυσία ό,τι υποβάλλεται ως MUST και TRENDY από τη διεθνή οικονομική τεκτονική στοά της τέχνης. Να κλείσουν τα μάτια και τα αυτιά στις σειρήνες του ψέματος και του ομαδικού αυτισμού. Να βουτήξουν βαθιά στην ψυχή τους και να ανασύρουν από μέσα τους τον κώδικα του σύμπαντος. Αν τα καταφέρουν, τότε δεν έχουν καμμιά ανάγκη να μιμηθούν και να μαιμουδίσουν ό,τι φαίνεται ότι φέρει σφραγίδα “διεθνικότητας “ και υπόσχεται την προσάρτηση σε παγκοσμιοποιημένα πρότυπα.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
16°
