Καθημερινά αντικείμενα, εικόνες, κείμενα, ηχοχρώματα, χάπενινγκ και καλλιτεχνικά δρώμενα μπλέκονται μεταξύ τους δημιουργώντας μια ρευστότητα μεταξύ αρχιτεκτονικής, τέχνης και σκηνογραφίας. Το αρχιτεκτονικό γραφείο Flux δεν είναι ένα συμβατικό αρχιτεκτονικό γραφείο. Οι ιδέες κατακλύζουν τον επάνω όροφο ενός διατηρητέου νεοκλασικού -πρώην ραφτάδικου- στο κέντρο της Αθήνας, που από το 2007 που ιδρύθηκε το Flux-Office, φιλοξενεί την Εύα Μανιδάκη και τον Θανάση Δεμίρη, ως μια συνεργασία έρευνας και πρακτικής στην αρχιτεκτονική και τη σκηνογραφία.
Σκίτσα κατασκευαστικών λεπτομερειών στο χέρι, ευφυείς ιδιοκατασκευές, μοναδικοί χώροι που μετασχηματίζονται, μεταμορφώνονται, στριφογυρίζουν, αλλάζουν διαστάσεις και τελικά επανέρχονται στον λιτό αλλά ταυτόχρονα μαγικό τους κόσμο, αδρές σκηνογραφικές προσεγγίσεις με vintage αισθητική και κινηματογραφική διάθεση, γήινα χρώματα με έντονες ποπ πινελιές, δημιουργικές μακέτες και ευφάνταστα μικροαντικείμενα οργανώνουν ένα πολυμορφικό «αρχιτεκτονικό» λεξιλόγιο. Με αφετηρία την αρχιτεκτονική ταξιδεύουν σε ασύμμετρους ογκοπλασικούς ορίζοντες με κοινό παρανομαστή την αυστηρή μεταλλασσόμενη γεωμετρία που περιέργως παίρνει παιγνιώδεις διαστάσεις, πολλές φορές χωρά απλώς στο χέρι μας και άλλοτε σφηνώνει στο μυαλό μας.
Το όνομα του γραφείου σας «Flux» εμπνέεται τελικά και από το κίνημα Fluxus του ’60; Χα χα χα… (γέλια) Η αλήθεια είναι ότι έχει το όνομα της γάτας μας, Flux! Τώρα, γιατί τη γάτα τη λένε Flux, αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Η γνωστή ρήση του Μις βαν ντερ Ρόε «Ο Θεός βρίσκεται στις λεπτομέρειες» ταιριάζει απόλυτα στις εντυπωσιακές σας μακέτες: από τις αναπαραστάσεις κτηρίων, όπως το μουσείο της Ακρόπολης, το Μπενάκη στην Πειραιώς και το Καλλιμάρμαρο, και την πρόσφατη συνεργασία σας με την Μπιενάλε της Βενετίας και τον εκδοτικό οίκο Mondadori Electa για τη μεταφορά των εθνικών περιπτέρων σε καρτ ποστάλ χαρτοκοπτικής μέχρι την καταπληκτική μακέτα κλίμακας 1:20 για την πρόσφατη ταινία «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά, η οποία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του 70ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Πώς προέκυψε αυτή η ιδιόμορφη «μανία» της τρισδιάστατης απεικόνισης της ιδέας μέσω της όχι και τόσο «παραδοσιακής» μακέτας; Η μακέτα για εμάς, πέρα από παιχνίδι, (γέλια), είναι ένα πολύτιμο εργαλείο σχεδιασμού και ελέγχου του έργου μας. Στην περίπτωση των χαρτοκοπτικών γινόμαστε «συλλέκτες», (γέλια), όλων αυτών των διάσημων κτηρίων.
«Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» του Μπρεχτ στο Augsburg Theater της Γερμανίας / σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου / σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Η διαμόρφωση του φουαγιέ της παιδικής σκηνής του Εθνικού Θεάτρου το 2007 στο Rex, που μάλιστα πήρε το 2ο βραβείο «Καλύτερου πραγματοποιημένου έργου των ετών 2007-2009» του αρχιτεκτονικού περιοδικού ΔΟΜΕΣ, έδωσε έμφαση στη δυνατότητα «διαδραστικού» μετασχηματισμού του χώρου εισάγοντας το στοιχείο της έκπληξης και του παιχνιδιού με μια σειρά κινητών πετασμάτων και πτυσσόμενων καθισμάτων. Μια αφηγηματική αρχιτεκτονική, μια αρχιτεκτονική του γεγονότος που εμπνέεται όχι μόνο από τον ίδιο τον χώρο αλλά και από τις δράσεις που φιλοξενεί. Πώς θα χαρακτηρίζατε την αρχιτεκτονική σας; Μας είναι πολύ δύσκολο να μιλήσουμε και να χαρακτηρίσουμε εμείς τη δουλειά μας. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι για τον τρόπο που δουλεύουμε: η μικρή κλίμακα των αντικειμένων που σχεδιάζουμε επηρεάζει τη μεγάλη κλίμακα των κτηρίων και το αντίθετο.
