Ντιζάιν με πυξίδα στραμμένη στα 60s και τα 70s, ποπ σύμβολα βγαλμένα από των Ελλήνων τα ιερά, αντικείμενα ξεχασμένα στο δρόμο ή στο πατάρι μιας θείας από τη Βέροια. Στο ρετιρέ του σεφ Βασίλη Καλλίδη τα ετερώνυμα έλκονται τρυφερά και τα αντικείμενα μοιάζουν να έχουν ψυχή.
Η Λεωφόρος Αλεξάνδρας έχει κλασικές αστικές πολυκατοικίες σαν τη δική σου και αποπνέει τον αέρα της παλιάς Αθήνας. Αυτοί για σένα είναι δύο καλοί λόγοι για να μένεις εκεί; Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη σ’ ένα πολύ όμορφο σπίτι, με υπέροχο κήπο και θέα σε όλη την πόλη. Όταν με έφερε λοιπόν η τύχη σ’ αυτό το ρετιρέ στη Λ. Αλεξάνδρας, απ’ τη μία η τεράστια βεράντα με τη λιγοστή θέα στον Λυκαβηττό και απ’ την άλλη ο αέρας 60s, το ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή... «Το σπίτι της Βλαχοπούλου βρήκα» έλεγα στους φίλους ενθουσιασμένος!
Είναι φανερό ότι είσαι φανατικός οπαδός του στιλ vintage με έμφαση στα 60s και τα 70s.Ένα τέτοιο φλας μπακ τι ατμόσφαιρα δίνει στην καθημερινότητά σου; Λατρεύω τα έπιπλα των 60s. Μ’ αρέσει να πίνω καφέ το πρωί στην κουζίνα και να χαζεύω τις συλλογές και τα αποκτήματα. Το καθένα είναι μια εξόρμηση σε υπόγεια βόλτα στην πόλη, μια αναφορά στα Εξάρχεια, μια θεία στη Βέροια, ένα ταξίδι στο Κάιρο. Αναπολώ τα πατάρια του εξωτερικού, τις πονηριές που σκαρφίζομαι για να μου κόψουν κάτι στην τιμή και τα υπέρβαρα που έχω πληρώσει στα αεροπλάνα.
Ποιες είναι οι πηγές σου για να ανακαλύπτεις αντικείμενα για το σπίτι σου; Συνήθως πάω στο Μοναστηράκι ή σε ξεχασμένες βιοτεχνίες προς τον Βοτανικό, που έχουν πράγματα σαβούρα γι’ αυτούς, θησαυρούς για μένα. Τρελαίνομαι να πηγαίνω επίσης στο παζάρι της Clignacourt στο Παρίσι. Eκατοντάδες μαγαζάκια, απίστευτη ποικιλία και τρομερές τιμές. Στην Αθήνα, πάλι, υπάρχουν φίλοι που με τα δώρα και τα χαρίσματα έχουν κάνει την κουζίνα μου τη σπηλιά του Αλή Μπαμπά. Όμως η καλύτερη ανακάλυψή μου, δύο καρέκλες Verner Panton πορτοκαλί υπογεγραμμένες με ημερομηνία παραγωγής 11/5/76, έγινε στα σκουπίδια στου Γκύζη. Απ’ ότι έμαθα στο internet, κοστίζουν περίπου 3.000 η κάθε μία! Η μία τελικά έσπασε, αλλά αυτή που μου έμεινε είναι το καμάρι μου.
Τι γυρεύουν οι κατσαρίδες στο ψυγείο σου και η κούκλα ανατομίας δίπλα από το κρεβάτι; Τις κατσαρίδες τις βρήκα στη Θεσσαλονίκη σ’ ένα concept store και τις ερωτεύτηκα αμέσως. Μου θύμισαν τις ταινίες του John Water και την Divine, τη φίλη μου την Ελένη, που τις σιχαίνεται, και τον Νεκτάριο, που κάθε φορά που ανοίγει το ψυγείο μου και βρίσκει κάτι μη βρώσιμο από την ημερομηνία λήξης μού λέει: «Θα σε φάνε οι κατσαρίδες εδώ μέσα». Η κούκλα ανατομίας είναι αποκρουστική, το ξέρω, όμως τη βρήκα μια μέρα που ήμουν πολύ στεναχωρημένος και μόλις την είδα σκέφτηκα πως θα ήθελα να γυρνούσα στην κοιλιά της μητέρας μου για να ξεφύγω από το πρόβλημά μου. Έτσι λοιπόν την πήρα μαζί μου και κόλλησα σ’ ένα σημείο της κοιλιάς της χαρτάκι-καρδιά που είχα ζωγραφίσει στα νήπια και γράφει «μαμά μου σ’ αγαπώ πολύ».
