Στη βιβλιοθήκη του Νάνου Βαλαωρίτη

Κατοικεί με την οικογένειά του σε μία από εκείνες τις όμορφες, παλιές πολυκατοικίες της Πατριάρχου Ιωακείμ με τα σιδερένια ασανσέρ. Δεν θα ξεχάσω την έκπληξη που ένιωσα την πρώτη φορά που πήγα στο σπίτι του. Χίλιες ζωές είχαν να διηγηθούν όλα αυτά τα βιβλία, τα σκόρπια αντικείμενα, οι πίνακες, οι αφιερώσεις, οι φωτογραφίες: τη δική του, στην Αθήνα, το Παρίσι, το Λονδίνο, την Αμερική, και των μυθικών πρόσωπων που συνδέθηκε.

Ο Μπρετόν και οι υπερρεαλιστές, ο Πικάσο και η Mary Wilson, Αμερικανίδα ζωγράφος, κατόπιν σύζυγός του, ο Σαρτρ, η Μποβουάρ, ο Ντίλαν Τόμας, ο Γκίνσμπεργκ, ο Κόρσο και ο Μπάροουζ, ο Σεφέρης και ο Τ.Σ. Έλιοτ, ο Ελύτης, οι Έλληνες μπίτνικ, οι ποιητές του «Πάλι»... Κάθισα στον καναπέ παραμερίζοντας χειρόγραφα και βιβλία με την αίσθηση ότι εκεί ήταν η θέση τους, όχι η δική μου – και μιλήσαμε για τέχνη, μουσική, ποίηση και για ανθρώπους.

Πριν από λίγο καιρό πήγα ξανά να τον βρω στο πατάρι του «Κοραή» στην Ιπποκράτους, όπου συχνάζει με νεότερους ποιητές και συνεργάτες του λογοτεχνικού-εικαστικού περιοδικού «Νέα Συντέλεια», και του ζήτησα να φωτογραφίσουμε το χώρο του. Ευγενικός και πάντα νέος, δέχθηκε ευχαρίστως. Βλέποντας αυτές τις φωτογραφίες τώρα, βυθίζομαι πάλι σε αυτό τον κόσμο των διαβασμένων βιβλίων, που σπάνια πια μπορείς να συναντήσεις.

Τελευταία του βιβλία: «Τα σπασμένα χέρια της Αφροδίτης της Μήλου», Άγρα 2002, «Γνωρίζετε την Ελπινίκη;», διηγήματα, Ηλέκτρα 2005, «Ο θησαυρός του Ξέρξη», Άγκυρα 2008