Κάνατε τα σκηνικά για το «Wisteria Maiden» του Αντώνη Φωνιαδάκη που παρουσιάστηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού του Βελιγραδίου, για την «Κολεξιόν» του Χάρολντ Πίντερ σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και τον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν» του Μπρεχτ σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου που ανέβηκε και στο Augsburg Theater της Γερμανίας. Πόσο δύσκολο είναι να μετουσιώνεις ένα κείμενο ή μια ιδέα σε χώρο και ποια είναι τα εργαλεία που χρησιμοποιείτε; Δεν θα λέγαμε ότι είναι δύσκολο ή εύκολο: είναι θέμα «μαγειρικής». Όταν τα «υλικά» της κουζίνας είναι στην κατάλληλη ποσότητα και θερμοκρασία, απλά τα πράγματα συμβαίνουν…
Υπάρχει κάποιος αρχιτέκτονας και σκηνογράφος από το παρελθόν ή από το παρόν που εκτιμάτε ιδιαίτερα; Με ποιον σκηνοθέτη θα θέλατε να συνεργαστείτε; Δεν θα μπορούσαμε φυσικά να αναφέρουμε μόνο ένα όνομα, είναι μια σειρά δημιουργών που μπορεί να είναι αρχιτέκτονες, σκηνογράφοι, ηθοποιοί, συγγραφείς, σχεδιαστές, καλλιτέχνες, που εκτιμάμε και θεωρούμε μέντορες στη δουλειά μας.
Από πού εμπνέεστε; Έμπνευση είναι η καθημερινότητά μας! Είτε αυτή είναι το κέντρο της πόλης που ζούμε ή τα ταξίδια που κάνουμε.
Έχετε σχεδιάσει μια σειρά από πιάτα σε λευκή πορσελάνη με τυπωμένα αρχιτεκτονικά στοιχεία λεπτομερειών από το Μετοχικό Ταμείο Στρατού και τα Μουσεία Μπενάκη. Καθαρές γραμμές, λεπτό μαύρο πενάκι, διαυγή χρώματα, ποπ αισθητική. Ποιο κτήριο που θαυμάζετε θα θέλατε να συμπεριληφθεί στη σειρά; Το «Hilton», το Rex, το κτήριο της ΔΕΗ του Κραντονέλλη, το Mont Parnes και λίγα ακόμα…
Ήσασταν μεταξύ των 10 αρχιτεκτονικών γραφείων που επιλέχτηκαν από τον Γιάννη Αίσωπο για να συμμετέχετε με μια νέα πρόταση «τουριστικής εγκατάστασης» στη φετινή 14η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής στη Βενετία στα πλαίσια του «Tourism Landscapes: Remaking Greece». Ποια ήταν η δική σας πρόταση; Η επανάχρηση ενός εγκαταλελειμμένου ξενοδοχειακού συγκροτήματος της δεκαετίας του ’70. Προτείνουμε μιας ήπιας μορφής παρέμβαση, περισσότερο θα λέγαμε ότι είναι μια εδαφική προσέγγιση, ένα «σκύψιμο» στη φύση.
Ποια είναι τα επόμενα σας σχέδια; Να καταφέρουμε να φτιάξουμε έναν μικρό κήπο στο γραφείο μας!
Η Εύα Μανιδάκη σπούδασε αρχιτεκτονική στο Ecole Speciale d'Architecture στο Παρίσι και θέατρο στην Ανωτάτη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Θεάτρου Εμπρός και μοιράζει τον χρόνο της μεταξύ αρχιτεκτονικής και σκηνογραφίας διδάσκοντας επίσης στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στον Βόλο. Ο Θανάσης Δεμίρης σπούδασε αρχιτεκτονική στο Roger Williams University στο Μπρίστολ των ΗΠΑ και στο C.V.U.Technicke στην Πράγα και στη συνέχεια αποκατάσταση μνημείων στο Wroxton College στην Αγγλία.
«Το σημαντικότερο είναι να παραμένουμε πιστοί σε μια αρχιτεκτονική που βελτιώνει την καθημερινότητα και αφήνει θετικό αποτύπωμα στο περιβάλλον», τονίζει ο Πάνος Ευστρατίου.
Παλιά βιομηχανικά συγκροτήματα στην Αθήνα και τον Πειραιά μεταμορφώνονται σε σύγχρονες κατοικίες, γραφεία και πολιτιστικούς χώρους, συνθέτοντας τη νέα αφήγηση της πόλης
16°