Αντί για τέχνη προτιμάς ποπ αντικείμενα ή ελληνικό φολκλόρ σε δικές σου συνθέσεις. Αυτά είναι τα δικά σου έργα τέχνης; Μετά από 8 χρόνια ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι θα κρεμάσω στους τοίχους του σπιτιού μου. Όταν λοιπόν νιώθω την έλλειψη τέχνης στο χώρο μου, αρχίζω να φτιάχνω μικρές γωνιές που συνήθως παίζουν με το θέμα Ελλάδα – Θρησκεία – Οικογένεια. Μπορεί μια γωνιά να στηθεί με έμπνευση τη Βλάχα από το πακέτο του τραχανά, ένα μικρό γλυπτό του Τaki που μου χάρισε η καλύτερή μου φιλενάδα, ένα μολυβένιο τσολιαδάκι από το Μοναστηράκι ή έναν πλαστικό Παρθενώνας με λαχανί φωτάκι στο εσωτερικό του.
Αν σου ζητούσαν να εκφράσεις την αισθητική σου με ένα μόνο αντικείμενό σου, ποιο θα διάλεγες και γιατί; Το Tulip table του Eero Saarinen, που βρήκα στα σκουπίδια. Υπάρχουν άνθρωποι που ξοδεύουν περιουσίες για να αποκτήσουν αυτό το κομμάτι και ’γω το βρήκα κάτω από το σπίτι μου να με περιμένει. Καμιά φορά με φαντάζομαι να γίνεται σεισμός και να τρέχω στα σκαλιά από τον 6ο με τις παντόφλες και το τραπέζι αγκαλιά.
Ποιες είναι οι «εμμονές» σου στη διακόσμηση; Αν η ερώτηση ήταν «Ποια πράγματα θα έπαιρνες μαζί σου εάν το σπίτι έπιανε φωτιά;», τότε θα απαντούσα ότι με φαντάζομαι αντί για ταυτότητες, βιβλιάρια και laptop, να τρέχω τα σκαλιά αγκαλιά με το μπουφάν του Issey Miyake, τα τσιμπράγκαλα από την κουζίνα μου και τη λιμνούλα με τις χελώνες.
Το μεγαλύτερο προτέρημα του διαμερίσματός σου είναι η μεγάλη βεράντα με θέα τις ταράτσες της Αθήνας. Εκεί χάνεσαι γιατί ρεμβάζεις; Εδώ έχουν γίνει τρομερά party, στρωματσάδες, μπουγέλα και επίσημα τραπεζώματα κάτω απ’ τα άστρα. Την ημέρα δεν πολυβγαίνω, όμως τα ζεστά βράδια του καλοκαιριού κοιμάμαι έξω σ’ έναν τεράστιο καναπέ, απολαμβάνοντας τη δροσιά του Λυκαβηττού!
Η κουζίνα σου, όπως άλλωστε και το μπάνιο, είναι ρετρό και ανεπιτήδευτη. Μαγειρεύεις για τους φίλους ή δεν σου αρέσει να φέρνεις τη δουλειά στο σπίτι; Μαγειρεύω μόνο για φίλους περίπου μία φορά το μήνα, όποτε νιώθω την ανάγκη να τους δείξω πως τους αγαπώ. Αλλιώς, στο σπίτι μου, εγώ και οι κατσαρόλες μου έχουμε πάρει διαζύγιο από καιρό. Όλοι ξέρουν ότι λατρεύω το junk food.
WHO’S WHO
Ο Βασίλης Καλλίδης σπούδασε σεφ στη Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων στη Θεσσαλονίκη, απ’ όπου και κατάγεται. Στη συνέχεια κατέβηκε «νότο» και δούλεψε σε αρκετά από τα πιο γνωστά εστιατόρια της Αθήνας. Κατόπιν ταξίδεψε για χρόνια ανά την Ευρώπη για να γνωρίσει και να γευτεί τις εκεί κουζίνες. Σήμερα ξεδιπλώνει το εκρηκτικό του ταλέντο στο πολύ καλό και γνωστό «Άνετον» στο Μαρούσι, στο οποίο είναι σεφ και συνιδιοκτήτης. Θεωρείται από πολλούς ο καλύτερος σεφ της γενιάς του, έχει πάρει ήδη βραβεία και επαίνους, εμφανίζεται συχνά στην τηλεόραση, ενώ αρθρογραφεί και στο “Gourmet” του Βήματος.
12°
