Δροσιές και γέλια στην πισίνα του Φώτη Σεργουλόπουλου.
Το σπίτι μου είναι μια παλιά μονοκατοικία του ’58 με κήπο. Δεν έχει μείνει ποτέ κανείς άλλος εκτός από την οικογένειά μου κι αυτό από τη μία με κάνει να νιώθω θετική ενέργεια, από την άλλη όμως με καταδυναστεύει – δεν τολμώ να σκεφτώ ότι κάποτε μπορεί να χρειαστεί να μετακομίσω.
Είμαι ευτυχής που έχω τόσο κοντά τους γονείς μου. Είναι πολύ διακριτικοί κι εγώ έχω ξεπεράσει προ πολλού τις τάσεις φυγής – άσε που η μαμά μου, κατά γενική ομολογία, φτιάχνει τα καλύτερα γεμιστά της πόλης! Εγώ κατοικώ στο ισόγειο, εκεί που παλιά έμεναν ο παππούς μου και η γιαγιά μου, στο υπόγειο μάλιστα, που τώρα έχω μετατρέψει σε μίνι γυμναστήριο, είχε ο παππούς μου το εργαστήρι του κατασκευής τεχνητών λουλουδιών γάμου.
Μαζί μου μένει κι ο Σωτήρης, ο σκύλος μου, ο οποίος θέλει με τσαμπουκά να κοιμάται κάθε βράδυ στο κρεβάτι μου, δεν του χαλάω όμως χατίρι, είναι πολύ γέρος πια.
Είναι ένα σπίτι ανοιχτό, από εδώ έχει περάσει κόσμος και ντουνιάς. Η Βίσση κι ο Καρβέλας, ο Κοτέντος, ο Βυνιχάκης, η Πατρίτσια Φιλντ, η Έφη Σαρρή, ο Filep Motwary, ένας cult σχεδιαστής ρούχων. Έχουν γίνει μνημειώδη πάρτι, Πρωτοχρονιές, γενέθλια, επιδείξεις ζαχαροπλαστικής (από το φίλο μου τον Στέλιο Παρλιάρο), μέχρι και τάπερ έχουμε μαζευτεί να αγοράσουμε!
Είμαι πολύ ακατάστατος, γι’ αυτό ο χώρος είναι πολύ λιτός, δεν θέλω να με μπερδεύουν πολλά έπιπλα και πράγματα. Δεν είμαι συλλέκτης, όμως μ’ αρέσει η τέχνη, ένα μεγάλο έργο του νέου καλλιτέχνη Κώστα Μπαλτίδη κυριαρχεί στην τραπεζαρία.
Το σπίτι έχει ένα μυστικό. Από κάτω του περνάει ένα παλιό ρέμα της περιοχής! Γι’ αυτό είναι πολύ δροσερό και το air condition ανάβει μόνο στους μεγάλους καύσωνες. Για τον ίδιο λόγο πιάνει αμέσως και ό,τι φυτέψω. Πιο πολύ μ’ ενδιαφέρει το έξω παρά το μέσα του σπιτιού μου. Πέρσι ανακαίνισα τον κήπο, έβαλα φώτα, καθρέφτες, πρόσθεσα δύο σφενδάμους και πολλά μπαμπού – με βοήθησε πολύ ο φίλος μου αρχιτέκτονας Αντώνης Σκορδίλης.
Το καλοκαίρι μαζευόμαστε όλη η παρέα εδώ, βουτάμε τα πόδια μας στη πισίνα-jacuzzi (η άλλη μεγάλη μου πολυτέλεια), κολυμπάμε και πλατσουρίζουμε μέχρι αργά τη νύχτα πίνοντας δροσερά ποτά και ακούγοντας μουσική – γαλλική νεοπόπ και lounge κομμάτια. Τα Σαββατοκύριακα, που έξω γίνεται παντού χαμός, δεν θέλουμε να πάμε πουθενά, το δικό μου… μπαρ είναι το καλύτερο!»
«Το σημαντικότερο είναι να παραμένουμε πιστοί σε μια αρχιτεκτονική που βελτιώνει την καθημερινότητα και αφήνει θετικό αποτύπωμα στο περιβάλλον», τονίζει ο Πάνος Ευστρατίου.
Παλιά βιομηχανικά συγκροτήματα στην Αθήνα και τον Πειραιά μεταμορφώνονται σε σύγχρονες κατοικίες, γραφεία και πολιτιστικούς χώρους, συνθέτοντας τη νέα αφήγηση της πόλης
16°
