Κι αν έχω πάει σε προχωρημένα, τρέντι, σούπερ, καταπληκτικά πάρτι στη ζωή μου… Συνήθως περνάω καλά. Απλώς τα βαριέμαι ως concept. Προτιμώ τα «μακαρονάδα πάρτι» σε φιλικά σπίτια…
Στα τέλη δεκαετίας του ’80 βρεθήκαμε στο σούπερ-πάρτι-που-βάζει-γυαλιά-σε-όλα-τα-σούπερ-πάρτι: υπέροχο σπίτι Βορείων Προαστίων, με πισίνα, κήπο, τρία σαλόνια, εβδομήντα μπάνια και έργα Τέχνης τοίχο-τοίχο. Οι μπουφέδες ήταν εντυπωσιακοί, τεράστια τραπέζια και χιλιάδες φαγιά στολισμένα σαν τούρτες. Η κάβα ήταν αστείρευτη, μόλις άφηνες κάπου το ποτήρι σου κάποιος σου έφερνε άλλο, γεμάτο.
Τα έργα Τέχνης ήτανε από «συγκλονιστικά» μέχρι «θεόκουλα» – του είδους που δεν είσαι σίγουρος αν είναι πορτ-μαντό ή γλυπτά, ή απλές κρεμάστρες. Η παρέα ήταν το καλυτερότερο: ο Νίκος Μουρατίδης μπαινόβγαινε μελετώντας τα γλυπτά με ύφος «έχω πολλά απ’ αυτά στο σπίτι», ο Γιώργος Πανόπουλος φώναζε «με τα χεράκια μου τα έφτιαξα όλα!».
Ο Γιάννης Νένες έπινε κοκτέιλς με τη Σοφία Κιντή, τον Νικήτα Καραγιάννη και τον Δημήτρη Γαλάνη. Ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου μάλωνε πολύ ήρεμα με τον Γιώργο Παυριανό. Ήταν η χρυσή εποχή των περιοδικών, ήμασταν νέοι, δεν είχαμε μία, αλλά τρέχαμε σε όλα τα πάρτι σαν κολασμένοι. Χορεύαμε, γελούσαμε, ερωτευόμασταν και τέτοια: όλα όσα θα διάβαζε κανένας σε διαφημιστικό φυλλάδιο για το «πάρτι της χρονιάς», εμείς τα κάναμε από πάρτι σε πάρτι.
Βαθμηδόν συνειδητοποιείς βέβαια ότι τα συστατικά ενός πετυχημένου πάρτι είναι τέσσερα: (1) καλή παρέα (2) καλή μουσική (3) ποτά και (4) κάτι να τσιμπήσεις όσο περνάει η ώρα. Τα έργα Τέχνης δεν σε απασχολούν, κι από ένα σημείο και μετά δεν σε απασχολεί ο χώρος – αν είναι τεράστιο χλιδάτο σπίτι, ξενοδοχείο, κλαμπ, μπαρ, καταγώγιο ή διαμέρισμα στην Κυψέλη, ποσώς σε ενδιαφέρει. Τα απαραίτητα στοιχεία είναι τα 4 προαναφερθέντα…παρόλο που συμβαίνει να περνάς καταπληκτικά και μόνο με τα τρία πρώτα, ή, στην ανάγκη, με το (1) και το (3) – καλή παρέα και ποτά.
Στη δεκαετία του ’90 έφτασε στην Ελλάδα η μόδα των πάρτις με «ενδυματολογικό κώδικα»: έπρεπε να πας φορώντας βραδινό ένδυμα, μακρύ φόρεμα, κοστούμι, μόνο μαύρα ρούχα, μόνο άσπρα, μόνο κόκκινα, και πάει λέγοντας. Προς το τέλος των nineties εμφανίστηκαν και τα «θεματικά πάρτις»: με θέματα στη διακόσμηση και στην αμφίεση των καλεσμένων, ακόμα και στα ποτά ή τα φαγητά. Έχω πάει κατά καιρούς σε πάρτις με θέμα λάτιν, σάμπα, Ινδίες, Τουρκίες, χορός-της-κοιλιάς, 60s, 70s, 50s, Σινάτρα, ballroom dancing, Hawaian, επιστημονικής φαντασίας (!), gay, s&m, lesbian, βουδιστικά... δεν θυμάμαι τι άλλα, σίγουρα μου ξεφεύγουν τα μισά.
Η προετοιμασία ήτανε λίγο ζόρικη (έπρεπε να ψάχνεις τις αμερικάνικες αγορές μέχρι να βρεις ένα τσίτι που έφερνε κάπως στο θέμα του πάρτι). Αλλά πάντα η κατάληξη ήτανε η ίδια – όχι η μεθυσμένη επιστροφή σε κακά χάλια, δεν εννοώ αυτό, που επίσης έπαιζε. Εννοώ ότι περνούσες καλά αν υπήρχαν τα 4 απαραίτητα. Χωρίς καλή παρέα, μουσική, ποτά και τσιμπιτουάρ… έφευγες νωρίς, και λίγο μαραμένος. Με το ρούχο που τόσο σκίστηκες να ξετρυπώσεις, και τόσο τζάμπα τράβηγμα ήτανε τελικά.
Όσο πιο χάι είναι το πάρτι, τόσο μεγαλύτερη προετοιμασία χρειάζεται – με αποτέλεσμα να βαριέσαι να τρέχεις σε πάρτι υπερβολικά χάι, που προϋποθέτουν τουλάχιστον κομμωτήριο, ίσως και πλαστική χειρουργική. Υπάρχει κάτι το γοητευτικό στο πολύ χάι πάρτι: χαζεύεις ποιοι επώνυμοι είναι εκεί, τι φοράνε, πόσο έχουνε γίνει ντίρλα, με ποιους φλερτάρουνε κι αν έχουνε καμία τύχη ή όχι. Αλλά είναι μία εφήμερη γοητεία, σαν αυτή των «κοσμικών» περιοδικών. Ξεχνάς τι συνέβη, ποιους είδες και τι φορούσανε μόλις βγεις από την πόρτα.
Στα «σπιτικά» πάρτι δεν ξεχνάς τίποτα, γιατί δεν συμβαίνει και τίποτα σπουδαίο. Είστε 10-12 κολλητοί, λέτε σάχλες, πίνετε μπίρες, γελάτε και κουτσομπολεύετε ή διυλίζετε τον κώνωπα όλο το βράδι. Κανένας δεν φεύγει με κανέναν, τουλάχιστον όχι με ερωτική διάθεση. Τα φαγητά είναι στάνταρ (φασολάδα ή μακαρονάδα), με κάποια συνοδευτικά (σαλάτα μαρούλι ή πίτα που έφτιαξε μια πρόθυμη μαμά). Τα πιάτα συχνά είναι χάρτινα, εκτός κι αν ο οικοδεσπότης έχει πλυντήριο. Οι καλεσμένοι φοράνε ό,τι γουστάρουνε. Δεν υπάρχει υπηρετικό προσωπικό να σου γεμίσει το ποτήρι, τραβάς στην κουζίνα και το γεμίζεις μοναχός σου. Φεύγοντας, κατεβάζεις και μια σακούλα με σκουπίδια, ως party favour/gift bag.
Δεν είναι πολύ χάι, το πάρτι σε φιλικό σπίτι… αλλά πάντα όταν περνάω κάτω από πολυκατοικίες και ακούω βαβούρα «φιλικού πάρτι» από κάποιον όροφο, ζηλεύω. Έχουνε μαζευτεί οι φίλες, τα πίνουνε, ακούνε μουσική και τα λένε – τι ωραία! Δεν αισθάνομαι αντίστοιχη ζήλεια όταν περνάω έξω από μεγάλα μαγαζιά που έχουνε μεγάλα πάρτι, με πολύ κόσμο, με dress code, με διάσημους ντι-τζέι και με σελέμπριτις καλεσμένους. Μάλλον αισθάνομαι ανακούφιση που δεν με καλέσανε και μένα…
18°
